แต่ละคนต่างมีเรื่องราวของตนเองและมุมมองของตนเอง ทุกคนเล่าไม่เหมือนกัน จุดนี้แอบคล้ายราโชมอนอยู่เหมือนกันนะ 555 สุดท้ายคิดว่าผู้ชมน่าจะต้องตัดสินใจเอาเอง Armand เองก็มีคำตอบของตนเอง ซึ่งอาจจะไม่เหมือนกับคำตอบของคนอื่น

แคสทุกคนเจ๋งมากจริงๆ ตอนดูเอนด์เครดิตขึ้นรู้เลยว่าตั้งใจแคสต์มากๆ เพราะว่าวาดออกมาคล้ายต้นฉบับเลย ยกเว้น Armand ที่ค่อนข้างหล่อเกินหน้าเกินตาไปนิด จะว่าไป ดักลาส บูธ ดูเหมือนจะวนเวียนอยู่กับแต่หนังพีเรียดนะ

ดาราเรื่องนี้ก็น่าดูหลายคนเลย มี Douglas Booth, Saoirse Ronan รายนี้ขาประจำหนังรางวัลมากๆ, Jerome Flynn ที่หลายๆคนคงคุ้นจากบทบรอนทหารรับจ้างของแลนนิสเตอร์, Aidan Turner คนแคระขวัญใจเราเอง คิลี

เรื่องนี้มีความเป็นหนังสืบสวนแบบที่เราไม่คาดคิด แต่การเล่าเรื่องบางครั้งดูโดดนิดหน่อย อาจจะเพราะพยายามดำเนินเรื่องโดยใช้อิงภาพวาดดังๆมากเกินไปรึเปล่า เลยกลายเป็นว่าฉากนั้นก็ต้องมี ฉากนี้ก็ต้องไม่พลาด แต่ก็ถือว่าสนุกพอสมควร

ส่วนตัวเราชอบการนำเสนอบุคลิกของแวนโก๊ะผ่านทางตัวอักษรในจดหมาย มันทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายอ่อนไหวมาก

เราหลงรักเรื่องนี้ตั้งแต่ Opening Scene เลยด้วยซ้ำ ซีนที่ชอบที่สุดคือ Opening Scene และ Scene ที่ Armand อ่านจดหมายของแวนโก๊ะบนเกวียน เป็นสองซีนที่น้ำตาซึมเลย

เราชอบความสัมพันธ์ของธีโอและแวนโก๊ะมาก

ชื่อของหนังก็มาจากคำลงท้ายของจดหมายของแวนโก๊ะที่เขียนถึงธีโอ

Loving, Vincent

จริงๆก่อนหน้านี้เคยมี Dear Theo ซึ่งเป็นหนังสือที่ใช้การขึ้นต้นจดหมายของแวะโก๊ะมาแล้ว

เรารู้สึกว่าธีโอรักแวนโก๊ะมาก อย่างที่ดร.กาเช่พูด ธีโอทุ่มเงินให้แวนโก๊ะเยอะมาก ทุกๆอย่างที่แวะโก๊ะใช้ต้องอาศัยธีโอหามาให้ ทั้งๆที่ภาพของแวนโก๊ะขายไม่ได้เลยสักภาพเดียว แต่ธีโอก็สนับสนุนแวนโก๊ะมาตลอดแปดปีของการวาดรูปของเขา

เงินทั้งหมดที่ธีโอมีสามารถซื้อบ้านดีๆได้ แต่ตอนนี้เขามีอะไรให้ลูกสาวกับภรรยาเขาล่ะนอกจากบ้านที่เต็มไปด้วยภาพวาด

เสียดายที่แม้กระทั่งธีโอก็ไม่มีโอกาสได้เห็นความสำเร็จของแวนโก๊ะ

และแวนโก๊ะก็รักธีโอมากจริงๆ ดูจากจำนวนจดหมายที่เขาส่งก็ได้

ถ้าเกิดว่ามันเป็นอย่างที่ดร.กาเช่พูดจริงๆที่บอกว่า แวนโก๊ะฆ่าตัวตายเพราะไม่อยากเป็นภาระของธีโอแล้ว เราก็รู้สึกเสียใจแทนทั้งธีโอและแวนโก๊ะ

แต่แวนโก๊ะคงเหงามากจริงๆ อย่างที่นายเรือพูดว่า คนเราต้องเหงาขนาดไหนเห็นนกกามาจิกข้าวกินใกล้ๆก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาได้ ในช่วงที่แวนโก๊ะอยู่ที่เมืองนี้ก็วาดรูปทุ่งสาลีหลายครั้ง และเขาเขียนถึงธีโอว่าภาพเหล่านี้เป็นตัวแทนของ ความเศร้าและความโดดเดี่ยวอย่างสุดแสนของเขา ทั้งคำพูดที่ว่าวันหนึ่งเหมือนสัปดาห์ เราว่ามันเป็นคำพูดของคนที่ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ เวลาเราไม่มีความสุข เวลามักจะผ่านไปช้าเสมอ

หวังว่าเรื่องนี้จะได้ชิงออสการ์อนิเมชั่นนะ ปีนี้มีโคโค่ที่เป็นตัวเต๊งแต่เรื่องนี้ก็ดูประมาทไม่ได้เลยล่ะ

สำหรับเรา หนังไม่น่าเบื่อเลย สนุกและสวยมาก ลองไปดูกันนะ

ปล.สีเสื้อของ Armand เหลืองแวนโก๊ะมากๆ และขอบคุณเอ็ม พิคเจอร์ส สำหรับตั๋วรอบพิเศษ