เอาละ มาถึงตาของหนุ่มแว่นในชีวิตจริงของเรากันบ้าง
จริง ๆ เราอยากเขียนถึงพี่อาร์ต (Art Jeeno) แต่ก็ได้เขียนถึงพี่เขาเต็ม ๆ ไปแล้วหนึ่งบทความถ้วน
(ถ้าท่านไม่เคยสัมผัสถึงความอวยในระดับปานกลางของเราต่อพี่อาร์ต ขอเชิญรับชมได้
ที่นี้)
และอีกอย่างหนึ่งพี่อาร์ตไม่ใช่คนที่มีความเกี่ยวข้องกับเราในลักษณะใด ๆ เลย สำหรับเราจึงไม่นับว่าเป็นหนุ่มแว่นในชีวิตจริง
ของเรา ด้วยเหตุนั้นจึงขอเสนอคน ๆ หนึ่งที่เรารู้จักโดยไม่ระบุชื่อเพื่อป้องกันการโดนดิสเครดิตและเรียกร้องค่าตัว
ช่วงที่เราเพิ่งรู้จักกับคน ๆ นั้น เราคุยกันเยอะมาก (แต่ที่คุยกันเนี่ย เราไม่ได้คุยกันต่อหน้านะ) แลกเปลี่ยนสิ่งที่เราคิด สิ่งที่เราชอบ เราพบว่าเราและเขามีอะไรที่ชอบคล้าย ๆ กัน (หรือเปล่า) ทำให้เรารู้สึกประทับใจคน ๆ นี้มากขึ้น
แต่พอวันนึงเราได้มาคุยกันจริง ๆ (หมายถึงคุยกันต่อหน้า) เรากลับพบว่าเขาไม่ใช่คนช่างคุยเท่าไหร่ ออกจะเป็นคนเงียบ ๆ ด้วยซ้ำ แถมยังขี้รำคาญอีกต่างหาก
สิ่งเดียวของเขาที่ทำให้เราประทับใจเขาก็คือ
เขาเป็นหนุ่มแว่นที่เวลาถอดแว่นแล้วดูดีมาก
แน่นอนว่าสำหรับเรานะ
เราชอบดูเขาถอดแว่นมาก จนบางวันเราคอยสังเกตเขาว่าเขาจะถอดแว่นเมื่อไหร่กันนะ มันเหมือนกับเป็นช่วงเวลาดั่งทอง (?) ของเราเลยทีเดียว การถอดแว่นของเขา มันมีผลดีต่อใจเรา แต่ส่งผลเสียต่อเขา คือ
1. เขามองไม่เห็นถ้าไม่ใส่แว่น
2. เขาจะรู้สึกเหมือนมีโรคจิตจ้องเขาตลอดเวลา /เราเอง
อาจจะดูแปลกไปหน่อย (คงไม่หน่อยแล้วล่ะ) ที่เราชอบใครสักคนเพียงเพราะว่าเขาเป็นหนุ่มแว่น แต่มันก็เป็นเรื่องของสเปคส่วนตัวนี่นะ เรายังยืนยันคำเดิมของเราที่ว่าหนุ่มแว่นเป็นอะไรที่ดีกับใจเราจริง ๆ และยิ่งเบื้องหลังแว่นตานั้นน่าสนใจ มันก็ยิ่งมีแรงดึงดูดกับเราเท่านั้น
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะตกหลุมรักหนุ่มแว่นทุกคนนะ
มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับคนที่พิเศษที่เกิดขึ้นกับหนุ่มแว่นบางคนเท่านั้น.
:3
/จบจ้า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in