เกริ่น :
จุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้จักกับ "ส่วนนี้" ของ minimore.com
มันเริ่มจากการที่เราต้องการจะอ่าน Extra ของ Best Before แล้วเราใส่ Extra Code ไปในหน้าเว็บที่จะอ่าน
มันไม่ขึ้น Extra ให้...
ในใจนี่กรีดร้อง ว่าทำไมมันถึงไม่ขึ้นให้ เราเข้ามาช้าไปหรือเปล่า หรือเขากำลังปรับปรุงเว็บ
ลองสองรอบสามรอบก็ยังไม่ขึ้นให้ ก็รู้สึกปลง และเริ่มสนใจหน้าเว็บที่เด้งขึ้นมาแทน

(กรุณาดูรูป Cover)

เอ้อ ดีอ่ะ มีที่ไว้เขียนอะไรเล่นเพิ่มแล้ว (จากปกติได้แต่พ่นลง Word)
เปิดมาก็ต้องเขียน My First Story ก่อน พอดีวันนั้นไปกินหมูกระทะกับเพื่อนในห้องส่งท้ายที่เรียนจบ
เลยเขียนถึงคนที่ชอบไปแบบงงๆ เพื่อให้ได้มี Story เริ่มต้นในนี้ก่อน

และหลังจากนั้นก็เริ่มคันไม้คันมืออยากเขียนอะไรสักอย่าง
ตอนนั้นพึ่งดูหนังเรื่อง "เพื่อนสนิท" มาหมาด ๆ มีความรู้สึกที่อยากระบาย อยากคุย อยากหาคนแชร์ความรู้สึกที่มีกับหนังเรื่องนี้ด้วยกัน แต่ก็พึงระลึกได้ว่ามีแค่เราคนเดียวที่ดูหนังเรื่องนี้ และเพื่อน ๆ ก็ไม่ใช่คอหนัง
ไม่รู้จะระบายกับใคร ก็พิมพ์เอานี่แหละนะ พ่นๆไปตามที่ตัวเองต้องการ เสร็จแล้วตบท้ายด้วยการโปรโมทลง Facebook เล็กน้อย
มีคนหลงเข้ามาอ่านบ้างก็พอใจชื้นแล้ว

ไม่เกริ่น :
หลังจากนั้นใน ดากานดากับไข่ย้อย ก็มีตอนที่สองและสามออกมา
แล้วเราก็เข้าสู่โหมด ตัน
เริ่มคิดไม่ออกแล้วว่าจะเขียนอะไรกับหนังเรื่องนี้ดี ถึงแม้ว่าหนังเรื่องนี้จะดีจริง ๆ สำหรับเรา แต่พอถึงเวลาหนึ่ง ความตื่นเต้นหรือสนใจหนังตัวหนังก็ลดลงไป
จนถึงตอนนี้ ตอนที่ดองไว้เมื่อเดือนที่แล้วก็ยังไม่เสร็จเรียบร้อยเลย

แต่ใจลึกๆก็ยังอยากเขียนอะไรสักอย่างอยู่ดี ก็เลยเกิดไอเดียขึ้นมาเป็นเล่ม (?) นี้
เมื่อคิดออกจะมาเขียน

ระหว่างที่เราจะมาเขียน เมื่อคิดออกจะมาเขียน ก็ทิ้งช่วงไปเกือบ ๆ 2 - 3 อาทิตย์ได้ ระหว่างนั้นก็ไม่ค่อยได้แวะเวียนมาเว็บนี้เท่าไหร่
แล้ววันหนึ่งก็อยากเข้ามาเช็คยอดคนอ่าน
พอกลับมาดูอีกที
โห
คนเขียนเยอะจัง
แอบรู้สึกดีและเสียดายปน ๆ กันไปในเวลาเดียวกัน

รู้สึกดี ที่เราได้เห็นการเติบโตของเว็บนี้ด้วยตาของเราเอง เพราะช่วงที่เรากำลังเขียนเล่มแรก (?) ก็ยังไม่มี 'นักเขียน' ใน Makers ที่นี้มากเท่าไหร่นัก และมีเรื่องให้อ่านเพียงไม่กี่เรื่อง
อาจเป็นด้วยเพราะเดี๋ยวนี้มีโซเชียลเน็ตเวิร์ค คนก็เลยรู้จักอะไรกันง่ายขึ้น เข้ามาง่ายขึ้นและเยอะขึ้นตามลำดับ
ดีใจที่ได้เห็นว่ามีคนที่อยากเขียนเหมือน ๆ กับเราเยอะอยู่เหมือนกัน ดีใจที่ได้เจอคนชอบปล่อยของเหมือนกัน และก็มีให้อะไรให้อ่านเยอะขึ้น มีเรื่องราวที่น่าสนใจ บางคนเขียนเรื่องที่มีประโยชน์สำหรับเรา บางคนเขียนวิจารณ์หนังในเรื่องที่เราชอบ ก็เหมือนมีคนมาแชร์ความรู้สึกกันให้อ่าน

ถามว่าเสียดายอะไร
เราเสียดายที่มีคนรู้จักที่นี้เยอะขึ้น ทำให้มีเรื่องที่คนเขียนเยอะขึ้น และมีหลายเรื่องที่น่าสนใจอย่างที่ได้บอกไปแล้ว
เราไล่อ่านไม่ทัน
และเรากลัว ว่า Makers ที่แสนจะเรียบง่ายและค่อย ๆ เติบโตแห่งนี้ มันจะไม่กลายเป็นอะไรที่ "ส่วนตัว" สำหรับเราอีกต่อไป
ถึงแม้ความจริง มันจะไม่ส่วนตัวมาตั้งแต่แรกแล้วก็ตาม
แต่การที่เราได้ค้นพบที่นี้ด้วยความบังเอิญ (ของเราเอง) ทำให้เรารู้สึกว่าที่นี้เป็นเหมือน 'Secret Garden' ที่เราได้มาค้นพบ เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจสำหรับเราอีกที่หนึ่ง
และการที่คนมาเจอที่นี้เหมือนกันกับเราเยอะ ๆ มันก็เริ่มทำให้เราเกิดอาการ หวงที่ 
ไม่รู้ว่าจะมีใครเป็นบ้างหรือเปล่า แต่สำหรับเรากับ Makers แห่งนี้ เรามีอาการแบบนี้เกิดขึ้น ซึ่งมันเป็นอาการที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่