( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี : ♡ )
“ไอ่เนิร์ด”
“เอาการบ้านมาลอกดิ้”
ทันทีที่ถึงโต๊ะเรียนฮยองซอบก็เอ่ยบอกขอการบ้านจากอีกคนอย่างที่ทำเป็นประจำ
อูจินทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วเอ่ยประโยคเดิมๆ
“ทำไมเราต้องให้ซอบลอกล่ะ”
วันนี้จะอ้างเหตุผลอะไรดีวะ
“ก็เมื่อคืนกูป่วย”
“แบบจู่ๆก็ปวดหัวเลยกินยาก่อนจะทำการบ้าน”
“ทีนี้ทำๆไปซักพักมันก็หลับคาโต๊ะไปเลย”
“โอ๊ยๆๆ เนี่ยปวดหัวอีกแล้ว”
ว่าแล้วก็เอามือกุมหัวทำสีหน้าเจ็บปวด
ประโยคกับการกระทำเมื่อกี๊เป็นใครๆก็มองออกว่าเขาแกล้งทำ
ก็โอเว่อร์แอคติ้งเล่นใหญ่ขนาดนั้น
“นี่ซอบไม่สบายเหรอ!?”
“แล้วเป็นไรมากมั๊ย”
“ไปห้องพยาบาลป่ะเดี๋ยวเราพาไปๆๆ”
“ไม่ต้องๆ”
“แค่มึงเอาการบ้าานมึงมาให้กูลอกกูก็หายแล้ว”
“งั้นเอาไปๆๆ”
“แต่ถ้าปวดหัวอีกก็บอกเรานะ”
“เดี๋ยวพาไปห้องพยาบาล”
“เออ ขอบใจ”
ซื่อบื้อชะมัด
.
.
.
.
คาบนี้เป็นคาบพละอาจารย์ให้นักเรียนจับคู่กันเล่นส่งบาสเกตบอลกันแล้วแยกกันไปกันซ้อมในโรงยิมตามอัธยาสัย
ตัวอูจินได้คู่กับควานลินนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทเปที่เพิ่งย้ายเข้ามาพร้อมๆกันเมื่อช่วงกลางเทอม
อูจินเป็นเด็กต่างจังหวัดแต่เพราะคุณแม่ได้ย้ายเข้ามาทำงานในเมืองกะทันหัน ทำให้เขาต้องย้ายโรงเรียนอย่างเลี้ยงไม่ได้
ฟิ้ววว
ปั้กก
“อูยยย”
ร่างของอูจินล้มไปนั่งกองอยู่บนพื้นเพราะลูกบาสที่ลอยมากระแทกเข้าที่หัวเต็มๆ ฮยองซอบที่เล่นอยู่บริเวณนั้นหันไปยังทิศทางที่ลูกบาสถูกโยนมา
เขาพบกับนักเรียนหญิงสองคนที่กำลังหัวเราะคิกคักให้กัน ก่อนคนหนึ่งจะหยุดแล้ววิ่งโร่ไปหาอูจินทันที
“อูจิน เป็นอะไรรึเปล่า”
“เราขอโทษน้าาาา เมื่อกี๊ไม่ได้ตั้งใจ”
“ลูกบาสหลุดมือเฉยเลยอ่า”
ดูก็รู้แล้วว่าตั้งใจโยนมาใส่ยืนห่างขนาดนั้นคงหลุดมาโดนหัวได้อยู่หรอก
“อืมๆ ไม่เป็นไร”
“เธอกลับไปเล่นต่อเถอะ”
ฮยองซอบยืนมองอูจินอยู่ได้แต่มองบนจนรู้สึกว่ามันเมื่อยตาถึงได้เลิกทำ ก่อนจะเล่นบาสต่อโดยไม่สนใจอะไรอีก
มองไม่ออกรึไงว่าผู้หญิงคนนั้นมันจงใจแกล้ง
เหอะ ซื่อบื้อซะไม่มี
.
.
.
.
“อูจิน”
“มีคนฝากของมาให้”
หลังจากอาจารย์เดินออกจากห้องไปซักพักหลังจากสอนคาบสุดท้ายของภาคเช้าเสร็จแล้ว แดฮวีเดินมาหาอูจินพร้อมยื่นถุงใบหนึ่งมาให้พลางพยักพเยิดหน้าไปทางประตูหน้าห้องที่มีนักเรียนหญิงหน้าตาน่ารักยืนหลบมุมอยู่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน
อูจินมองตามแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ยิ้มขอบคุณเธอคนนั้นก็หน้าแดงวิ่งหนีหายไปเสียแล้ว
“เห้ย! เอามาคืนเลยนะ”
ตอนที่อูจินกำลังจะเปิดดูของที่อยู่ข้างในคนที่นั่งอยู่ข้างๆก็แย่งเอาถุงในมือไปเปิดดูแล้วโยนกลับมาคืนจนเขาแทบรับไม่ทัน
“อะไรวะ”
“ก็แค่ยาแก้ปวดกับฟกช้ำ”
“เสียมารยาทมากเลยนะฮยองซอบ”
“เหอะ”
เอามาให้ขนาดนี้คงจะชอบไอ่บื้อนี่สินะ
ให้ตาย ทำไมหงุดหงิดงี้วะ
“ว่าแต่เขาเอามาให้ทำไมนะ”
“ก็เมื่อเช้ามึงโดนลูกบาสอัดมาไม่ใช่รึไง”
“เออจริงด้วย”
“ลืมไปเลย ฮะๆ”
อูจินคิดตามแล้วหัวเราะออกมา ก่อนจะเก็บถุงใบนั้นใส่กระเป๋าไว้อย่างดี
“อยากไปขอบคุณจังเลย”
“ทานข้าวเสร็จแล้วพาเราไปขอบคุณเขาหน่อยสิ”
“อะไร จะไปขอบคุณเขาทำไมวะ”
“แล้วจะให้กูพาไปเนี่ยนะ?”
“ภาระกูอีกอ่ะ”
“ก็เขาอุตส่าห์เอายามาให้เรามั๊ยล่ะ”
“ชอบเขารึไงไอ่เนิร์ด”
จู่ๆฮยองซอบก็ถามคำถามนี้ออกมาเสียดื้อๆ ซึ่งอูจินก็ได้แต่เลิกคิ้วมองด้วยความสงสัยก่อนจะตอบออกมาด้วยใบหน้าปกติ
“ก็ชอบนะ”
“เขาน่ารักออก ใจดีด้วย”
“ซอบถามเราทำไมอ่ะ”
“แล้วมึงชอบกูมั๊ย”
ฮยองซอบไม่ตอบคำถามของอีกคนแต่กลับถามอีกคำถามด้วยใบหน้าจริงจังซึ่งนำความงงมากกว่าเดิมมาสู่อูจิน
“เราก็ต้องชอบซอบอยู่แล้วดิ”
“ถึงซอบจะนิสัยไม่ดี ชอบแกล้งเราว่าเราเนิร์ด ชอบลอกการบ้าน แอบหลับในห้องเรียน แล้วก็เล่นเสียงดัง”
“แต่ซอบเป็นเพื่อนที่ดี”
ฮยองซอบได้แต่หน้าตึงก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ
“โอเค รู้เรื่อง”
“ไปๆ แดกข้าวกันได้ละ”
“กูเหนื่อยจะทำให้มึงเข้าใจละ”
ซื่อบื้อขนาดนี้มีคนมาชอบได้ไงวะ งง
— — — — — — — — —
ตอนนี้มันก็จะป่วงๆหน่อยเนอะ ฮือออ น้อมรับคำด่าเลยค่ะ เราขอโทษเด้อ T______T แต่ยังไงก็หวังว่าจะเอ็นจอยรีดดิ้งกันนะคะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in