( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี : ♡ )

          หิมะที่ร่วงโรยและผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่ไปมาท่ามกลางแสงสีส้มนวลภายในเมืองตอนนี้มันควรจะให้ความรู้สึกอบอุ่นและโรแมนติกสิ

          แต่ทำไมในใจของเขามันเจ็บปวดเสียเหลือเกิน...

          อูจินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมมาเป็นเวลากว่า 10 นาทีแล้ว หลังจากเขาได้เห็นภาพของคนๆหนึ่งที่ถึงแม้ว่าจะเป็นอดีตไปแล้วแต่สำหรับคนที่ยังคงอยู่กับความหลังอย่างเขามันสร้างความทรมานภายในจิตใจได้มากทีเดียว

          คนๆนั้นที่เดินควงแขนอย่างมีความสุขกับผู้ชายอีกคนที่เขาจำได้แม่นยำว่าคือใคร

          องซองอู

          ผู้ชายที่คอยปลอบโยนคนของเขายามที่เขาหายไปก่อเรื่องแล้วไม่ยอมกลับมาเสียที

          ผู้ชายที่คอยดูแลยามที่คนของเขาป่วยแต่เขาดันไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่ไปเที่ยวกับเพื่อน

          ผู้ชายที่คอยปกป้องคนของเขาจากคำพูดร้ายกาจที่ออกมาจากปากเขายามโมโหร้าย

          และคนของเขาที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว...

          อันฮยองซอบ

          ตลอดเวลาที่คบกันเขาแทบจะจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเขาทำให้ฮยองซอบมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เขายอมรับเลยว่าเขาไม่ใช่คนที่ดีเลยแต่ฮยองซอบก็ยังตัดสินใจคบกับเขาแต่สุดท้ายมันก็ไปไม่รอด...

          ในเมื่อตอนที่คบกันฮยองซอบต้องพบเจอกับความเจ็บปวดมากมายจนความสุขที่ได้รับจากเขามันเอามาทดแทนกันไม่ได้เลย

          และยิ่งเห็นรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนใบหน้าของฮยองซอบยามที่ซองอูเอื้อมมือไปหยิกแก้มเจ้าตัวด้วยความเอ็นดู ความเจ็บปวดในใจเขามันก็ยิ่งมากขึ้นทุกที

          มากขึ้น...

          เสียจนเขาทรงตัวแทบจะไม่อยู่แล้ว

          สุดท้ายเขาก็ทรุดตัวลงไปกับพื้นไม่ได้สนสายตามากมายที่มองมา ดวงตาที่เริ่มพร่ามัวเพราะน้ำที่เริ่มเอ่อและมือสั่นเทาที่ค่อยๆล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา กดเข้าห้องแชทที่เขายังตั้งไว้เป็นรายชื่อแรกและรายชื่อเดียว

          ‘ขอโทษ’

          ‘ขอโทษ’

          ‘ขอโทษ’

          ‘ขอโทษนะฮยองซอบ’

          ‘มีความสุขกับพี่ซองอูให้มากๆล่ะ’

          ‘:-)’

          กดส่งข้อความสุดท้ายออกไปพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อาจจะห้ามได้อีกต่อไป...

                       — — — — — — — — —
          

          ดราม่าก็มาเด้อออ 555555555555 เหมือนเดิมนะคะลงทั้ง minimore แล้วก็เด็กดีเด้ออ สะดวกเม้นต์อันไหนก็ตามไปได้เลยค่ะ อิ้ๆ