ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเราคุยเรื่องอะไรกันนะ ตอนที่เราโทรหากันครั้งแรก มันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาสามัญของเด็กประถมอย่างเช่น วันนี้มีการบ้านอะไร? เธอทำการบ้านเสร็จรึยัง? คณิตข้อ 30 ตอบอะไร? ในยุคสมัยที่เราโทรศัพท์หากันครั้งแรกนั้นยังเป็นยุคสมัยที่โทรศัพท์บ้านยังมีทุกบ้าน มือถือยังไม่เป็นที่นิยมมากนัก หนังสือสมุดหน้าเหลืองยังมีประโยชน์ และค่าโทรศัพท์แต่ละครั้งยังแพงลิ่วจนไม่มีใครโทรหาใครถ้าไม่มีธุระกันจริงๆ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังแอบแม่โทรไปหาเธอทุกวี่ทุกวันจนได้ ถึงแม้ฉันจำไม่ได้แล้วว่าการโทรศัพท์หากันครั้งแรกของเราคุยเรื่องอะไรกัน แต่ฉันยังจำการคุยกันครั้งสุดท้ายทางโทรศัพท์มือถือได้ดี เราโตมาด้วยกันจนเข้าสู่ยุคของโทรศัพท์มือถือ ใครๆก็มีไอโฟนแม้แต่เด็กชั้นประถม ค่าโทรศัพท์เหลือเพียงนาทีละไม่กี่สตางค์ และมือถือคืออวัยวะที่ 33 ของชีวิตทุกคน คืนนั้นฉันจำได้ดีว่าฝนตกลงมาจนสังกะสีมุงหลังคาข้างบ้านส่งเสียงดังก้องไปทั่วซอย เราทะเลาะกันทางโทรศัพท์ ฉันจำสาเหตุที่เราทะเลาะกันไม่ได้ แต่ฉันจำน้ำเสียงเธอได้ดี มันทั้งโกรธเกรี้ยว และลมถอนหายใจอันแฝงไปด้วยความรำคาญ ฉันพยายามอธิบายสิ่งที่ฉันต้องการ สิ่งที่ฉันไม่ชอบในตัวเธอ สิ่งที่เธอได้ทำกับฉันเหมือนฉันเป็นคนผิดอยู่ฝ่ายเดียว คำแก้ตัวของเธอมากมายพรั่งพรูออกมาจากโทรศัพท์ วันนั้นเป็นวันรับปริญญาของเธอ ฉันมีเพื่อนที่รับปริญญาสถาบันเดียวกันสองสามคน เธอเคยบอกฉันว่าให้ฉันช่วยเป็นตากล้องให้เธอหน่อย เพราะมีฉันคนเดียวที่ถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์มเป็น แต่วันนั้นมันเกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆ ฉันต้องนั่งเฝ้าข้าวของให้เพื่อนสนิทอีกคนที่ไปซื้อน้ำและอาหารมานั่งกินหลังจากผ่านพ้นพิธีรับปริญญาที่แสนเหน็ดเหนื่อยและยาวนาน ฉันไม่ได้