"ถ้าเราอยากตอบไลน์เราก็จะตอบ ถ้าไม่อยากคุยเราก็จะหายไป เธอโอเคหรือเปล่า"

หญิงสาวเจ้าของแววตาเย่อหยิ่งแต่แฝงไปด้วยความร้อนแรงบอกกับผมตั้งแต่ครั้งแรกๆ ที่เราเริ่มคุยกัน มันเป็นเหมือนข้อตกลงระหว่างเรากลายๆ ว่าจะไม่ละเมิดพื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคน

ในที่นี้หมายถึงเธอคนเดียว, ไม่ใช่ผม

เธอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม ดื่มเหล้าหรือเบียร์, สูบบุหรี่หรือเปล่า, มีเซ็กซ์มาแล้วกี่ครั้ง, ชอบอ่านหนังสือของใครเป็นพิเศษ และระหว่างมูราคามิและหว่องการ์ไว ชอบใครมากกว่ากัน

เอาจริงๆ ผมรู้จักมนุษย์สองคนนั้นอย่างผิวเผิน เคยเสพงานของพวกเขาบ้างเพื่อให้พอเข้าสังคมได้ ไม่ได้เข้าถึง ไม่ได้ลึกซึ้งตราตรึงกับความเหงาห่าเหวอะไรหรอก -- แต่ก็แอบอิจฉา 'ผม' ของมูราคามิที่เอะอะก็มีผู้หญิงเข้าหาอยู่ตลอดอยู่ไม่น้อย

ผมตอบคำถามเธอทุกอย่าง แต่เธอไม่เคยเปิดเผยความเป็นส่วนตัวของเธอแม้แต่น้อย ราวกับเป็นปริมณฑลศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามารุกล้ำเป็นอันขาด

เธอยังคงผูกขาดอำนาจในความสัมพันธ์ ของเราฝ่ายเดียว ไม่ว่าผมจะไปไหน ทำอะไร อยู่กับใคร จะต้องบอกให้เธอทราบตลอด แม้ว่าเธอจะไม่เปิดอ่านข้อความเหล่านั้นก็ตาม

"เดี๋ยวอยากอ่านก็อ่านเอง พิมพ์มาเถอะน่า"

ผมพยายามทำความเข้าใจเธอและความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน มันคืออะไรกันแน่

บางทีมันก็วูบวาบเหมือนแสงไฟในผับ บางทีมันก็ล่องลอยเหมือนควันบุหรี่

เธอบาลานซ์มันได้ดี ทั้งส่วนที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับความรู้สึกรักแม้ไม่ต้องบอกรัก และในขณะเดียวกันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่กับความอึดอัดและไม่ชัดเจน

"เค้าเลี้ยงไข้มึงอยู่แบบนี้ไง ถ้าเค้าจะเอามึง เค้าเอามึงไปนานแล้ว โง่ชิบหาย ควายมันยังฉลาดกว่ามึงเลย"

แม้อยากจะสวนไปว่าควายมันไม่ได้โง่อย่างที่คิด แต่ก็เอาเวลาไปทบทวนประโยคที่เพื่อนพูดดีกว่า

ผมฝ่าฝืนกฎที่เราตั้งเอาไว้ ว่าจะไม่พิมพ์ข้อความอะไรไปนอกการรายงานสถานะปัจจุบันให้เธอรู้เพียงอย่างเดียว นอกเหนือจากนั้น ถ้าเธอจะคุยจะทักมาก่อนเอง

"ระหว่างเรามันคืออะไรหรอ บอกเราทีได้มั้ย"
"จะอยากรู้ไปทำไม เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนี่ เออ เธอทักเรามาบ้างก็ได้นะ รอตั้งนานกว่าจะทักมา"

มันก็เป็นเหมือนกับทุกครั้งนั่นแหละ เหมือนกราฟขึ้นๆ ลงๆ เรารู้อยู่แก่ใจ ว่ากำลังเดินบนเส้นทางอันตราย ตกลงมาอาจถึงตายได้

"พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า เธอปลุกเราด้วยนะ"

คุณก็รู้ว่าผมจะตอบเธอว่าอะไร