เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
อูซอบ #fictoberSojulxq.
Day XVI - Joy ( Woojin x Hyungseob )
  • ( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี :  )



              “เย็นนี้จะมาเล่นเกมป่ะ?”

     

              อูจินเอ่ยปากถามฮยองซอบที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าขณะตักข้าวเข้าปากตามไปด้วย

     

              “อื้อ”

              “ไปดิๆ ไม่ได้ไปเล่นนานละ”

     

              ฮยองซอบรีบกลืนข้าวลงคอก่อนจะตอบคำถามของอีกคนไป คำว่าเกมของอูจินทำให้เพื่อนร่วมโต๊ะอีกสองคนอย่างจีฮุนและซามูเอลตื่นเต้นจนออกปากขอไปเล่นด้วยทันที

     

              “เห้ยๆๆ พวกกูไปเล่นด้วยได้ป่ะ”

     

              “เออ ทำไมชวนแต่ซอบไม่ชวนพวกกูวะ”

     

              “เสือก”

              “แดกข้าวต่อไปเหอะพวกมึงอ่ะ”

     

              “บ้านพวกมึงติดกันแบบพวกกูป่ะล่ะ?”

              “ก็ไม่”

              “จะไปทำไมให้เสียเวลาวะ”

     

              อูจินเอ่ยขัดเพื่อนๆโดยมีฮยองซอบผสมโรงเข้าไปด้วย

     

              ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่การประชดแต่อย่างไร ในเมื่อบ้านอูจินกับบ้านเขาอยู่ติดกันทำให้สะดวกต่อการไปมาหาสู่กัน ส่วนสองคนนั้นนอกจากจะอยู่กันคนละหมู่บ้านแล้วป้ายรถเมย์ยังคนละป้ายเลยด้วยซ้ำ

     

              “อ่ะ”

              “ในเมื่อพูดกันขนาดนี้พวกกูไม่ไปแล้วก็ได้”

     

              “จำไว้เลยนะพวกมึง”

     

              ทั้งซามูเอลและจีฮุนหน้างอ ก่อนจะก้มลงจัดการกับข้าวตรงหน้าอย่างรวดเร็วเรียกเสียงหัวเราะจากตัวต้นเหตุทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี

     

              ได้แกล้งเพื่อนมันก็จะสบายใจอย่างนี้นี่แหละ ฮ่าๆๆๆ

     

              .

              .

              .

              .

     

              ‘จะมายัง’

     

              ข้อความไลน์เด้งเตือนในตอนที่ฮยองซอบกำลังแต่งตัวหลังจากกลับบ้านมาอาบน้ำทำการบ้านจนเรียบร้อยหมดแล้ว

     

              ‘รีบเหรอ’

              ‘กำลังไป’

     

              เขาตอบข้อความอีกคน ก่อนจะเดินไปบอกผู้เป็นแม่ว่าคืนนี้จะไปเล่นเกมที่ห้องอูจินและอาจจะนอนค้างที่นั่นเลย ซึ่งเธอก็พยักหน้าและส่งยิ้มให้ลูกชายเป็นอันว่าเข้าใจ

     

              “ฝากทักทายคุณกับคุณนายพัคด้วยนะลูก”

     

              “ค้าบบบ”

     

              ฮยองซอบรีบวิ่งลงมาที่ห้องครัว เขาเลือกออกทางประตูหลังบ้านเพื่อไปพบใครอีกคนที่กำลังยืนรออยู่ตรงประตูรั้วไม้บานเล็กซึ่งถูกสร้างเพิ่มเติมขึ้นมาเพื่อความสะดวกของทั้งสองบ้าน

     

              “ช้านะ” อูจินเอ่ยกวน

     

              “นี่ก็รีบแล้วป่ะ?” ฮยองซอบบึนปากออกมาด้วยความหมั่นไส้

     

              “อย่ามาทำหน้ากระต่ายเบะ”

              “มันน่าเกลียด”

     

              “โว๊ะ!!”

              “ไปเล่นเกมได้แล้ว”

     

              เป็นฮยองซอบเองที่ลากเจ้าของบ้านจริงๆเข้าไปในตัวบ้าน ตอนเดินผ่านคุณและคุณนายพัคที่กำลังเก็บของอยู่ในครัวเขาก็เอ่ยทักทายอย่างมีมารยาทซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มเอ็นดูจากทั้งคู่

     

              “วู้วววว”

     

              อูจินส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับพฤติกรรมเด็กๆของฮยองซอบที่เข้ามาในห้องเขาปุ๊บก็คว้าจอยที่วางไว้กระโดดขึ้นเตียงทันที

     

              ฮยองซอบไม่ได้สนเลยว่าเจ้าของห้องตัวจริงอย่างเขาจะแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป เพราะตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของเจ้าตัวถูกภาพเกมบนหน้าจอดึงไปเสียหมด

     

              “ทำดีมากไอ่เขี้ยว”

              “ต่อเกมไว้แล้วจะได้ไม่เสียเวลา”

     

              “เออ”

     

              อูจินเดินไปหยิบจอยอีกตัวแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆฮยองซอบที่รออยู่ก่อนแล้ว เมื่อทั้งคู่เลือกทีมและตัวละครเรียบร้อยแล้วก็พร้อมที่จะเริ่มเกมกันเสียที

     

              “เฮ้ย!!”

              “ไอ่จูดี้มึงอย่าโกงดิวะ”

     

              เกมดำเนินมาเรื่อยๆจนถึงช่วงสุดท้ายและดูเหมือนว่าอูจินกำลังจะฮยองซอบเสียด้วย เมื่อรู้ว่าตนเองกำลังจะเป็นฝ่ายแพ้บทตัวร้ายจึงเกิดขึ้นทันที

     

              ฮยองซอบใช้ไหล่ตัวเองดันอูจินเพื่อให้อีกคนเสียสมาธิพลางขยับตัวเบียดอีกคนเรื่อยๆจนอูจินแทบจะตกเตียง

     

              You Win!!

     

              แผนร้ายของฮยองซอบได้ผลเมื่อบนหน้าจอแสดงตัวละครฝ่ายของตัวเองขึ้นมาพร้อมข้อความประกาศชัยชนะ

     

              ภาพของฮยองซอบที่กำลังหัวเราะออกมาอย่างชอบใจจนตากลมโตนั้นหยีลงสนิทพร้อมกับร้อยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนใบหน้ากำลังทำให้อูจินเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งขึ้นมา

     

              น่าหมั่นไส้ชะมัด

     

              “ฮ่าๆๆๆ ฮะ—อุ๊บ!?”

     

              ดวงตาที่เคยหยีสนิทของฮยองซอบเบิกโพลงขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อโดนคนข้างๆพุ่งเข้ามากดจูบเข้าอย่างจัง เขาพยามจะผลักอีกคนออกแต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้จนได้เมื่อริมฝีปากนั้นขบเม้มเน้นย้ำจนเขารู้สึกมวนท้องไปหมด

     

              เมื่อเห็นว่าอีกคนจะไม่ไหวแล้วอูจินจึงค่อยๆผละตัวออกมาแต่ก็อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากอีกคนแรงๆจนเลือดซิบด้วยความหมั่นไส้

     

              “โอ๊ยย!!”

              “กัดกูทำซากอะไรวะ”

              “ไอ่เหี้ยเขี้ยว!!!”

     

              ฮยองซอบรัวหมัดใส่อูจินไปชุดใหญ่ซึ่งอีกคนก็หลบบ้างไม่หลบบ้างเพราะรู้ถึงความผิดของตน และแม้ว่ามันจะเจ็บแต่อูจินก็ยอมเพราะรอบนี้เขาได้กำไรเห็นๆอ่ะนะ :-)

     

              แต่ว่าเท่านี้ยังไม่สะใจที่โดนทำให้แพ้เลยอ่ะ

              ผมคงต้องหากำไรจกฮยองซอบทั้งคืนแล้วแหละ

     

              .

              .

              .

              .

     

              “นั่นปากมึงไปโดนอะไรมาวะซอบ”

     

              จีฮุนเอ่ยปากถามเมื่อเห็นสภาพริมฝีปากอีกคนที่ทั้งบวมและช้ำไหนจะรอยแผลแตกอีกเล็กน้อยด้วย

     

              “โดนหมากัดมา”

              “หมาแม่งเหี้ย”

     

              ฮยองซอบส่งสายตาจิกกัดไปทางอูจินที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆกันอย่างลอยหน้าลอยตา คำตอบที่ดูเหมือนจะมีนัยยะทำให้เจ้าของคำถามหันไปหาซามูเอลที่ทำตาโตอุทานไม่มีเสียงว่าโอ้มายก็อดประหนึ่งสติหลุดไปแล้ว

     

              เดี๋ยวนะ...

              สรุปไอ่สองคนนี้มันยังไงกันวะเนี่ย!!?



                           — — — — — — — — —
              

              เป็นตอนที่แต่งได้ด้วยความลื่นไหลมากๆเลยค่ะ 55555555 เอาจริงๆจนถึงตอนนี้เราก็เฟลนิดหน่อยค่ะ .___. เพราะไม่รู้ฟีดแบคเท่าไหร่เลย.. แต่ตอนนี้เราโอเคแล้วค่ะ ก็ถือซะว่าชาเล้นตัวเองเฉยๆก็ได้ 5555555555555555555


              ปล.เราลงฟิคทั้งใน minimore แล้วก็เด็กดีเลยนะคะ คือถ้าในเด็กดีอาจจะสะดวกเม้นต์กันมากกว่าอ่ะเนอะ 555555555555

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in