ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันชอบพี่ G ไปได้ยังไง ตอนนั้นฉันเป็นน้องใหม่ปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ และคณะนี้ก็มีการรับน้องกัน ฉันคนหนึ่งเป็นคนที่เข้ารับน้องเพราะต้องการเอาชนะรุ่นพี่ "เสียงว๊ากน่ะหรอ ฉันไม่กลัวหรอก" ฉันคิดเช่นนี้ ทุกๆวันหลังเลิกเรียนเราทุกคนในคณะต้องไปเข้าแถวกันที่ใต้อาคาร 5 และก้มหน้าคางชนอก ห้ามเหลือบตาดูหน้ารุ่นพี่เด็ดขาด สิ่งที่ฉันและเพื่อนๆได้เห็นมีเพียงรองเท้าหลากหลายยี่ห้อของรุ่นพี่เท่านั้น การรับน้องดำเนินไปเรื่อยๆโดยที่ฉันไม่ร้องไห้ซักแอะ รุ่นพี่ปีสามมารุมตะโกนเสียงดังใส่หูรุ่นน้อง หาเรื่องทำโทษรุ่นน้อง ให้นั่งเก้าอี้ลมบ้าง คลานเข่าบ้าง แล้วแต่ใครจะเป็นคนขันอาสาและคิดวิธีทำโทษด้วยตัวเอง วันหนึ่งหลังจากที่ผ่านวันรับน้องไปเป็นอาทิตย์แล้ว รุ่นพี่ปีสามคงเห็นว่าฉันไม่เคยยกมืออาสาไปโดนทำโทษหน้าแถวเลย จึงมากระซิบที่ข้างหูฉันว่า "เสียสละแค่นี้ทำไม่ได้หรอคุณ" ในใจของฉันคิดว่าจะให้เสียสละอะไรล่ะในเมื่อฉันไม่ผิดนี่ แต่ร่างกายของฉันก็ยกมือขวาชิดหูอัตโนมัติ ฉันต้องออกไปโดนทำโทษ และยังไม่มีความคิดในหัวเลยว่าจะทำโทษตัวเองยังไงดี แต่ตอนนั้นฉันเมื่อยขามากที่ต้องยืนเป็นเวลานาน ฉันจึงบอกหัวหน้าพี่ว๊ากไปว่า ขอนอนนิ่งๆ 3 นาทีค่ะ และลงไปนอนทันที นั่นแหละเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้าหัวหน้าพี่ว๊ากชั้นปีที่สาม ฉันรู้สึกชอบเค้าขึ้นมาทันที ถึงแม้หลังจากรับน้องเสร็จแล้ว เฉลยสายรหัสกันไปแล้วฉันก็ยังชอบอยู่ ถึงฉันจะรู้ว่าเค้าเป็นตุ๊ดฉันก็ยังชอบไม่เสื่อมคลาย!!! ตอนที่รุ่นพี่โพสต์ว่าปวดท้องฉันก็อุตส่าห์ไปซื้อน้ำซื้อยาพร้อมขนมอีกเล็กน้อยให้ ตอนที่ฉันไปเดินเล่นแถวถนนนิมมานฯและเห็นขนมน่าตาน่ากิน ถึงจะแพงแค่ไหนฉันก็ยังซื้อไปฝากรุ่นพี่คนนั้นอยู่ดี ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะไม่ชอบเค้าแล้ว แค่มันก็เป็นความทรงจำห่วยแตกที่เอามาเล่ากันในวงเหล้าได้ทุกครั้งไป ฉันจำไม่ได้เลยว่าฉันชอบหัวหน้าพี่ว๊ากแีสามไปได้ยังไง