เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ordinary life in NZordinarygirl
day15-2ndweek
  • Saturday,9 June 2018
    11:04 am

    วันนี้วันเสาร์ สัปดาห์ที่ผ่านมาท้องฟ้าแจ่มใสปลอดโปร่ง 
    แต่ใจเราเบลอมาก เพราะโดนโจมตีจากอปป้าในคลาส ฮือ 

    ________________________________

    ควรเล่าอะไรดีนะ ย้อนไปเขียนถึงวันที่ผ่านมาเหมือนเดิมก่อนละกัน 

    วันอังคารที่ผ่านมา ยูกะทำดินเนอร์ให้พวกเรา ! 
    เมนูก็คือออ OKONOMIYAKI หรือพิซซ่าญี่ปุ่นที่เราคุ้นเคย

    ยูกะ เจ้าแห่งการพลิกโอโคโนมิยากิ ! แต่เป็นคนกุนมะนะ5555

    เบ้นกับโจสเลยอาสาเป็นลูกมือ ขอก้อปปี้สูตรและก่อกวนตลอดการทำดินเนอร์55555
    ปกติเวลาดินเนอร์คือ 6:30 แต่วันนั้นกว่าจะเสร็จก็ทุ่มกว่าๆแหน่ะ !

    พอจะเดาได้มะ ว่าใครไร้ประโยชน์สุด ฮือ 

    เอ้ยย แต่แป้งอีกสองชามคือเราผสมเองนะเอออ คือแป้ง1:น้ำ1.6 ไข่ฟองนึง แล้วก็โกยกะหล่ำใส่เยอะๆ

    งานที่เสี่ยงสุดคือการพลิกให้มันยังกลมสวย ซึ่งคนที่ยูกะสั่งให้พลิกแผ่นแรกก็คืออ เราาาา !

    ปิดท้ายด้วยปาร์ตี้กีวี่ ที่โจสลินชอบมากก กินคนเดียวสองสามลูก

    มื้อนั้นสนุก แล้วก็อบอุ่นมากๆเหมือนเดิม เราชอบเวลาที่พวกเราสามคนได้อยู่ด้วยกันมากๆ หาเรื่องคุยกันได้ไม่หมดสักที พูดตรงๆก็คือคุยกับยูกะและโจสมากกว่าคุยกับโฮสอี้กกก โฮสบ้านเราเป็นสไตล์แบบให้เวลาส่วนตัวกับเรา และเขาก็ต้องการเวลาส่วนตัวด้วยไรงี้ มื้อนี้จึงเป็นมื้อที่ 3 ที่ร่วมโต๊ะกับโฮส ตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่ (แต่เรารู้สึกดีนะที่เป็นแบบนี้555)


  • ส่วนวันพุธ หลังเลิกเรียน 
    เรานั้นเคยชินกับการเดินเล่น(สยาม)หลังเลิกเรียนตั้งแต่อยู่ไทย
    พอมาอยู่นี่ก็อดไม่ได้เด้อ ไอ้การเลิกเรียนปุ๊ป กลับบ้านปั๊ปนี่มันทำใจยากจิงจีงงงงงงง 

    จึงไปถามพี่คนไทยที่โรงเรียนว่า แถวนี้มีซุปเปอร์อาหารไทยให้เดินไหมคะ 
    พี่บอกว่าไปที่ Lim chhour อยู่ K road ถัดจาก Queen street เดินไปได้ไม่ไกลมาก

    หน้าตาลิ้มฉอว์ที่ว่า 

    เราก็มุ่งมั่น เปิด GPS เดินไปเลยจ้า ปรากฎว่าไม่ไกลจริง แถมทางยังคุ้นๆ เพราะมันคือทางกลับจากการดูอพาร์ตเมนท์วันก่อน ! แต่ คราวนี้คือการเดินไป ซึ่ง ทางเป็นเนินลาดชันพอสมควร สรุปแล้วเราใช้เวลาเดินไปประมาณ 15-20นาทีเด้อ เด๋อจริงๆ อ้วนเอ้ย 

    อึ้ย นี่คือลูกอะไรก็ไม่รู้ kiwano ? kiwane?

    ในซุปเปอร์ส่วนมากมีแต่ของจีน (เพราะเป็นซุปเปอร์จีน) มีของเอเชียอื่นๆบ้าง แต่ก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้มีวัตถุดิบหายากอะไรขนาดนั้นมั้งงง มั้งนะ 5555

    แทบกรี๊ดตอนเห็นข้าวตังหมูหยองของโปรด และเกือบร้องไห้ตอนเห็นราคา 
    เออ ไม่กินก็ได้วะ
    บอกไปยังนะว่าเราไม่ได้เอาของกินจากไทยมาเลยยย 
    แบบแม้แต่น้ำพริกซองจิ๋วไรงี้ก็ไม่พก เพราะขก declare 
     
    สรุปเดินไปเพื่อซื้อมาม่ากลับมาแพ็คนึง เก็กฮวยกระป๋องนึง เสียไป5$ อิหยังวะเนี่ยย
    เดินกลับมาขึ้นบัสกลับบ้านแบบมึนๆ แต่ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการสำรวจซุปเปอร์และลัดเลาะถนนใหม่ๆ เป็นอีกวันที่ผ่านไปแบบเรียบๆนะ 

    มื้อเย็นนน mac & cheese หรือเป่านะ แต่มันจืดง่า

    อยู่บ้านนี้เค้าเป็นน้องเล็กเด้อ 
    กินขนมปังเดี๋ยวยูกะก็ปิ้งให้ ทาเนยให้ 
    กินแอปเปิ้ลเดี๋ยวโจสก็ปอกให้ อะไรกันนิ  


  • พฤหัส
     
    บอกหรือยังนะว่าวีคนี้โจสลินจะย้ายออกแล้ว
    ใจหายทุกเช้าเลยนะ ! เราว่าเราสนิทกับโจสมากว่ายูกะนิดนึง เพราะโจสจะอยู่บ้านด้วยตลอด
    แล้วก็เป็นคนเม้าท์มอย หรืออาจเพราะเป็นคนจีนด้วย นางเลยไม่ค่อยเขินๆอายๆ อยากถามไรก็ถาม
    เช่น เราเจอผชหล่อที่รร.หรือยัง จะจีบแมะ ไรงี้ เป็นต้น 

    วิ่งไปขึ้นบัสเกือบทุกเช้า ฮือออ  วิ่งลงเนินด้วยอ่ะ !

    แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่สนิทกับยูกะนะ ! แต่จะคุยกันคนละเรื่อง คนละอารมณ์มากกว่า ยูกะน่ารักมากและชอบเทคแคร์คนอื่นอ่ะ เราแอบสังเกตว่านางจะรอให้คนอื่นใช้ห้องน้ำตอนเช้าให้เสร็จก่อนแล้วรอเป็นคนสุดท้ายอ่ะ ฮือออ น่ารักน่าเกรงใจจนนี่ได้แต่รีบทำทุกอย่างเร็วๆแล้วไปอึที่โรงเรียนแทน (อิหยังวะ ต้องเขียนบอกด้วยเหรอ งง)

    ห้องเรียนที่จองจำเราไว้ทู้กวัน

    ซึ่งนี่อยากบ่นชีวิตการเรียนของตัวเองหน่อย ! คือนี่เข้าวีคที่สองเองนะทุกคนนน(เราสมัครมา10วีคTT)
    แต่รู้สึกเบื่อแล้ว มะอยากเรียนแล้ว เบื่ออ 
    เรียนตั้งแต่ 9am-3.30pm คือ ชีวิตเด็กน้อยมากไหมอ่า ละวีคนี้คือเรื่อง tenses ทั้งวีค 
    แค่ผันก็แย่แล้ว แต่มิเชล(ครู)ยังให้คิดด้วยว่าทำไมต้องเทนส์นี้ เอาทฤษฏี  กฎอะไรมาตอบจ้ะนักเรียน
    อ่ะ มันดีต่อการเรียนรู้ก็จริง แต่พื้นเพเป็นเด็กเกเรมากเว่อ มะชินจิงๆ ใจจึงเจ็บปวด 

    เดินย้อนกลับบ้าน เนินอีกแล้ว เนิน เนิน เนิน

    ทุกวันกลับบ้านมาอย่างเหนื่อยล้า สัปหงกบนบัสจนได้เรื่องจ้าา 
    วันนี้ก็ลงบัสผิดป้าย เพราะนอนเลยบ้านอ่า เด๋อเว่อ
    เลยบ้านมาสองสามสี่ห้าป้ายได้มั้ง เพราะมาตื่นตอนอยู่แถวซุปเปอร์ที่เคยมาสำรวจพอดี ! 
    อ่ะ เดินกลับไปจ้า 10-15นาที ก็ต้องเดินเด้อ 

    โชคดีที่วันนี้ฟ้าโปร่งสุดในรอบสัปดาห์ 
    ลมไม่แรงเท่าไหร่ เดินๆไปก็มองนู่นมองนี่ได้เรื่อยๆ
    จนพอถึงซอยบ้าน ก็สองจิตสองใจ แต่ไหนๆก็กลับก่อนฟ้ามืดแถมนานๆอากาศจะดี เลยตัดสินใจเดินเลยไปบีชใกล้ๆ แล้วพอไปถึง ก็ได้เห็นฟ้าที่สวยยยย จนน้ำตาแทบไหล(แทบไหลจริงๆตอนนั้น5555)

    ถ่ายด้วยไอโฟน 6s ไม่แต่งเติ่งอะไรทั้งนั้น แต่ทุกคนก็รู้ ว่าภาพจากตามันสวยกว่ากล้อง

    ตอนเราได้เห็นวิวนี้ ประกอบกับบรรยากาศและผู้คนตรงนั้น เราคิดถึงพ่อแม่ ครอบครัวเราเลย 
    เราอยากให้เค้าได้อยู่ตรงนั้นกับเรา และเรารู้สึกขอบคุณมากๆที่เค้าให้โอกาสเรามาอยู่ตรงนี้ 
    ได้เจออะไรดีๆ ผู้คนดีๆ มันเป็นเพราะครอบครัวของเราทั้งนั้นเลยอ่ะ 

    ตรงนั้น เราได้ยินเสียงคลื่น รอบตัวให้ความรู้สึกสงบมากๆ ทั้งที่มีคนพาน้องหมามาวิ่งเล่นเต็มไปหมด 
    น้องหมาก็วิ่งคาบนู่นคาบนี่ไป คนก็วิ่งออกกำลังกายไป สงบดีจังเลย

    แต่ สงบอยู่ดีๆ ก็มีหมาสองตัววิ่งพุ่งชนขาเราเต็มแรง 
    เอิ่มมมม เราว่าหมามึนลมทะเลแน่ๆเลย แต่ไม่นาน เจ้าของก็วิ่งมาตะโกนขอโทษเรา 
    เฮ้อ ที่นี่ดีจริงๆเลยนะ 
    เฮ้อ เราพูดอย่างนี้กี่ครั้งแล้วนะ ฮ่าๆ 

    ผ้าปูที่นอนเปลี่ยนสีเป็นสัญญาณบอกว่าผ่านไปอีกวีค 
    ดูรกๆหน่อยเพราะเปลี่ยนเอง 

    casserole เหมือนเนื้อตุ๋นกับผัก ให้ฟีลสตูว์ที่แบบนุ่มนิ่ม ละลายในปากหายไปเลย

    โฮสต์ทำ casserole เป็นครั้งแรกที่เรารู้จักอาหารชื่อนี้เลยแหละ ! 
    เห็นโฮสตุ๋นใส่หม้อมาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน คือเป็นอาหารที่ต้องใช้เวลาจริงๆ 
    เรากินไปด้วยคุยไปด้วย เรียบๆเรื่อยๆ เหมือนกับว่านี่ไม่ใช่มื้อเลี้ยงส่ง 

    อืม เอาจริงๆ เราก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่มื้อสุดท้ายกับโจสลิน เพราะยังเชื่อว่าจะได้เจอกันอีกที่ Auckland 
    หรือถ้าไม่ได้เจอกันที่นี่ เดี๋ยวเราจะหาเรื่องไปเจอนางอีกที่จีนให้ได้ 555555
    เอ้ะ อะไรจะขนาดนั้นอ่าเนอะ 
    ง่า แต่เราชอบโจสจริงๆนะ เพื่อนจีนคนแรกของเรา 
    หวอง ชี (ชื่อจริงของโจสลิน เขียนไว้ เดี๋ยวเราลืม เอ้ะ เป็นคนยังไงวะนี่)

    หลังดินเนอร์ สามสาวก็มายืนกินโยเกิร์ตกันต่อ จิงๆ เราไม่ชอบโยเกิร์ต แต่โจสให้กิน ก็เลยกิน อิอิ




    ยังคงบอกตัวเองทุกวันว่าชอบที่นี่ ชอบทุกรายละเอียดเล็กๆ 
    ชอบลมที่พัดใบไม้แดงๆแห้งๆที่เหมือนจะร่วงหมดต้น 
    ชอบถนนที่เป็นเนินๆขึ้นๆลงๆแม้จะในเมืองก็ตาม 
    ชอบผู้คนที่พูดขอโทษตลอด แม้ว่าเค้าจะแค่เอื้อมมาหยิบของข้างหน้าเราก็ตาม
    ชอบที่เราตะโกนขอบคุณคนขับรถได้จากประตูหลัง โดยที่ไม่โดนมองว่าแปลก
    ชอบ ชอบทุกอย่างเลย แล้วก็ เฮ้อ 
    เหมือนจะเจอคนที่ชอบแล้วด้วยเหมือนกัน งื้อ



    วีคนี้เรื่องเยอะจัง 

    ต่ออีกตอนละกันนะ.







Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Nuttida Douangwiroj (@fb1652246534891)
ทำไมมันน่ารักจังวะ555 good to see you happy
ordinarygirl (@fb2669062271697)
@fb1652246534891 แฟนคลับนัมเบอร์วัน แอนด์โอนลี่5555