“ไม่ๆ วันนี้มีธุระอ่ะ”

          “ไปก่อนนะ”

          เจ้าของชื่อเอ่ยปฏิเสธเพื่อนร่วมห้องคนสนิทอย่างพัคจีฮุนไป พลางกวาดของทุกอย่างบนโต๊ะเข้ากระเป๋าด้วยความเร่งรีบ

          จริงๆอูจินจะไม่ต้องรีบเลยถ้าอาจารย์ปล่อยตรงเวลาแต่นี่มันเลทมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว คนที่มีนัดตู้ปลาอย่างเขาเลยต้องสับขาเต็มที่เพื่อไปให้ทันก่อนที่จะไม่เหลือที่แถวหน้าให้เขาได้จับจอง

          “หู้ววว”

          และเป็นโชคดีของอูจินที่รถเมย์มาถึงตอนเขาวิ่งถึงป้ายพอดีเมื่อได้ที่นั่งลนรถเรียบร้อยแล้วเขาก็พรูลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะหยิบหูฟังออกมาฟังเพลง

          “จะกี่ครั้งก็ตื่นเต้นทุกที”

          “รอผมก่อนนะพี่ฮยองซอบ”

          .

          .

          .

          .

          ใช้เวลาไม่นานเขาก็มาถึงเอ็มควอเทียร์ บริเวณหน้าห้องกระจกหรือที่เขาเรียกติดปากว่าตู้ปลามีคนมานั่งรออยู่แล้วจำนวนหนึ่ง อูจินเดินไปฝากของกับสต๊าฟก่อนจะเดินหาที่ว่างแถวหน้าที่ยังพอเหลืออยู่ เขาควานกระเป๋าหากล้องที่พกมาวันนี้โดยเฉพาะออกมาคล้องคอแล้วนั่งเล่นมือถือรอเวลา

          ถ้าวันนี้พี่ฮยองซอบมองกล้องเขาบ้างก็คงจะดี

          ก่อนเวลาไลฟ์สดประมาณ 15 นาทีเมมเบอร์แต่ละคนค่อยๆทยอยกันเข้ามาและคอยโบกมือเล่นกับแฟนคลับจากในตู้กระจกให้เวลาแฟนคลับได้ถ่ายรูป ส่วนตัวอูจินนั้นทำเพียงอมยิ้มมองเมมเบอร์แต่ละคนเล่นกันไม่ได้ยกกล้องขึ้นมาถ่ายแต่อย่างใดเพราะคนที่เขารอยังไม่มาเสียที

          “ขอโทษที่มาช้านะครับ”

          อูจินได้ยินเสียงคุ้นเคยที่กล่าวขอโทษทั้งสต๊าฟและแฟนคลับดังออกมาจากทางประตูตู้กระจก เขาเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมยกเอากล้องขึ้นมาประจำที่ทันที

          เมมเบอร์ที่มาในวันนี้มีทั้งหมด 6 คนคือ พี่จีซอง พี่ซองอู พี่ยองมิน พี่เซอุน พี่ฮยองซอบ และจัสติน ส่วนหัวข้อการไลฟ์คือรุ่นพี่รุ่นน้องเข้ามหาลัยเมมเบอร์แต่ละคนจึงผลัดเล่าประสบการณ์ในมหาลัยของตนเองให้ฟังไล่มาเรื่อยๆจนถึงขวัญใจของอูจินอย่างฮยองซอบ

          “ก็สนุกดีครับ”

          “ผ่านมาเทอมหนึ่งแล้วก็ค่อยๆปรับตัวได้”

          “เพื่อนใหม่ก็มีเยอะแยะเลย”

          “ฮยองซอบเป็นรุ่นน้องคณะผมด้วยล่ะครับ”เซอุนเอ่ยออกมา

          “ฮะๆ ใช่แล้วครับ”

          “เวลามีปัญหาเรื่องการเรียนงี้ ผมก็ไปถามจากพี่เซอุนเอา”

          รอยยิ้มสดใสของฮยองซอบที่ประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาทำให้อูจินใจเต้นแรง เขาเขินทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของฮยองซอบไม่ว่าจะเห็นผ่านรูปถ่ายธรรมดาหรือเห็นผ่านเลนส์กล้องที่อยู่ในมืออย่างตอนนี้

          จังหวะที่เปลี่ยนไปให้จัสตินพูดบ้างนั้นฮยองซอบได้หันมาสบตาเข้ากับกล้องของอูจินพอดี เขาตกใจแต่ก็ไม่ลืมที่จะกดชัตเตอร์รัวๆเพื่อไม่ให้พลาดช็อตสำคัญ

          แม่ครับอูจินอยากจะกรี้ด

          พี่ฮยองซอบมองกล้องผมด้วยอ่ะแม่!!

          .

          .

          .

          .

          เมื่อการไลฟ์จบลงก็ถึงเวลาถ่ายรูปก่อนกลับสต๊าฟเดินเข้าไปให้ของที่แฟนคลับฝากมากับเมมเบอร์ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีตุ๊กตาจูดี้ตัวละครจากอนิเมชั่นเรื่อง Zootopia ที่อูจินฝากไปให้ฮยองซอบด้วย

          ทันทีที่ฮยองซอบได้รับตุ๊กตามาไว้ในอ้อมกอดเขาก็เผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันที

          “ยิ้มกว้างเชียวนะพี่ซอบ” จัสตินเอ่ยแซว

          “ก็นะ”

          “นายก็รู้ว่าพี่ชอบจูดี้ขนาดไหน ฮ่าๆๆ”

          “โอ๊ะ!? มีกระดาษเหน็บไว้ด้วยอ่ะ”

          “หือ??”

          ฮยองซอบยกเจ้าจูดี้ขึ้นมาดูก่อนจะพบกระดาษแผ่นเล็กๆเหน็บไว้ตรงเข็มขัดของมัน

          ‘หวังว่าจะชอบนะครับพี่ฮยองซอบ :-) — เขี้ยว’

          เขี้ยวเหรอ?

          ฮยองซอบเงยหน้าขึ้นมาหลังจากอ่านข้อความจบก็พบเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งกำลังก้มเช็ดรูปในกล้องของตนเองอยู่ แต่ที่สะดุดใจเขาก็คือเขี้ยวซี่เล็กๆที่โผล่ออกมาอย่างชัดเจนจากรอยยิ้มเด็กคนนั้น

          จะเป็นของน้องคนนั้นรึเปล่านะ?

          อูจินเงยหน้าขึ้นมามองในตู้ปลาอีกครั้งหลังจากตรวจเช็คภาพเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่สายตาของเขาจะสบเข้ากับดวงตากลมโตของคนที่กำลังกอดตุ๊กตาจูดี้ไว้แนบอกเข้าพอดี

          “ขอบคุณนะครับ”

          “น้องเขี้ยว”

          นั่นคือประโยคที่เขาอ่านได้จากปากของฮยองซอบก่อนที่เจ้าตัวและเมมเบอร์คนอื่นๆจะเดินออกจากตู้กระจกไป

          เอ่อ... ใครก็ได้ตบหน้าผมแรงๆทีครับ