และคืนหนึ่งในหลายๆคืนที่นอนไม่หลับหลังจากที่ลูกชายหลับไปแล้วซึ่งก็พาเค้านอนดึกไปด้วย...เราเอ่ยปากพูดคุยกับคนคนนึง ถามเค้าว่าเราทำดีพอมั้ย เห็นมั้ยว่าเราดูแลลูกได้ บอกเค้าอยากให้เค้ามาถามว่าเราเหนื่อยมั้ย ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับ มีเพียงแต่เสียงแห่งความทรงจำอันแผ่วเบา เท่าที่เราพอจะนึกจินตณาการเอาถึงเสียงนั้น ว่าเราจะได้ยินอะไรบ้าง ภาพนั่งทำงานกลางดึกแล้วมีคนชะโงกหน้ามาที่กระจกห้องทำงาน พร้อมเสียงแบบงัวเงียๆว่า "ขึ้นไปนอนได้แล้วดึกแล้วนะ" และเดินขึ้นชั้นสองไป หรือภาพคนเดินมาหาที่โต๊ะทำงานโอบไหล่และบอกเราว่าเหลืออีกเยอะหรอ นอนพักก่อนพรุ่งนี้ค่อยทำต่อตอนเช้า...

แต่เมื่อความเงียบได้ทำลายภาพจำนั้นเราลืมตาขึ้นมองเห็นมีแต่ความมืดมิดของห้องที่ปิดไฟไปแล้ว เสียงลมหายใจของลูกน้อยที่นอนอยู่ข้างๆดังขึ้น น้ำตาซึมอีกแล้วกอดลูกแล้วหลับไป...

ตื่นสายมาสองอาทิตย์ นอนดึกนอนไม่หลับ แต่ลูกก็ยังอยู่กับเราไม่ไปไหน เหมือนเค้ารู้แต่ด้วยความเป็นเด็กเค้าไม่สามารถเข้าใจสภาวะใดๆ แต่ทุกครั้งที่เราเริ่มเงียบเสียงลูกจะดังขึ้นเพื่อช่วนเราออกไปเล่น...เป็นอีกคืนที่พูดคุยกับคนบางคนถามความเห็น ถามถึงสิ่งต่างๆ แต่ก็ยังคงไร้ซึ่งเสียงใดๆ มีแต่เสียงในความทรงจำอันแผ่วเบา เท่าที่เราพอจะนึกจินตณาการเอาถึงเสียงนั้น...

"เหนื่อยก็นอนพักก่อนนะป่าป๊า..."

11.05.2563

เราชื่อบอย แต่เราไว้หนวด เลยเรียกตัวเองว่า "ไอ้หนวด" ใช้ภาษาอังกฤษว่า I-Nude