เป็นช่วงวันเกิดครบรอบ 40 ปี ที่เงียบมาก เงียบกว่าสองปีที่ผ่านมา ด้วยเหตุการแพร่ระบาดของโรคโควิด 19 จึงต้องกักตัวกันอยู่บ้าน ฉลองวันเกิดกับลูกชายสองคนด้วยเค็กจาก 7/11 ณ ตอนนี้ กลับมาใช้ชีวิตทำงานที่บริษัทที่เคยทำ ยังพอมีงานทำเพื่อเลี้ยงตัวและเลี้ยงลูก อย่างน้อยก็ในระยะนี้... 

ช่วงกักตัวอยู่บ้านเดือนเมษายนที่ผ่านมาก็ต้องทำงานที่บ้านกันไป แต่เดือนเมษายนสำหรับเรายังยากอยู่เหมือนเดิม เหมือนสองปีที่ผ่านมาแต่ก็เบาบางลงหน่อยตามกาลเวลาที่ค่อยๆผ่านไป ช่วงสองเดือนก่อนหน้านี้ได้ทำคนหายจากชีวิตไปหลายคน ได้พบพานกับเพื่อนใหม่หลายคน ได้ทำอะไรสนุกๆ ได้เดินทางด้วยวิธีสนุกๆ ได้ออกกำลังกาย ได้เล่นดนตรี ก็พอช่วยให้เรารักษาจิตใจให้เดินต่อได้อย่างดี อย่างน้อยก็รู้สึกว่าชีวิตมันกำลังดีขึ้น แต่การที่ต้องอยู่บ้านเป็นเดือนๆโดยไม่มีกิจกรรมที่ช่วยให้เราระบายออก นอกจากเล่นกีตาร์ร้องเพลงโพสเฟส และอาจทำให้เพื่อนๆเข้าใจผิดว่าเราจมกับอดีตหรืออะไรก็ตามแต่ แต่จริงๆแล้วไม่มีใครสนใจเราขนาดนั้นเราคิดมากไปเอง 
แต่เรามันยากเอง คนบางคนสามารถที่จะลืมหรือไม่สนใจเรื่องที่ทำร้ายจิตใจ เรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นในชิวิต และสามารถแยกสติออกจากเรื่องราวเหล่านั้นได้เมื่อสมองมันคิดขึ้นมา เราก็พยายามนะแต่บางที่มันแว๊บขึ้นมาเอง อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ หรือเห็นภาพจำบางอย่างตรงหน้า หรือคำพูดต่างๆที่เคยเข้าหู แต่เรากลับวนเวียนกับมันสักพักหลุดออกยากจัง แต่มันก็จะหลุดออกมาได้แต่ระหว่างนั้นมันจะเสียทั้งเวลาทำสิ่งต่างๆที่ดีๆที่มีประโยชน์ไป บางครั้งหลายชั่วโมง บางครั้งหลายวัน แต่เรารู้ว่าสักวันมันจะเบาลงและจางไป และมันจะต้องไม่ทำร้ายชีวิตเราอีก 
"ความทรงจำมันจะไม่หายไปไหน แต่มันจะต้องไม่กลับมาทำร้ายชีวิตเรา"
วัย 40 ปี ที่เริ่มต้น สิ่งที่ตั้งใจและเริ่มทำก็เริ่มไปบ้างแล้ว ยินดีและสนุกกับชิวิตในตอนนี้มาก แต่ก็บอกตัวเองว่าต้องไม่มากเกินไป เพราะอะไรก็ไม่แน่นอน มีลูกที่ต้องดูแลและเฝ้าดูเค้าเติบโต และเราเองก็ยังต้องเติบโตและก้าวเดินต่อไป ยังมีอีกหลายเรื่องราวให้เรียนรู้ไม่สิ้นสุด...