เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
อูซอบ #fictoberSojulxq.
Day XII : Ball ( Woojin x Hyungseob )
  • ( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี :  )



              ท่ามกลางลูกบอลนับร้อยลูกและเด็กเล็กหลายสิบคนภายในบ้านบอลแห่งนี้ ที่มุมๆหนึ่งมีเด็กน้อยสองคนกำลังจะเปิดสงครามขนาดย่อมขึ้นมา


              เพียงเพราะสาเหตุเล็กน้อยที่หากผู้ใหญ่มองคงเป็นเรื่องน่าขบขันแต่กับเด็กวัยอนุบาลมันกลับเป็นเรื่องใหญ่โตเสียอย่างนั้น

     

              “ลูกบอลลูกนั้นของเรา”

              “ทำไมเธอต้องมาแย่งเราด้วย!!”

     

              เด็กตัวขาวชี้ไปยังลูกบอลสีรุ้งภายในมือของเด็กแก้มกลม ใบหน้าน่ารักกำลังหงิกงอด้วยความไม่พอใจ

     

              “เราบอกว่าเราไม่ได้แย่ง”

              “เราแค่ขอยืมเล่นเฉยๆ!!”

     

              อีกฝ่ายที่ดูจะตัวโตกว่าเล็กน้อยกอดลูกบอลลูกนั้นไว้แนบอก ปากเล็กๆเบะออกมาพร้อมกับอมลมจนทำให้แก้มที่กลมอยู่แล้วดูกลมมากขึ้นไปอีก

     

              “ไม่เอาไม่ให้ยืม”

              “ไปเอาลูกอื่นเลยนะ”

     

              “ไม่ ก็เราชอบลูกนี้”

              “เราจะเอาลูกนี้”

     

              เด็กทั้งคู่เริ่มที่ยุดยื้ดแย่งลูกบอลในมือของอีกฝ่ายและก็เป็นเด็กตัวขาวที่ล้มลงไปกองกับลูกบอลที่กระจายอยู่รอบตัว

     

              “เราจะไปบอกพี่ชายเราให้มาจัดการเธอ!!”

     

              ว่าแล้วขาเล็กๆก็รีบวิ่งออกไปหาพี่ชายของตนที่กำลังนั่งเล่นเกมฆ่าเวลารอเขาอยู่แถวนั้น

     

              “พี่ซอบบบบบบบบ”

     

              ฮยองซอบได้ยินเสียงน้องชายตัวเองเรียกมาแต่ไกลลุกขึ้นมองไปยังเจ้าตัวเล็กที่วิ่งเข้ามากอดเอวเขาเสียเต็มแรง

     

              “ว่าไงน้องอุง”

     

              “มีคนแย่งลูกบอลอุงอ่ะพี่ซอบ”

              “พี่ซอบไปตีๆเขาให้อุงหน่อย ฮือออ”

     

              พูดแค่นั้นก็งอแงซุกหน้าเข้าหาเขาไม่เงยหน้าขึ้นมาอีก ดีที่แถวนั้นมีเสียงดังพอสมควรคนอื่นเลยไม่ได้หันมาให้ความสนใจกับสองพี่น้องมากนัก

     

              “อ้าว ฮยองซอบ?”

     

              กำลังจะก้มลงไปถามน้องชายให้รู้เรื่องก็เป็นอันสะดุดเมื่อได้ยินเสียงใครซักคนเรียกชื่อเขา

     

              “หือ”

              “อูจินเหรอ?”

     

              “อ่าฮะ”

              “ไม่คิดว่าจะเจอแถวนี้นะเนี่ย ฮะๆ”

     

              “พี่ซอบ ฮึก...”

              “คนนี้ใครอ่ะ”

     

              อึยอุงที่เห็นพี่ชายตัวเองเอาแต่คุยกับคนแปลกหน้าจึงกระตุกชายเสื้อเรียกร้องความสนใจ ก่อนถามจะเอ่ยถามชื่อของอีกคนไปด้วยแม้ว่าจะสะอื้นอยู่ก็ตามที

     

              ฮยองซอบอุ้มอึยอุงขึ้นมาก่อนจะแนะนำเพื่อนร่วมห้องของเขาอย่างขอไปที แล้วหันมาถามคนในอ้อมแขนเพราะอยากรู้สาเหตุที่น้องชายตัวเองงอแงเมื่อสักครูนี้มากกว่า

     

              “คนนี้เพื่อนพี่เองครับ”

              “ชื่ออูจิน”

              “แล้วเมื่อกี๊น้องอุงเป็นอะไรครับ?”

              “ทำไมวิ่งทำหน้าจะร้องไห้ออกมาแบบนั้น”

     

              อูจินที่เห็นพี่น้องคุยกันไม่ได้สนใจเขาก็ได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี

     

              เอาวะ ค่อยมาคุยด้วยใหม่ก็ได้

     

              คิดได้แบบนั้นก็เดินไปยังบ้านบอลเพื่อรับน้องชายของตัวเอง หลังจากที่เขาปล่อยให้เล่นอยู่ในนั้นมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

     

              .

              .

              .

              .

     

              เมื่อฮยองซอบได้รับรู้สาเหตุเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็เดินจูงมือกันเดินกลับไปยังสถานที่เกิดเหตุ


              หากแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปอึยอุงก็ชี้นิ้วเล็กๆไปทางเด็กแก้มกลมคนหนึ่งที่กำลังใส่รองเท้าอยู่ด้วยท่าทางกระตือรือร้น

     

              “พี่ซอบๆๆ คนนั้นแหละ”

              “คนนั้นแหละที่ที่แย่งลูกบอลอุงอ่ะ!!”

     

              อึยอุงพูดเสียงดังออกมาด้วยความขุ่นเคืองจนทำให้ทั้งเด็กคนนั้นและคนที่ดูเหมือนจะเป็นพี่ชายหันกลับมามองทางพวกเขา


              ทันทีที่เด็กสองคนเจอหน้ากันอีกครั้งก็ทำหน้ามุ่ยใส่กันทันที ส่วนฝ่ายพี่ชายของเด็กน้อยกลับทำเพียงแค่เลิกคิ้วใส่กันด้วยความสงสัย

     

              “มีอะไรรึเปล่าฮยองซอบ?”

     

              อูจินเดินจูงมือน้องชายตัวเองเข้าไปหาอีกคนที่ตอนนี้ได้แต่ยืนมองเขาตาปริบๆ
              เมื่อเดินมาถึงเจ้าตัวอึยอุงก็เขย่ามือฮยองซอบแล้วพูดกับเด็กอีกคนด้วยน้ำเสียงเหมือนผู้ชนะ

     

              “นี่พี่ชายเรา”

              “เธอโดนตีแน่ๆๆๆ”

     

              “เราไม่ได้ทำอะไรผิด”

              “พี่ชายเธอจะมาตีเราไม่ได้นะ!”

     

              เด็กน้อยทั้งสองคนยืนง้องแง้งใส่กันจนอูจินจับใจความได้ว่าเจ้าตัวแสบของเขาได้ก่อเรื่องไว้ให้เขาตามแก้อีกแล้ว

     

              “แดฮวีครับ”

     

              อูจินย่อตัวลงไปนั่งในระดับเดียวกันกับน้องชายตัวเองแล้วเอ่ยเรียกอีกคนออกมาด้วยเสียงนิ่งๆ

     

              “หงึ”

              “พี่อูจิน...”

     

              จากที่กำลังหน้างอด้วยความไม่พอใจก็เปลี่ยนมาเบะปากทันที และคงจะรู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองทำเรื่องไม่ดีไว้จึงโถมตัวเข้ากอดอูจินแล้วซุกคอคนเป็นพี่สะอื่นทันที

     

              “ฮึก.. ฮวีขอโทษ ฮวีไม่ได้ตั้งใจ”

              “ฮวีแค่อยากเล่นลูกบอลอันนั้นอ่ะ ฮือออ”

     

              อูจินถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับอุ้มเจ้าแก้มกลมขึ้นมาด้วย เขาหันหน้าไปมองสองพี่น้องที่ได้แต่ยืนงงเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรก่อนจะเอ่ยบอกให้ไปหาที่อื่นนั่งคุยกันน่าจะดีกว่า

     

              .

              .

              .

              .

     

              ทั้งฮยองซอบและอูจินตัดสินใจพาน้องๆของพวกเขามายังร้านไอศกรีมและพูดคุยถึงเรื่องราวทั้งหมด ก่อนจะจบลงด้วยการสั่งไอศกรีมคนละถ้วยให้กับเด็กน้อยที่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ติดใจเอาความอีกฝ่ายแล้วเพราะกำลังผลัดกันชิมไอศกรีมด้วยความสนุกสนาน

     

              “เราขอโทษแทนแดฮวีอีกครั้งนะฮยองซอบ”

              “ทำน้องอุงร้องไห้ซะได้...”

     

              “ฮะๆ ไม่เป็นไรๆ”

              “เด็กๆก็งี้แหละ”

              “อย่าดุแดฮวีเลยนะ”

     

              “อืม ไม่ดุแล้วล่ะ”

              “แต่กลับไปคงต้องสอนอะไรเพิ่มนิดหน่อย”

     

              “.....”

     

              “.....”

     

              ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่ส่งยิ้มบางๆให้กันเท่านั้น ก่อนจะพากันกลับไปสนใจบทสนทนาของเด็กน้อยทั้งสองคนที่กำลังแข่งกันพูดเกี่ยวกับการ์ตูนที่ได้ดูมาเมื่อเช้าอย่างออกรส


              ทั้งสี่คนใช้เวลาในร้านไอศกรีมร่วมสองชั่วโมงก่อนจะตัดสินใจแยกย้ายกันกลับบ้านเมื่อทั้งแดฮวีและอึยอุงหาวออกมาด้วยความง่วงงุน

     

              “บ๊ายบายนะแดฮวี”

              “ถ้าเจอกันอีกเราจะเอาคุณกั้นดั้มมาอวดน้า”

     

              “ได้เลยยยย เราก็จะเอาคุณยานอวกาศมาอวดอึยอุงเหมือนกัน”

              “บะบายยยย”

     

              ทั้งคู่เดินจูงมือน้องชายของตัวเองไปยังป้ายรถเมย์คนละฝั่งเนื่องจากบ้านอยู่คนละทางกัน

     

              ติ๊ง!

     

              เสียงแจ้งเตือนดันขึ้นจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของฮยองซอบเขาหยิบขึ้นมาเช็คดูก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปด้วยความรวดเร็วแล้วเก็บกลับเข้าที่เดิมพร้อมรอยยิ้มที่ระบายออกมาบนใบหน้า

     

              ‘วันนี้สนุกดีนะ คราวหลังออกมาด้วยกันอีกมั๊ย?’

              ‘แบบที่ไม่มีน้องๆน่ะ’

     

              ‘เอาสิ พรุ่งนี้เราว่างพอดี’

              ‘ไปดูหนังกัน’


                                                 — — — — — — — — —
              
              กี้ดดดดดดด เป็นตอนที่ยาวที่สุดตั้งแต่ที่เขียนมาทั้งหมดเลยค่ะ รู้สึกเขียนตอนนี้สนุกมากๆเพราะมีเด็กน้อยด้วย 5555555555 
              ถึงแม้เด็กน้อยจะดูแย่งซีนไปบ้างแต่นี่ก็ยังคงเป็นอูซอบค่ะ อูซอบจริงๆนะคะ (อูซอบโผล่มาแค่ตอนท้ายเรื่อง) ยังไงก็เอ็นจอยรีดดิ้งกันเหมือนเดิมนะคะ ฮริ้งงงง ♡ 
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in