แพรวกำลังคิดว่าเธอควรทำอะไรสักอย่างเพื่อขอบคุณแทน การที่สารคดีช่วยเธอไว้จากการดำดิ่งในจิตใจไปยังโลกใต้น้ำทำให้สุขภาพจิตของแพรวดีขึ้นมากว่าที่เพื่อนบ้านหน้าจืดจะรับรู้ได้ เธอนั่งมองกาแฟเย็นชืดบนโต๊ะกินข้าวเล็กๆ ของเธอ จ้องมองกำแพงว่างเปล่าเหมือนเช่นเคย สงสัยว่าแทนจะมีพื้นที่ในชีวิตสำหรับรับของแทนคำขอบคุณจากเธอไหม

คนจำนวนมากมีความเชื่อว่าสถาปนิกวาดรูปเก่ง แต่ในความเป็นจริงแล้ว สถาปนิกจำนวนมากวาดรูปได้ดีจนกระทั่งเข้าเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ แพรวไม่ได้วาดรูปมานานแล้ว เช่นเดียวกับเพื่อนหลายๆ คนของเธอ แพรวและเพื่อนร่วมคณะหลายคนตัวตนแตกสลายและสูญเสียความฝันไปเมื่อได้เข้าเรียนคณะนี้

กระแสความคิดเมื่อครู่ทำให้แพรวนึกถึงเพลง Wake Up ของ Arcade Fire เธอไม่ได้ฟังเพลงนี้มานานแล้ว เพื่อนที่เคยนั่งทำงานที่สตูดิโอข้างๆ เป็นช่วงเวลาหนึ่งเทอมแนะนำอัลบัมนี้ให้กับเธอ แพรวและเพื่อนคนนั้นไม่ได้คุยกันบ่อยนัก ปกติแล้วช่วงเวลาทำงานสตูดิโอมักเคร่งเครียดเกินกว่าจะมีบทสนทนาเป็นชิ้นเป็นอันสำหรับแพรว

ครั้งหนึ่งเป็นเวลาเย็นหลังเลิกคลาส เหลือแค่เธอกับเพื่อนคนนี้ในสตูดิโอทำงานค้างคาที่อาจารย์สั่งแก้ก่อนหมดคาบ แพรวและเขาคาใจเกินกว่าจะเก็บไว้ทำตอนกลับบ้าน ห้องกว้างใหญ่ไร้ผู้คน เขาชวนแพรวเปิดเพลง 

“เธอเลือกสิ เราเบื่อเพลงตัวเองจะแย่” แพรวพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“คุณเคยฟัง Wake Up ของ Arcade Fire ไหม”

Something filled up

My heart with nothing

Someone told me not to cry

แพรวตัดสินใจได้ทันทีหลังจากฟังเพลงท่อนแรกว่า เพลงนี้จะเป็นเพลงโปรดของเธอไปอีกนานแสนนาน ขณะนั้นแพรวอยู่ปี 2 เลิกวาดรูปไปแล้ว ถ้าไม่นับ แปลน รูปตัด รูปด้าน และ ภาพภูมิทัศน์เพื่อพรีเซ้นต์งาน ไม่มีการวาดรูปเล่นในสมุดโน้ต ไม่มีการวาดรูปเพื่อความบันเทิง แพรวลืมเลือนความรู้สึกของการจับดินสอและพู่กัน

หมดเทอม แพรวไม่ได้เจอเพื่อนคนนั้นอีก เหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าเรียนหรือดร็อปไป ข่าวลือต่างๆ นาๆ แพรวไม่ได้เก็บมาคิดใส่ใจ เขาไม่เคยให้อะไรกับเธอนอกจาก Funeral โดย Arcade Fire ที่กลายเป็นอัลบั้ม all-time favourite ของแพรว เพื่อนคนนั้นอาจคงอยู่ที่หนใดสักแห่งและหายไปจากชีวิตของแพรวตลอดกาล แต่เพลงที่เขาเปิดยังอยู่ในใจแพรวตลอดมา เธอขอให้เขามีความสุขได้มากกว่าหรือเท่ากับที่บทเพลงที่เขาแนะนำมอบความสุขให้กับเธอ

กลับมาที่ปัจจุบัน แพรวกำลังช่างใจว่าเธอควรวาดรูปให้กับแทนไหม การพยายามจะวาดรูปให้กับใครสักคนมันน่าหดหู่น้อยกว่าการวาดเพื่อตัวเองนัก แพรวไม่ได้ให้ของกับใครบ่อยนัก คิดแค่ว่าแทนคู่ควรกับสิ่งนั้น แต่นั่นก็เป็นการตัดสินใจเอาเองฝ่ายเดียวของแพรว

แพรวยกกาแฟเย็นชืดขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วพร้อมกับยาเม็ดสำหรับมื้อเย็น 2 เม็ด

But now that I'm older

My heart's colder

And I can see that it's a lie

แพรวอาจวาดรูปเพื่อตัวเองไม่ได้อีก แต่การลองทำอะไรเพื่อคนอื่นอาจทำให้เธอเกลียดภาพของตัวเองน้อยลง แพรวจินตนาการถึงใบหน้าจืดชืดแต่สดใสเมื่อได้รับของขวัญ หวังว่าแทนจะยินดี

.

พัสดุของอุปกรณ์การวาดภาพมาส่งแล้ว แพรวรีบแกะอย่างตื่นเต้น เฟรมผ้าใบขนาด 40 x 50 ซม. หวังว่ามันจะไม่ใหญ่จนเกินไป นอกจากนั้นมีพู่กัน หลอดสีอะคริลิคขนาดย่อม ประกอบไปด้วยสีฟ้าและเขียวหลายเฉด สีส้ม แดง เหลือง ขาว และดำ

แพรวใช้เวลาค้นคว้าเรื่องการถ่ายภาพใต้น้ำมาพอควร เหมือนกับว่าสีแดงจะเป็นสีที่เห็นได้น้อยที่สุดเพราะคลื่นแสงสีแดงจะเริ่มหายไปที่ 4.5 เมตร ภาพดอกไม้ทะเลสีสดใสมากมายเป็นสีแดงได้เพราะใช้ฟิลเตอร์และอุปกรณ์เสริมอีกมากมาย

แพรวแคปภาพจากสารคดี Our Planet ไว้เกินพอ แต่ก็เลือกไม่ได้ว่าจะวาดมุมไหน ทัศนียภาพที่เลือกมาแล้วในสารคดีล้วนงดงามหมด สุดท้ายแพรวเลือกวาดภาพทะเลในจินตนาการของเธอเอง โดยอ้างอิงจากรูปมากมายที่แคปมารวมเป็นภาพเดียวกัน เช่นเดียวกับตัวตนของแพรวที่ค่อยๆ ประกอบกลับมาเป็นเธอคนใหม่ ภาพท้องทะเลสีฟ้าครบทุกเฉด ตัดกับประการังและฟองน้ำสีแดงส้มสดใส

.

งานก็ยังต้องทำ แต่ใจแพรวจดจ่ออยู่กับการวาดภาพให้เสร็จ เธอไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว เมื่อไม่มีความกดดันที่จะวาดเพื่อความสวยงาม แต่เป็นการวาดเพื่อการให้ แพรวรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับบาดแผลจากการเริ่มเป็นผู้ใหญ่ในครั้งแรกเมื่อตอนนั้นเริ่มลบเลือน ความอ่อนล้าและท้อแท้จากประสบการณ์ตอนเรียนกลายเป็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรง

Our bodies get bigger but our hearts get torn up

We're just a million little gods causing rainstorms

Turning every good thing to rust

I guess we'll just have to adjust

คนบางคนก็เข้ามาในชีวิตเราเพื่อแนะนำอัลบัม all-time favourite แล้วจากไป

.

ความฝันซ้ำๆ ถึงพราวยังไม่เคยหายไป แพรวไม่รู้จะทำอย่างไรกับปัญหานี้ ในฝันเมื่อคืน พราวปรากฏตัวในภาพที่แพรวสร้างสรรค์ขึ้นจากปลายพู่กันและสีอะคริลิก ในความฝันพราวเคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางภาพนิ่ง อยู่ใกล้จนแพรวรู้สึกถึงเส้นผมของพราวสัมผัสใบหน้า เฟรมผ้าใบยังคงตั้งอยู่มุมห้อง ผมของพราวแผ่สยายยาวใต้น้ำ เหมือนกับว่าตั้งแต่จากกันไปพราวไม่เคยตัดผมเลย

.

เมื่อแพรววาดภาพด้วยสีอะคริลิค เหมือนกับว่ามันไม่มีจุดสิ้นสุด หากเป็นสีน้ำยังมีวันที่กระดาษอุ้มน้ำมากกว่านี้ไม่ไหว แต่พอเป็นเฟรมผ้าใบ ปาดสีเท่าไหร่ก็เหมือนยังเติมได้อีก แพรวยังงุ่นง่านอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินออกไปเคาะห้องแทน

“นี่ๆ ว่างไหม” แพรวถาม

“สวัสดีครับ ผมกำลังนั่งอ่านเปเปอร์เรื่องนูดี้อยู่ มันเป็นสัตว์ทะเลตัวจิ๋วสุดน่ารัก คุณแพรวเคยเห็นไหม เดี๋ยวผมเปิดให้ดู” แทนควักมือถือมาเตรียมเสิร์ชหาภาพ

“ไว้ก่อนๆ ฉันมีอะไรจะถามนาย แต่เข้ามาดูที่ห้องได้ไหม” แพรวไม่กล้าเอาภาพนั้นออกมาจากห้องตัวเอง กลัวว่าจะมีคนเห็น แต่ในห้องของเธอไม่ได้มีของมีค่าอะไร แพรวไม่ได้ใส่ใจว่าแทนจะมาขโมยโคมไฟราคาถูกจากร้านสแกนดิเนเวีย

“โหหหห นี่มันสุดยอดไปเลยครับ ผมดำน้ำมาเป็นพันไดฟ์ ไม่เคยเห็นที่ไหนสวยขนาดนี้มาก่อนเลย”

“ก็มันไม่มีจริงน่ะสิ ไม่รู้ด้วยซ้่ำว่ามันเสร็จหรือยัง” แพรวตอบทื่อๆ

“คุณขายไหมภาพนี้ ผมซื้อ”

“ไม่ ฉันยกให้นาย”

แทนเอามือชี้ที่ตัวเอง ทำหน้าเหรอหรา อ้าปากกว้าง เหมือนนักแสดงบรอดเวย์

“จะเอาไม่เอา” แพรวถามอีกครั้ง

“โห ขอบคุณมากเลยนะครับ ว่าแต่ทำไมให้ผมฟรีๆ ล่ะ ให้ผมจ่ายเงินเหอะ ค่าคอร์สเรียนดำน้ำมันแพงนะ”

“แทนคำขอบคุณที่แนะนำสารคดีให้ฉัน”

“งั้นเสาร์หน้า ไว้ผมเลี้ยงเหล้าคุณคืนนะ”

“โอเค”

คืนวันนั้นแพรวยังคงฝันถึงภาพเฟรมเดิมที่เธอวาดและพราวยังคงอยู่ในนั้น แต่ฉากรอบๆ เป็นห้องที่ไม่คุ้นตา พราวอยู่ไกลออกไปจากฝันเมื่อคืนก่อน แพรวไม่รู้สึกถึงเส้นผมของพราวอีก