ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันลงเอยกับเธอได้ยังไงนะ เมื่อก่อนตอนที่เรายังอยู่ในวัยเรียนฉันออกจะเกลียดเธอซะด้วยซ้ำ เธอชอบมาสาย ลืมทำการบ้าน ไม่ตั้งใจเรียนในห้อง แต่ฉันเห็นเธอตั้งใจเรียนในโรงเรียนกวดวิชา เธอจึงได้คะแนนเยอะเวลาสอบเสมอๆ ผิดกับฉันที่ตั้งใจเรียนในห้อง ส่งการบ้านตรงเวลาและครบทุกอย่าง ตั้งใจเรียนในโรงเรียนกวดวิชา แต่คะแนนของฉันก็เป็นรองเธอเสมอๆ ฉันยังจำได้วันที่เธอเดินเข้ามาหาฉันและโยนกระดาษขยำจนยับยู่ยี่ให้ ก่อนจะเดินจากไป ตอนแรกฉันเกือบเอาไปทิ้งแล้วเพราะฉันคิดว่าเธอฝากให้ฉันทิ้งขยะ แต่ฉันก็ตัดสินใจคลี่มันออกมาอ่าน "ไปดูหนังกัน วันเสาร์นี้" ข้อความในจดหมายเขียนเอาไว้แค่นั้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอนัดฉันกี่โมง และหนังเรื่องอะไร แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็แต่งตัวธรรมดาเสื้อยืด กางเกงยีนส์ไปรอเธอที่หน้าโรงหนัง ปรากฏว่าเธอมารอฉันอยู่แล้ว แหม ทีอย่างนี้ล่ะไม่สายเหมือนตอนเข้าเรียนเลย เราเข้าไปดูหนังรอบแรกเรื่องแรกที่ฉายในวันนั้น เธอบอกว่ามันเป็นการสุ่มดูหนังที่ดีที่สุด เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าฉันชอบหนังแนวไหนหรืออยากดูเรื่องอะไร วันนั้นเราดูหนังฆาตกรรมสยองขวัญด้วยกันเป็นคู่แรกของโรงหนัง หนังไม่สนุกเอาเสียเลย สิ่งที่ดีที่สุดในโรงหนังวันนั้นคือป๊อบคอร์นรสเค็มอร่อยมาก ฉันและเธอแย่งกันหยิบคนละหมับสองหมับและกินกร้วมๆเสียงดังโดยไม่เกรงใจใคร เพราะในโรงมีเราแค่สองคน บรรยากาศเหมือนได้ดูหนังส่วนตัว ฉันคิดว่าเธอจะฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งฉันเสียแล้ว แต่ก็ไม่เลย มากที่สุดคงเป็นตอนที่เราบังเอิญมือชนกันในถังป๊อปคอร์นเท่านั้น จะว่าไปเธอก็เป็นสุภาพบุรุษเช่นกัน ฉันไม่เคยนึกถึงเธอในมุมนี้มาก่อนเลย เราสองคนเดินออกมาจากโรงหนังโดยที่ไม่กรี๊ดเลยซักแอะ พอฉันขอเข้าห้องน้ำและเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ยื่นกระดาษขยำยู่ยี่มาให้ฉันอีก "เราต้องไปเรียนอิ้งแล้วนะ" แล้วเธอก็เดินออกไป