ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันกลายเป็นคนที่ติดนิสัยเห็นอกเห็นใจคนอื่นตั้งแต่ตอนไหน เดิมทีฉันรู้จักตัวเองในแบบที่เฉยชา ใครจะเป็นจะตายยังไงฉันไม่ยุ่ง ช่างหัวมัน ถ้าเรื่องเหล่านั้นไม่เกี่ยวกับตัวฉันจริงๆฉันจะปล่อยผ่านมันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มีเหตุการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นกับฉันและมันทำให้รู้ว่าฉันก็เป็นคนเห็นอกเห็นใจคนอื่นเช่นกัน ถึงแม้มันจะไม่ใช่เรื่องของฉันเองก็ตาม ฉันได้มีโอกาสเข้าวอร์ดจิตเวชที่โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ฉันได้พบเพื่อนๆและน้องๆอีกมากมายที่เป็นโรคเดียวกับฉัน นั่นคือโรคซึมเศร้า ในวอร์ดนั้นไม่มีอะไรให้ทำมากนักนอกจากกิน นอน เข้ากิจกรรมกลุ่ม และนอน กิน เหมือนเดิม สิ่งที่ทำให้ฉันมีอะไรทำมากกว่านั้นคือการรับฟังความทุกข์ใจของเพื่อนและน้องๆร่วมวอร์ด มีหลายคนที่แฟน, เพื่อน, ครอบครัวไม่เข้าใจในโรคที่เขาเป็น ทำให้อาการของโรคยิ่งแย่มากขึ้นไปอีกและวอร์ดจิตเวชกลายเป้น Safe Zone ของใครหลายๆคน ฉันทำอะไรไม่ได้มากนอกจากลูบหลัง, ยื่นทิชชู่ให้ และให้คำแนะนำเท่าที่ฉันสามรรถทำได้ บางครั้งถึงขนาดห้ามไม่ให้เพื่อนทำร้ายตัวเองด้วยการเอาหัวโขกผนัง หลังจากที่ฉันออกมาจากวอร์ดจิตเวชฉันมักเข้าทวิตเตอร์และเข้าไปอ่านในแฮชแท็ก #โรคซึมเศร้า ในนั้นเต็มไปด้วยภาพการทำร้ายตัวเอง คำบ่นเรื่องความไม่เข้าใจของครอบครัวและเพื่อนๆ ฉันรู้ได้ทันทีว่าบางคนเข้าไม่ถึงจิตแพทย์ด้วยซ้ำ ฉันไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ ฉันมักจะ reply กลับไปในบางทวิตเตอร์ให้หยุดทำร้ายตัวเองบ้าง, ให้ทำแผลบ้าง, และปลอบใจในสิ่งที่สังคมไม่เข้าใจอาการของเขา ฉันคิดว่านั่นเองคือต้นเหตุของนิสัยเห็นอกเห็นใจผู้อื่นที่ริเริ่มปลูกฝังในตัวฉัน