( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี : ♡ )
คนสองคนนั่งอยู่ด้วยกันบนม้านั่งในสวนสาธารณะท่ามกลางอากาศที่เริ่มเย็นตัวลงเพราะใกล้จะค่ำเต็มที
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากทั้งคู่ มีเพียงแค่ความเงียบเท่านั้นที่ล้อมรอบเอาไว้
“อูจิน”
“ฮยองซอบ”
หากแต่เมื่ออยากจะเริ่มบทสนทนา
พวกเขากลับเอ่ยชื่อของกันและกันขึ้นมาในเวลาเดียวกันเสียอย่างนั้น
“อูจินรู้ใช่มั๊ยว่าเราจะพูดอะไร”
“อืมเราว่าเราก็คงอยากจะพูดแบบเดียวกันกับฮยองซอบนั่นแหละ”
“แต่เราไม่อยากพูดมันออกมาเลยอ่ะ”
“ฮะๆ เราก็เหมือนกัน”
“แต่ทำไงได้อ่ะเนอะ”
“นั่นสิ”
“ในเมื่อเราก็ยื้อกันจนถึงที่สุดแล้ว”
ไม่ใช่เรื่องแปลกหากในความสัมพันธ์จะมีช่วงเวลาที่เดินมาถึงทางตัน
เมื่อคนสองคนไม่ได้รู้สึกเหมือนอย่างเดิมอีกต่อไป
ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกเพียงแต่มันไปต่อไม่ได้แล้วต่างหาก
“หลังจากนี้เราคงไม่ได้บ่นอูจินบ่อยๆแล้วนะ”
“เราก็คงไม่ได้ตามฮยองซอบไปทุกที่แล้วเหมือนกัน”
“ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณนะ”
และก็เป็นอีกครั้งที่เอ่ยออกมาพร้อมกัน
ก่อนทั้งคู่จะลุกขึ้นหันมายิ้มให้กันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วแยกกันเดินไปคนละทาง
เป็นความจริงที่ว่า มีพบก็ต้องมีจาก
แต่การจากลานี้ก็จะเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งใหม่ๆด้วยเช่นกัน :-)
— — — — — — — — —
มาเป็นแดรบเบิ้ลสั้นๆจนได้ เราแต่งดราม่าไม่เป็นค่ะแต่อยากลอง มันโอเคอยู่ใช่ไหมนะ 55555555555555
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in