เธอถูกจองจำโดยกาลเวลา ไม่อาจต่อสู้ ขัดขืน หลีกหนี และดิ้นรนใดๆ ได้ทั้งสิ้น
เธอ ผู้เป็นทาสแห่งกาลเวลา - ที่มีชื่อเล่นว่าการเลิกกัน

เธอตั้งคำถาม เหตุใดมนุษย์ถึงต้องรักกัน ทำไมอริสโตเติลถึงได้กล่าวว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่ฝังหัวเธอมาตั้งแต่วิชา Man&Society ที่เคยเรียนเมื่อสมัยมหาวิทยาลัย

ทำไม ทำไมคนสองคนถึงรักกันได้ - ทำไมกัน?

ถ้าหากความรักคือสิ่งที่เชื่อมโยงมนุษย์สองคนเข้าด้วยกัน (เมื่อเธอได้รัก เธอก็ได้รู้อีกอย่างหนึ่งว่าอวัยวะเพศต่างหากที่เชื่อมโยงให้คนสองคนมาเจอกัน) ทำไมเล่า ไยจึงให้ทั้งสองคนที่พร่ำบอกคำรักกันทุกวัน ทั้งตอนตื่น ตอนหลับ ตอนร่วมรัก ต้องแยกจากกันอีกครั้ง

หรือมนุษย์นั้นเกิดมาเพื่อโดดเดี่ยว, เธอเริ่มเชื่อไปในแนวทางนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ

อาจเป็นเพราะรักครั้งเก่าทำให้เธอเสียศูนย์ ล่มสลายเหมือนปราสาททรายที่เคยก่อเล่นสมัยเด็กๆ ความทรงจำ และความ (เพศ) สัมพันธ์ที่ก่อร่างสร้างพร้อมกันมาตอนนี้ไม่มีเหลืออีกแล้ว นึกย้อนไปเธอก็ขำ เหมือนพล็อตของละครช่องสาม เธอไม่เคยชอบเขา ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่จะมารักกัน แต่เขาก็ทำให้เธอรัก เขาพร่ำคำหวาน เขียนบทกวีให้ ยามที่เธองอน เขาก็พร้อมจะไลฟ์เฟซบุ๊กบอกคนทั้งโลกว่าขอโทษ และเธอก็ให้อภัยทุกครั้ง

กูมันโง่ โง่ที่ไปรักคนอย่างมึง - เธอเคยพูดแบบนี้กับตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้งที่เขาทำให้เธอเสียน้ำตา แต่หลังจากที่เขาสอดตัวเข้าจากด้านหลัง บอกคำรัก จูบเธอเบาๆ แล้วค่อยๆ เข้ามาข้างในตัวเธอ เพลิงความโกรธก็มลายหายไปไม่มีเหลือ

เพื่อให้เขากลับไปทำให้เธอโกรธ แล้วเข้าไปในเธอเพื่อขอโทษ แล้ววนกลับไปซ้ำเดิมอีกหลายต่อหลายครั้ง

เธอเคยรู้สึกขนาดว่าเธอช่างไร้ค่า บทกวีโง่ๆ บนกระดาษที่เขาเขียนให้ยังมีความหมายมากกว่าเธอด้วยซ้ำ เพราะครั้งหนึ่ง มันเคยทำให้ผู้หญิงโง่ๆ หลงรักผู้ชายเลวๆ (เหี้ยๆ) อย่างเขามาแล้ว เธอขังตัวเองอยู่ในห้อง ดื่มน้ำตาแทนน้ำ กินความเสียใจแทนอาหารที่แม่นำมาเปลี่ยนให้ใหม่ทุกวัน ไดอารี่เล่มแดงที่เคยเขียนบันทึกความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเต็มไปด้วยถ้อยคำผรุสวาททั้งหมดเท่าที่จะนึกได้ เธอระบายความโกรธแค้นทั้งหมดลงไปในบันทึก เขียน เขียน เขียน และเขียน เขียนทุกอย่างที่เธอคิด ที่เธอรู้สึก เขียนทั้งน้ำตา เขียนให้ความรักที่ทำให้เธอต้องกลายเป็นแบบนี้

จนกระทั่งสมุดบันทึกหมดเล่มนั่นแหละ เธอจึงรู้ว่าเขาไม่มีวันกลับมา เธอเปิดประตูออกจากห้อง ตรงเข้าไปกอดแม่ น้ำตาลูกผู้หญิงไหลออกมาราวกับไม่มีวันหมด แม่เองก็เริ่มร้องไห้ เธอไม่เข้าใจ

"เขาตายแล้วลูก"

นาฬิกาชีวิตของเธอก็วนกลับไปที่บรรทัดแรก