Chapter 1

          ก็รู้อยู่หรอกนะว่าหมอนี่เป็นพวกค่อนข้างตื๊อไม่เลิก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนี้…

          นับตั้งแต่วันที่ปีเตอร์บอกกับเธอว่าจะไม่ล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ เช้าวันต่อมา รวมไปถึงทั้งอาทิตย์ ไอ้เจ้าลูกหมายนี่ก็เดินตามเธอต้อยๆทุกย่างก้าว พยายามพรรณณาความดีงามมากมายที่จะได้จากการเป็นฮีโร่ช่วยคน แต่เท่าที่ได้ยินมา ก็มักจะวนอยู่แค่คำว่าได้ช่วยคน ได้มีความสุข ชุมชนสงบสุขทั้งนั้นเลย

          ก็ยอมรับว่าหมอนี่มีความอดทน เลยกลายเป็นตัวเธอนั่นแหละที่จะหมดความอดทนเอาซะเอง’!

“ปีเตอร์...มีคนส่งนี่มาให้น่ะ”เอ็มเจที่นั่งอยู่ไม่ไกลส่งกระดาษแผ่นเล็กๆมาให้เขา ก่อนที่เจ้าตัวจะหันกลับไปสนใจตัวหนังสือบนกระดานต่อ

ปีเตอร์คลี่กระดาษออกมาอ่านอย่างสงสัย แม้จะไม่รู้ว่าใครส่งมา แต่เนื้อความที่เขียนนั้นก็พอจะเดาได้ไม่ยาดเลยว่าใครกันที่เป็นเจ้าของกระดาษแผ่นเล็กที่มีเนื้อความนัดไปเจอที่หน้าล็อกเกอร์ตอนเลิกเรียนวันนี้

คริสตัล เธอเปลี่ยนใจแล้วแน่ๆ ถึงส่งข้อความมาแบบนี้!

ในที่สุด! สิ่งที่เขาพยายามทำมาทั้งอาทิตย์ก็สำเร็จจนได้!!

“คุณพาร์คเกอร์ วันนี้อย่าลืมนะว่าเราจะต้องไปซ้อมตอบคำถามระดับประเทศด้วยกันน่ะ หลังเลิกเรียน”ร่างสูงของคุณครูที่อยู่หน้าห้องเอ่ยบอกยามที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าเตรียมไปทานข้าวกลางวัน

“สงสัยปีเตอร์ไม่ว่างแล้วล่ะค่ะ เหมือนเขาจะมีนัดตอนเย็น ใช่ไหมพ่อหนุ่ม”เอ็มเจพูดไปยิ้มไป แล้วก็ส่งมือไปตบไหล่เพื่อนสองที

“ไปไหนอีกล่ะ ฝึกงานกับสตาร์คอีกหรอ?”แฟลชพูดจิกกัดขึ้นมา

ก็ไม่แปลกหรอก เพราะหมอนี่ก็ไม่รู้นี่ว่าเขาทำงานอะไรอยู่

“เห้อ น่าเสียดายจัง วันนี้ครูว่าจะเลี้ยงเบอร์เกอร์ซักหน่อย”ร่างสูงว่า ทั้งยังทำหน้าเสียดาย

“เอ่อ...คือผม...เห้ คริสตัล รอด้วยสิ!”ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรออกไป หางตาของปีเตอร์ก็เหลือบไปเห็นคนที่นัดตัวเองรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน คิดจะใช้ช่วงชุลมุนหนีฉันหรอ อย่าหวังเลยคริสตัล!

“สงสัยเพื่อนนายจะได้เพื่อนใหม่แล้วล่ะเนท”แฟลชหันไปบอกกับเพื่อนสนิทของปีเตอร์อย่างเนท ที่ยังคงยืนงงอยู่ข้างๆ กับเอ็มเจ

“ดูเหมือนปีเตอร์พยายามเข้าหาฝ่ายเดียวมากกว่านะ...”เอ็มเจบอกความคิดเห็นของเธอ

“ว่าแต่ สองคนนั้นไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย...”แฟลชถามอย่างสงสัย

“เชื่อไหมว่าฉันจำชื่อเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ”เนทบอกแล้วยกเอาช็อกโกแลตเข้าปาก

“เอาน่า รู้จักกันไว้ก็ดีกว่าไม่ใช่หรอ พวกเธอเองก็รีบไปกินข้าวกันเถอะ แล้วก็อย่าลืมพาปีเตอร์มาด้วยนะ หรือถ้าทำได้ พาคริสตัลมาด้วยก็ดี ครูไปล่ะ ทานข้าวให้อร่อย”

คุณครูคนสนิทบอกไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้สมาชิกทีมตอบคำถามทั้งสามยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่ตรงนั้น

พูดง่าย ทำได้ซะที่ไหนกัน…

“ฉันบอกว่าไม่ต้องตามฉันมาไงปีเตอร์ นี่นายพูดไม่รู้เรื่องหรือไง?”คริสตัลบอกอย่างรำคาญ เธอไม่ได้อยากจะให้หมอนี่มาเดินตามเธอต้อยๆ แบบนี้ทั้งวันหรอกนะ ใครจะอยากให้มีคนคอยเป็นเงาตัวองแม้แต่เวลาเข้าห้องน้ำได้ยังไง อีกอย่าง ปีเตอร์เป็นผู้ชาย!

“ก็เธอมีเรื่องจะพูดกับฉัน พูดตอนนี้เลยก็ได้นี่นา”คนเดินตามบอกอย่างไม่ยี่หระ ทั้งยังถือวิสาสะวางถาดอาหารลงบนที่นั่งฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็นั่งลง แน่นอน หมอนั่นไม่ได้ขออนุญาตอีกตามเคย

“ปีเตอร์ ฉันไม่อยากทำก็คือไม่อยากทำ เลิกมาตื๊อฉันได้แล้ว นี่แหละสิ่งที่ฉันจะพูด”

เด็กสาวบอกน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินหนีออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว ไม่ได้มีเพียงแต่ปีเตอร์เท่านั้นที่ตกใจ หากแต่ทั้งเอ็มเจ เนท และแฟลชที่กำลังจะเดินเข้ามาร่วมวงด้วยก็ต่างงุนงงและตกใจไปตามๆ กัน

“คริสตัล...”ตัวต้นเหตุร้องกับตัวเองเบาๆ สองขาเกือบจะก้าวตามออกไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเอ็มเจเอื้อมมือมารั้งเอาไว้ก่อน

“อย่าเลยปีเตอร์ นายกำลังทำให้เธออึดอัดนะ...”

สวนหลังโรงเรียนกลายเป็นที่ประจำของเธอ ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนไหนก็ตาม เพราะมันทั้งเงียบ แล้วก็ไม่มีคน เป็นอีกที่หนึ่งที่ทำให้คริสตัลไม่รู้สึกอึดอัดกับการมาโรงเรียนมากจนเกินไปนัก มันเหมือนเป็นพื้นที่ที่คนอย่างเธอคุ้นชินมากกว่าการอยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงมากมายที่เธอไม่รู้จัก

แม้บางครั้งอาจจะรู้สึกเหงาหรือเหมือนอยู่ตัวคนเดียว แต่ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในอดีตก็คอยบอกเธอเสมอว่าหากเข้าไปมากว่านี้ อาจจะทำให้คนอื่นเป็นอันตราย

‘ย...อย่าเข้ามานะ!’

‘โอ๊ย!!’

ภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามเข้ามาแกล้งเธอ ถูกพลังสะท้อนจนกระเด็นออกไปไกลจนบาดเจ็บสาหัส

มันเป็นเพราะความกลัวทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ และนั่น ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอไม่คิดจะเป็นเพื่อนกับใครอีก

นอกจากจะกลัวว่าตัวเองจะเป็นอันตรายแล้ว ก็กลัวว่าเธอจะไปทำให้ใครบาดเจ็บอีก…

คริสตัลไม่คิดว่าพลังที่มีจะช่วยใครได้ เธอรู้ตัวเองดี รู้ว่าสิ่งที่มีส่งผลด้านลบมากกว่าด้านบวก และที่สำคัญ คนอย่างเธอ แค่พูดแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนก็ยังไม่กล้าทำ นับประสาอะไรกับการไปช่วยเหลือคนอื่น

คงไม่มีใครบนโลกนี้ ชื่นชมคนแปลกประหลาดอย่างเธอหรอก...

“สวัสดี...ครูขอนั่งด้วยได้ไหม?”

“...ได้ค่ะ”

“ครูเห็นเธอชอบมานั่งที่นี่ประจำเลย ตอนนี้พอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไม...”คุณครูหนุ่มว่า พลางล้วงกระเป๋าโค้ด แล้วหยิบเอาแซนด์วิชชิ้นหนึ่งส่งให้กับเด็กสาว

“ให้หนูเหรอคะ?”

“ครูเห็นนะว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว...”เขาบอกทั้งยั้งส่งยิ้มให้

“ขอบคุณนะคะ”คริสตัลส่งยิ้มกลับเช่นกันยามที่รับเอาแซนด์วิชมาแกะกิน พลางเขยิบให้ครูหนุ่มนั่งลงข้างๆได้

“ครูถามได้มั้ย ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากคุยกับปีเตอร์?”เด็กสาวชะงักมือที่กำลังส่งแซนด์วิชเข้าปากทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ คริสตัลถอนหายใจทั้งยังยกยิ้มฝืนๆ หากแต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเธอ

“ถ้าเธอไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ ครูแค่อยากจะบอกว่า...อย่ากลัวอะไรที่มันยังมาไม่ถึง ครูไม่รู้หรอกนะว่าก่อนหน้าที่เธอจะย้ายมาที่นี่จะเป็นยังไง แต่สำหรับครู ถ้ามีคนที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเรา เราก็ควรรับมิตรภาพที่เขาส่งมาให้นะ”

“หนู...แค่กลัวน่ะค่ะ”

เด็กสาวเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจพูดมันออกมา ใช่ เพราะว่าเธอกลัว กลัวหลายๆ อย่าง ที่แม้มันจะยังไม่เคยเกิดขึ้นอีกตั้งแต่วันนั้น แต่ก็เพราะกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นซ้ำอีก เธอถึงไม่อยากจะทำอะไรที่ตัวเองอาจจะควบคุมมันไม่ได้

ใช่...ไม่ใช่เพราะแค่เสี่ยง แต่เพราะเธอกลัวว่าพลังของตัวเองจะไปทำให้คนอื่นบาดเจ็บ ดังนั้น ถ้าเธออยู่เงียบๆ อาจจะช่วยได้มากกว่าการที่เธอตะลอนออกไปทำอะไรแบบนั้นกับคนทีคอยช่วยเหลือคนอื่นอย่างสไปเดอร์แมน

เพราะหมอนั่นช่วยคน แต่เธออาจจะไม่

“ครูเชื่อว่าทุกอย่ามันจะดีขึ้นถ้าเธอเปิดใจ...เอาเป็นว่าเลิกเรียนพวกเพื่อนๆมีซ้อมตอบคำถามกัน ถ้าอยาจะไปดูก็ตามไปได้นะ ที่ห้องประชุม ครูไปล่ะ ทานแซนด์วิชให้อร่อยนะ”

          เด็กสาวพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะก้มลงมองแซนด์วิชในมือ หลังจากที่คุณครูหนุ่มเดินออกไปแล้ว

          อย่ากลัว...อย่างนั้นหรอ

          “หึ...”

          มีเพียงเสียงถอนหายใจขึ้นจมูกเบาๆ เท่านั้นที่ออกมาจากตัวของเด็กสาว

          “ประเทศอะไรที่มีการค้าขายน้ำมันมากที่สุดในโลก...”

          เสียงกระดิ่งตอบคำถามยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและแน่นอน ปีเตอร์ไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด เด็กหนุ่มทำเพียงควงปากกาไปมา ทำมันซ้ำๆ ไปเรื่อยๆ เสียงของคนในทีมไม่ได้ทำให้เขาหันกลับไปสนใจได้ เพียงเพราะดวงตาสีน้ำตาลเข้มและสมาธิของเขาจดจ่ออยู่กับประตูบานใหญ่ของหอประชุมตรงหน้า

“เห้! ปีเตอร์ มีสมาธิหน่อยสิ วันนี้นายยังไม่ได้ตอบเลยซักคำถามเลยนะ”

“โทษที ฉันไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่น่ะ”เขาตอบออกไป

“จะคิดถึงใครก็ช่วยนึกถึงการแข่งด้วยนะ”

เอ็มเจบอก จากนั้นก็ก้มอ่านคำถามข้อต่อไป และในขณะที่ปีเตอร์หันเหความสนใจกลับมาอยู่ที่การตอบคำถามอีกครั้ง ประตูของหอประชุมก็เปิดออกเบาๆ โดยที่ใครหลายคนที่อยู่ในห้องไม่ทันสังเกตเลยสักนิด

มาจนได้...คริสตัลคิดในใจ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้ามาช้าๆ ก่อนจะมาหยุดลงที่มุมห้องข้างๆประตู สองแขนยกขึ้นกอดอกรอฟังคำถามพร้อมกับเพื่อนๆ

“ประเทศอะไรที่มีอินเตอร์เน็ตเร็วที่สุดในโลก และมีความเร็วเท่าไหร่”

“ประเทศเกาหลีใต้ มีความเร็ว 29 Mbps”

ทุกๆ คนที่นั่งอยู่บนเวทีหันไปมองเธอเป็นตาเดียว คำตอบที่เร็วเหมือนกับเจ้าตัวเป็นวิกิพีเดีย ทั้งยังแม่นยำแม้กระทั่งความเร็วจนเอ็มเจได้แต่กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เชื่อหู

“ทำไม ไม่ถูกหรอ?”เธอถามซ้ำ

“ถ...ถูกแล้วล่ะ”

“พอดีครูชวนฉันมาดูด้วยน่ะ”

คริสตัลบอกยามที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น หากแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะเว้นระยะห่างของตัวเองกับเพื่อนคนอื่นๆ

“ดีเลย ดีเลยคริสตัล! ฉันอยากให้เธอมาดูนะ”ปีเตอร์ร้องบอกอย่างดีใจ

“เยอะเกินไปแล้วปีเตอร์”แฟลชแขวะ

“อยากจะลองด้วยไหมคริสตัล?”ครูหนุ่มหันมาถาม เมื่อได้ยินอย่างนั้นคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วเอ่ยตอบออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม

“ถ้าครูอยากให้ลองค่ะ”

“แต่หนูว่าวันนี้เราเครียดกันมากไปแล้วนะ ลองมาถามอะไรสนุกๆดีกว่า อย่างเช่น...เรื่องของคุณ-สตาร์ค ของนายปีเตอร์น่ะ”

เอ็มเจเน้นคำว่าสตาร์คเป็นพิเศษ ทั้งยังหันไปหาปีเตอร์ ยกยิ้มหวานที่ปีเตอร์รู้ดีว่านั่นแทนคำพูดที่ว่าเอ็มเจจะแกล้งเขา แต่คนที่สะดุ้งกลับไม่ได้มีเพียงแค่ปีเตอร์เท่านั้น เพราะคนที่กำลังจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้เองก็เช่นเดียวกัน

“ขอร้องล่ะเอ็มเจ ไม่เอาน่า”ปีเตอร์โอดครวญ

“น่าสนุกดีออกนะ เราจะได้รู้ว่านายสนิทกับโทนี่ สตาร์คจริงไหม เห็นนายโม้ทุกวันเลยนี่นา”แฟลชที่ยังคงแขวะไม่เลิกรา นั่นทำให้คนที่บอกว่าตัวเองสนิทกับสตาร์คมากๆ ที่สำคัญคือเป็นคนช่างเถียง ไม่ยอมคนสุดชีวิตอย่างปีเตอร์ถึงกับโพล่งออกมาด้วยความหงุดหงิด

“เอาสิ! ลองเลย ฉันตอบได้เกือบทุกคำถามนั่นแหละ!”

“ถ้าอย่างนั้นคุณสตาร์คชอบกินอะไรล่ะ”

"ฉันว่าคำถามมันเบสิคเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”เอ็มเจหันไปพูดกับแฟลช ก่อนจะปรายหางตามามองปีเตอร์แล้วยกยิ้มขึ้นอีกครั้งเหมือนมีเรื่องสนุกสนานบางอย่างให้ทำ

“คุณสตาร์คน่ะ...กลิ่นตัวเป็นยังไงน้า…?”

“กลิ่นเหมือนดอกเดซี่...”

คำตอบที่ออกมานั้น หากออกมาจากปากของคนที่กำลังนั่งอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ตรงนั้น  คนอื่นคงจะไม่สงสัยกันซักนิด หากแต่ประโยคเมื่อครู่นั้น ออกมาจากปากของคนผมน้ำตาลเข้มที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ ครูหนุ่ม

“คือ...แบบว่า ฉันเคยได้ยินมาน่ะ...ใช่ไหมปีเตอร์ นายเคยเล่าให้ฉันฟังใช่ไหม?”

คริสตัลกล่าว ทั้งยังส่งสายตาขึ้นไปหาคนที่นั่งอยู่บนเวทีด้วยสายตาที่บอกว่า‘ถ้าไม่ช่วย เย็นนี้นายเละแน่ปีเตอร์!’

“อ...เอ่อ ใช่ ฉันเคยเล่าให้ฟังน่ะ”

“อ๋อ...”ทุกเสียงประสานร้องออกมาพร้อมกัน

รอดไปที ไม่น่ารีบพูดเลย!

นี่คือเสียงที่เด็กสาวได้แต่ร่ำร้องออกมาในใจ ให้กับความพลาดของตัวเอง

##########

“ฟรายเดย์ ขอวงจรปิดจากบ้านของนาตาชาที”

“ได้ค่ะนาย”

เพียงไม่กี่นาทีภาพที่มาจากกล้องวงจรปิดกว่าสิบตัวที่อยู่ทุกมุมของบ้านก็ถูกฉายขึ้นบนจอโฮโลแกรมขนาดยักษ์ เขาติดมันเอาไว้เพื่อที่อย่างน้อยจะได้เห็นความเป็นไป อันที่จริงก็ตั้งใจจะติดเอาไว้จับผิด แต่พอคิดแล้วก็คิดได้ว่าไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องทำแบบนั้น โทนี่สตาร์คจึงปล่อยมันทิ้งเอาไว้แบบนั้น

ก็มีบ้างที่เปิดมาเป็นครั้งคราวล่ะนะ...

“ฟรายเดย์ เย็นนี้ฉันมีนัดอะไรหรือเปล่า?”

“ตามตารางงานที่ลงเอาไว้ก็ไม่มีค่ะนาย”

เอไอสาวตอบอย่างฉะฉาน แสดงตารางงานควบคู่ไปกับคำตอบของตัวเองพร้อมตารางเวลาที่ละเอียดยิบ

“ฉันจะไปหานาตาชานะ”

“ให้เรียนคุณแฮปปี้ไหมคะ? หรือว่าไม่ต้องคะนาย”

“ไม่ต้อง เตรียมสั่งมื้อเย็นไปส่งที่บ้านนาตาชาด้วย ขอไม่เกินหกโมงเย็นนะ”

โทนี่บอกกับฟรายเดย์ เขารู้ตัวดีว่าคงมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวหลังจากนี้ เพราะดูท่าแล้วทุกอย่างดูจะไม่ได้เรียบง่ายนักอย่างที่เขาอยากจะให้มันเป็น ข้อตกลงบางอย่างที่ผูกพันตัวเขาไว้กับรัฐบาลนั่นยิ่งทำให้ตัวเขาเป็นกังวล

ถ้ารับมือไม่ได้อีก หลังจากนี้รัฐบาลคงออกกฏโดยไม่ไว้หน้าพวกเขาอีกแล้ว

##########

          เด็กสาวเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม อย่างที่นานๆ ครั้งจะได้สัมผัส นั่นทำเอาผู้เป็นพ่อที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านขมวดคิ้วยามที่มองลูกสาวของตัวเองเดินเข้าบ้านมาด้วยความประหลาดใจ

          “อะไรทำให้ลูกสาวพ่อยิ้มได้ขนาดนั้นกันนะ”

          เอ็ดเวิร์ด ลี ผู้เป็นพ่อเอ่ยพลางยิ้มหวาน ทิ้งสายยางแล้วเดินไปปิดน้ำ ก่อนที่จะเข้าไปโอบไหล่เด็กสาว อาสาถอดเอากระเป๋านักเรียนจากหลังของลูกสาวมาถือเอาไว้เองแล้วก้าวเข้าบ้านไปพร้อมกัน

          “วันนี้ได้เห็นอะไรตลกๆ น่ะค่ะ”

          “จริงหรือ? ไหนบอกพ่อซิว่าเรื่องอะไร ที่ทำเอาเสือยิ้มยากของพ่อยิ้มกลับบ้านมาได้ขนาดนี้” เขาถาม

          “เห็นคนลื่นล้มเพราะพยายามจะโชว์อะไรบางอย่างน่ะค่ะ”เด็กสาวตอบไปยิ้มไป

          “เอ็ด ไปล้างตัวก่อนสิ คุณทำงานเหงื่อออก ลูกจะเหม็นเอานะ”อัลเลนหันมาดุคุณพ่อยังหนุ่มที่ตัวชื้นเหงื่อ คริสตัลหันไปทำหน้าเหม็นพร้อมกับเอามือพัดที่ปลายจมูเบาๆ เย้าแหย่ผู้เป็นพ่อ ก่อนจะขอตัวขึ้นไปเก็บกระเป๋า

          “ไอ้บ้าเอ๊ย! อะไรกันเนี่ย! นี่นายเข้ามาแบบไม่ได้ขออนุญาตอีกแล้วนะ!!!” เด็กสาวร้องโวยวาย แล้วรีบปิดปากตัวเองทันทีเมื่อรู้ว่าส่งเสียงดังเกินไป

          “มีอะไรหรือเปล่าลูก”

เสียงตะโกนแสดงถึงความเป็นห่วงมาจากชั้นล่างนั่นทำให้คริสตัลรีบตะโกนกลับลงไปทันทีว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นเจ้าคนที่เกาะเพดานห้อยหัวอยู่อาจจะโดนพ่อเธอยิงแสกหน้าเอาก็ได้

ไอ้หนุ่มแมงมุมกระโดนลงมายืนบนพื้นแล้วถอดหน้ากากออก ทรงผมที่เหมือนลูกวัวเพิ่งคลอดนั่นทำให้คริสตัลลอบยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะกลับมาตีหน้านิ่งตามปกติอย่างที่ตนเองทำเป็นประจำ

“ด้วยชุดนี้?”

เด็กสาวเลิกคิ้วถาม ปีเตอร์ทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนจะส่งยิ้มให้ แล้วชี้ไปที่ด้านนอก“ฉันแขวนมันเอาไว้ข้างนอกน่ะ”

“สองชิ้นนะ”

“ได้! รอเดี๋ยวนะ!”

“เดี๋ยวก่อน...นาย...เอ่อ...ช่วยไปกดกริ่งหน้าบ้าน แบบที่คนปกติเขาทำทีนะ ถือว่าฉันขอ”คริสตัลเอ่ยเสียงอ่อน เพราะเธอคิดว่าการที่จู่ๆ จะเดินออกจากบ้านแล้วบอกว่าไปเดินเล่นด้วยตัวเองคงทำให้พ่อกับแม่แปลกใจไม่น้อย

“บอกว่าจะชวนไปเก็บข้อมูลทำราย ดีไหม?”

“อย่างนั้นก็ได้ ดีเลย”

เสียงออดของบ้านทำให้สองสามีภรรยาหันมามองหน้ากันแล้วขมวดคิ้ว เอ็ดเวิร์ดวางแก้วน้ำของตัวเองลง ก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้โซฟา ควานหาสิ่งที่ตัวเองซ่อนเอาไว้เผื่อเหตุฉุกเฉิน ซึ่งเขาเองก็หวังว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นเขาก็คงต้องบอกลาเมืองควีนส์ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่ย้ายเข้า

“ฉันเอง” อัลเลนสะบัดมือลวกๆ ที่อ่าง แล้วเดินไปยังหน้าประตู ดวงตาสีเทาหม่นมองลอดผ่านตาแมว ก่อนจะหันมาส่ายหน้าให้กับคนที่นั่งอยู่บนโซฟาว่าไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิด

โล่งอกไปที…เอ็ดเวิร์ดคิด แล้วกลับมาทำตัวตามสบายอย่างเดิม

หญิงสาวเปิดประตูแล้วส่งยิ้มพร้อมกับเอ่ยทักทาย เป็นวินาทีเดียวกันกับที่คริสตัลค่อยๆ เดินลงมาจากบันได พร้อมกันหันไปขมวดคิ้วถามพ่อตัวเองที่นั่งอยู่บนโซฟาเพื่อความแนบเนียน ใช่ ทำเหมือนไม่รู้มาก่อนว่าหมอนี่มาหาจะดีที่สุด

“ผม...ปีเตอร์ พาร์คเกอร์ครับ...พอดีมีรายงานที่จะต้องทำกับคริสตัล ก็เลย...”

“อ้าว เข้ามาก่อนสิจ๊ะ... คริสตัล เพื่อนมาหาลูก”

คริสตัลพยักหน้าแล้วส่งยิ้ม กระชับกระเป๋าที่บ่าแน่น จากนั้นก็ค่อยๆ เดินแทรกตัวไปหาอีกคนที่กำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน

“จะไปไหนลูก?”

“ทำรายงานค่ะ เก็บข้อมูล เรื่องแซนด์วิช เดี๋ยวมานะคะ”

บอกเพียงเท่านั้น ก่อนจะคว้าเอามือของคนข้างตัวให้รีบเดินออกมาจากบ้าน แรงเดินที่แรกๆ เหมือนจะธรรมดา หากแต่เมื่อผ่านไปซักพักก็ทำให้ปีเตอร์เพิ่งสังเกตว่าอีกคนไม่ได้เหยียบลงบนพื้นโดยตรงแล้ว

“โว้ว นี่เธอไม่ได้เหยียบพื้น!”

“เงียบไปเถอะน่า มาเร็ว เดี๋ยวพ่อแม่ฉันก็ตามเจอหรอก เร็วเข้า!”

“เห้ ฉันว่านี่เร็วกว่า”

เมื่อเห็นว่าเริ่มไกลจนลับตาคน ปีเตอร์ก็หันซ้ายมองขวาแล้วยิงใยขึ้นไปบนชั้นสามของตึกที่อยู่ไม่ไกล มือข้างเดิมที่โดนคริสตัลจับแขนเอาไว้ก็เปลี่ยนไปคว้าเอาคอเสื้อหนังสีขาวของอีกฝ่ายเพื่อลากเธอขึ้นไปด้วย

กันไว้ดีกว่า เขาไม่กล้าที่จะจับเอวของคริสตัลหรอก เกิดไม่พอใจเดี๋ยวโดนซัดหน้าหงายพอดี

“ขอบใจ แต่ปล่อยคอเสื้อฉันได้แล้ว นี่ห้าสิบเหรียญ”

คำพูดที่ทำเอาเจ้าหนุ่มแมงมุมสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบปล่อยคอเสื้อของอีกคน คริสตัลมองไปรอบๆ แล้วชะเง้อดูด้านล่างเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นจริงๆ

“ตรงนั้นร้านแซนด์วิช”

เด็กสาวมองตามที่อีกคนชี้ เมื่อเห็นร้านแซนด์วิชอยู่ไกลๆ นั่นจึงทำให้คริสตัลผงกหัวเบาๆ แล้วเดินไปกระชากประตูดาดฟ้าเต็มแรง

แล้วก็พบว่า...มันล็อก

“มันเปิดไม่ได้หรอก แต่มีทางปีนลงไปนะ”ปีเตอร์บอกอย่างฉะฉาน จากนั้นก็ทำท่าจะปีนลงให้ดูเป็นตัวอย่าง

“ไหนล่ะบันได?”คนไม่รู้ถาม สายตาชะเง้อมองหาไปด้วย

“ไม่ ฉันหมายถึง ปีนลงไปเองน่ะ มาเร็ว”

“ปีเตอร์ นี่มันทางคนผ่านนะ เยอะแยะ คนจะไม่คิดว่าเราเป็นขโมยหรือไง?”เธอท้วง

“งั้นเดี๋ยวนึงนะ...ขอสักสองนาที”

คำพูดของคนที่อยู่ด้านล่างนั่นทำให้คริสตัลขมวดคิ้วเป็นรอบที่ร้อยของอาทิตย์นี้ได้แล้วล่ะมั้ง นายนี่ทำอะไรก็ดูจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลซักเท่าไหร่เลย แล้วไหนจะท่าทางที่ทำเหมือนเล็งว่าจะทำอะไรบางอย่าง ที่เธอคิดแล้วก็ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นั่นอีก

คริสตัลปีนออกมาด้านนอกระเบียงปูน จากนั้นก็กระโดดลงจากตึกอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้ร่างกายตัวเองปะทะกับพื้นปูนข้างล่าง แล้วก็คอยระวังไม่ให้ใครคนอื่นเห็น ไม่อย่างนั้นคงแตกตื่นกันแย่

“ลงได้สวยนี่นา...”

“ดีกว่าที่นายคิดจะทำก็แล้วกัน...ไปเถอะ อย่าลืมนะ สองชิ้น”

ไหนๆ ก็สัญญาไปแล้ว คงมาบอกว่าจะไม่ซื้อให้ก็คงไม่ได้ เด็กหนุ่มไหวไหล่อย่างจำนน แล้วเดินตามหลังคนที่เขาคิดว่าน่าจะเพิ่งเดินสำรวจเมืองนี้เป็นครั้งแรก เพราะถ้าว่ากันตามตรง เขาไม่เคยเห็นคริสตัลไปไหนมาไหนเลยนอกจากโรงเรียนกับบ้าน

แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด คนที่เดินนำหน้าเขาอยู่ตอนนี้มองซ้ายมองขวา ถามไถ่เกี่ยวกับร้านที่ตั้งเรียงรายข้างทางอย่างตื่นเต้นไม่หยุดปาก ชนิดที่ว่ากว่าจะมาถึงร้านแซนด์วิชก็เล่นเอาซะเขาคอแห้ง

“เอาเหมือนเดิม สามอันครับ”

“ไงพ่อหนุ่ม นี่พาใครมาด้วยเนี่ย แฟนหรอ?”

“ไม่มีทาง!”

ทั้งสองเอ่ยออกมาพร้อมกันเสียงดัง จากนั้นก็หันไปมองหน้ากัน คริสตัลส่ายหน้าไม่พอใจ แล้วทำท่าบอกว่าจะไปรอข้างนอกแทน

          “ขี้อายซะด้วยนะ”

          “เธอไม่ใช่แฟนผม”เด็กหนุ่มกดเสียงต่ำตอนที่รับเอาแซนด์วิชทั้งสามชิ้นเข้ามาไว้ในมือ จากนั้นก็รีบเดินออกมาข้างนอกอย่างรวดเร็ว ส่งแซนด์วิชสองชิ้นไปให้คนที่ยืนรออยู่ก่อนตรงตึกด้านข้าง

คริสตัลส่ายหน้า รับมาเพียงอันเดียว อร่อยแค่ไหนเธอก็กินอีกชิ้นไม่ลงหรอก พ่อค้าปากเสียซะขนาดนั้น แปลกใจด้วยซ้ำว่ายังมีคนซื้อกินอยู่ได้ยังไง ที่รับมาก็เพราะเสียดายเงินของคนข้างตัวล้วนๆ

“อร่อยนะ ลองสิ”ปีเตอร์บอกเมื่อเห็นว่าเธอเก็บแซนด์วิชลงกระเป๋าไป

“ไม่เอาล่ะ พ่อค้าปากไม่ค่อยดี”คริสตัลบอกเหตุผลของตัว

“ฮ่าๆ ตลกชะมัด เธอคิดหยุมหยิมเรื่องพวกนี้ด้วยหรอ”

เมื่อเห็นว่าตนถูกขำ ผ่ามือของคริสตัลก็ฟาดเอาที่แผ่นหลังของพ่อหนุ่มแมงมุมชนิดที่ว่าเขาเกือบกระเด็นไปนอนแอ้งแม้งกลางถนนควีนให้รถทับแบนจนเป็นชีสแผ่นแบบในแซนด์วิช โชคดีนะที่เป็นเขา ถ้าไปทำแบบนี้กับคนอื่นสงสัยกระอักเลือด ช้ำในแหงๆ

“กินไปเลยไป”เธอขมวดคิ้วพูดอย่างไม่พอใจ

“โอเคๆ ไม่พูดแล้ว”เสียงที่พูดยังคงเจือหัวเราะอยู่เบาๆ แน่สิ ขืนขำต่อเขาคงได้ไปนอนกลางถนนจริงๆ แน่

“แล้วนายจะพาฉันไปเดินเล่นที่ไหน?”

“แถวนี้แหละ ขอฉันกินเดี๋ยวนึง”

เมืองควีนส์ไม่ได้แย่อะไรมากมายนัก ซึ่งว่ากันตามจริงมันอาจจะดีกว่านิวยอร์กด้วยซ้ำ แต่นั่นก็อาจจะเพราะตอนที่อยู่นิวยอร์ก เธอไม่ได้ออกมาเดินเล่น หรือมีเพื่อนที่รู้เรื่องของตัวเอง เลยทำให้คริสตัลมองว่าควีนส์ เป็นเมืองที่ค่อนข้างสบายกว่า

          สายตาของเธอกวางมองไปทั่ว ทิวทัศน์บริเวณที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน บ้านแต่ละหลังห่างกันค่อนข้างมาก รวมกับแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ในยามโพลเพล้เกือบจะลาลับขอบฟ้าที่หลายคนมองว่ามันช่างธรรมดา แต่ในฐานะของคนที่มากสุดเพียงแค่มองพวกมันผ่านบานหน้าต่างห้องนอน กลับดูสวยขึ้นเป็นกองเมื่อไม่ได้มองมันผ่านกระจกใส

          เป็นไม่กี่ครั้งที่คริสตัลได้สูดอาาศข้างนอกอย่างเต็มปอด ใบหน้าของเธอดูสดใสจนคนข้างกายสัมผัสได้ ปีเตอร์ลอบยิ้มเบาๆ นึกขอบคุณตัวเองตัดสินใจออกมาชวนอีกคนออกมาเดินเล่นด้วยกัน

          สองมือของปีเตอร์ล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตยีนส์ของตัวเอง ยืนมองอีกคนที่เดินนำหน้าไปเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยสักนิดเดียว

          “ฉันควรกลับบ้านแล้วล่ะตอนนี้”คริสตัลหันมาบอก

          “เดี๋ยวฉันไปส่ง”ปีเตอร์เสนอ

          “ไม่ต้องหรอก ป้ายบัสห่างจากตรงนี้ไม่เท่าไหร่เอง”

          “เอาเถอะ ฉันพาเธอออกมา ก็ควรจะไปส่ง ถูกไหม?”

          “ถึงห้ามนายก็คงโหนตามไปอยู่ดีใชไหม่ล่ะ”เด็กสาวบอกอย่างรู้ทัน ปีเตอร์ไหวไหล่แทนคำตอบที่บอกว่าอีกฝ่ายคิดถูก

          “ไปเถอะ เดี๋ยวไปส่งเธอดึกแล้วพ่อกับแม่เธอเอาปืนยิงแสกหน้าฉัน”

          ตรอกซอกซอยทั้งหลายในตอนนี้เริ่มเปิดไฟกันแล้ว ท้องฟ้าสีส้มที่เห็นเมื่อครู่นั้นเริ่มแปรเปลี่ยนสีเข้ม ปีเตอร์มองซ้ายมองขวาขณะที่เดินตามหลัง พยายามเงี่ยหูฟังเสียงจากรอบทิศทางให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          “ปีเตอร์...”

         คริสตัลหยุดเดิน ดวงตาทั้งสองข้างปิดลง โสตประสาทของเธอกำลังเงี่ยหูฟังเสียงของผู้คนกลุ่มหนึ่ง ที่อยู่ห่างออกไป บทสนทนาของพวกนั้นดูจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก

“ได้ยินเหมือนกันหรือเปล่า…?”เธอถามย้ำ และเมื่อเห็นว่าปีเตอร์พยักหน้า เจ้าตัวก็รับยกเอาหมวกขึ้นมาสวม พร้อมกับก้าวยาวๆ ออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว  

“เธอไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันจัดการตรงนี้เดี๋ยวนึง”ปีเตอร์ที่ตอนนี้หยิบหน้ากากจากกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาสวมจนตอนนี้อาจจะต้องเรียกว่าอีกฝ่ายว่าสไปเดอร์แมนบอกกับเธอเสียงเข้ม

“จะบ้าหรอปีเตอร์ พวกมันมีตั้งหลายคนนะ!”คนถูกบอกให้หนีเอ่ยอย่างเป็นห่วง ถึงจะรู้ว่านายนั่นมีพลังสไปเดอร์แมน แต่ก็ใช่ว่าจะมั่นใจได้ว่าไม่มีทางพลาด