หลังจากโดนฉีดยาแล้วได้เวลาพาตัวไปยังห้องผ่าตัดตอนนั้นรู้สึกใจหวิวๆมากในห้องผ่าตัดมองอะไรไม่เห็นเลย (เพราะถอดคอนแทคเลนส์) พอมาถึงชั้นแผนกผ่าตัดเจอทีมผ่าตัดหมอคนนั้นคนนี้เต็มไปหมด ก็มองหน้าไม่ค่อยชัด

โดนยกจากเตียงเข็นเปลี่ยนมานอนบนเตียงผ่าตัดในท่ากางแขนทั้งสองข้าง 

หมออร่าม (วิสัญญีแพทย์) เริ่มทำการฉีดยารู้สึกปวดตึบๆเล็กน้อยตามเส้นเลือดจากนั้นก็หมดสติไป....

มารู้ตัวอีกทีก็ตื่นตอนในห้องผ่าอีกรอบตอนนั้นกำลังโดนดึงท่อออกจากคอพอดี แล้วมานอนรอในห้องพักฟื้น ตอนนั้นหิวน้ำมาก ปวดแผล พูดไม่ได้(เสียงไม่มี)

แต่หูนี่ยังได้ยินชัดแจ๋ว คนพักฟื้นข้างๆเป็นคนแก่ (ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่พูดว่า อาม่าต้องนอนนิ่งๆนะคะ)

จากนั้นก็นอนอยู่ได้าักพัก สักครู่ใหญ่ๆก็พากลับมาที่ห้องพักแล้วย้ายมาขึ้นเตียง ตอนนั้นได้ยินเสียงที่บ้านพูดประมาณตี 2 กว่าๆ (ใช้เวลาผ่านานเหมือนกันนะ ตั้งแต่ 18.00 น.)

19 กรกฎาคม 2561

ตื่นมาอีกทีก็ตอนตี 5 กว่าๆ มีสายห้อยเต็มตัวไปหมดเลย 
- สายน้ำเกลือ 
- สายให้เลือด
- สายเดรนเลือดที่ขา
- สายยาฆ่าเชื้อ 
- ท่อสวนฉี่
- สายออกซิเจน(ครอบจมูก)

พอสายๆ หมอสารเดชก็เข้ามาดูอาการแล้วก็มาล้างแผลให้ เอาสายเดรนออก
หมออร่าม หมอนาวี หมอบรรเจิด พลัดกันมาหมุนเวียนดูอาการเต็มไปหมด

แต่ตอนนั้นยังมึนๆอยู่ ขาก็โดนมัดกับหมอนสามเหลี่ยมกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย นอนเป็นผักอยู่บนเตียง

ส่วนเรื่องการเช็ดตัวนั้นตามสบายเลย โดนแก้ผ้าหมด (จุดนี้ไม่มีอะไรอายละ) 

แต่รู้สึกหิวน้ำตลอดเวลา แล้วก็หลับๆตื่นๆไปทั้งวันของวันนั้น

เป็นอีกหนึ่งวันที่ยาวนานเหลือเกิน