ทุกคนมันคือแนวปราบผีที่แหวกแนวมาก แบบใครอยากหาอะไรขำๆ ไม่เครียด ขำแบบออกเสียง อ่านบนบีทีเอสไม่ได้เดี๋ยวหลุดหัวเราะจนคนหันมามอง ต้องอ่านเล่มเน้!

          สารภาพว่าตอนที่สำนักพิมพ์ประกาศลิขสิทธิ์ยังมีความงงอยู่ว่าคืออะไร แล้วชื่อเรื่องก็ยิ่งทำให้มึนไปยิ่งกว่าเดิม (แต่ก็แปลจากชื่อจีนตรงๆ เลยแหละ) ตอนนั้นประกาศลิขสิทธิ์พร้อมมัธยมซานไห่มั้ง ลองอ่านตัวอย่างซานไห่ก่อน สรุปไม่อิน แวะมาอ่านเรื่องนี้แทน ทีนี้แหละ ค้นพบแล้ว เพชรน้ำงามในตำนาน 55555

          พูดงี้ก็ดูเว่อร์ไปหน่อย แต่ใครชอบแนวปราบผี ไม่เน้นหลอน แต่เน้นฮา เชื่อว่าจะต้องตกหลุมรักแน่ๆ เพราะแค่เราอ่านตัวอย่างก็คือจะดิ้นตายอ่ะ อยากอ่านเล่มมากๆ ตอนรู้ว่าสำนักพิมพ์เลื่อนกำหนดส่งแบบหัวใจจะสลาย (แต่หลังจากนั้นสำนักพิมพ์ส่งก่อนกำหนดที่เลื่อนไป เร็วมาก มาแบบไม่ทันตั้งตัว ดีใจจจ)

          วัตถุโบราณลงเขา พูดถึง เว่ยซี วิญญาณเร่ร่อนที่ เว่ยเต๋อเต้า นักพรตเจ้าสำนักไท่ชังเก็บมาในสมัยก่อน ทั้งสองอาศัยอยู่บนเขาลึก ไม่พบไม่เจอผู้คน วันหนึ่งเจ้าสำนักจากโลกนี้ไป และเว่ยซีก็ได้เจอกับวิญญาณมนุษย์ที่มีชื่อและหน้าตาคล้ายกับเขา หลังจากช่วยฝังศพให้แล้วใครจะรู้ว่าตื่นมาอีกทีเว่ยซีวิญญาณเร่ร่อนดันไปอยู่ในร่างเจ้าเด็กหนุ่มดวงซวยที่เพิ่งตายนี่เสียได้

          คิดไปคิดมา เว่ยซีก็จำใจต้องแบกตะกร้าลงเขา ลาจากขุนเขาที่เคยอยู่ เพื่อทำตามเจตนารมณ์อาจารย์...เสาะหาหนทางฟื้นฟูสำนักไท่ชัง!

          แต่ต้องรู้ก่อนว่าเว่ยซีอยู่หลังเขามานาน แทบจะคนละยุคคนละสมัย ไม่เคยเห็นโลกปัจจุบันที่อยู่นอกเขามาก่อน ดังนั้นเขาจึงแปลกใจกับยุคสมัยที่ได้พบเจอมาก ทั้งผู้คนยากจนสวมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่นโชว์เนื้อหนัง (เสื้อแขนสั้น กางเกงขาสั้น) หรือเจ้าสัตว์ใหญ่หุ้มเหล็กตาสว่างวาบที่คืบคลานไปข้างหน้าช้าๆ (รถยนต์)

          ความที่เราต้องมองโลกในมุมมองของเว่ยซีมันโคตรจะตลกเลย แบบมันมีความน่าเอ็นดูแฝงอยู่ในนั้น แต่เจ้าตัวไม่ได้ออกแนวพ่อหนุ่มร่าเริง เอ๊ะ ที่นี่คือไหนหรือครับ? อะไรแบบนี้นะ เพราะเว่ยซีคือจ้าวแห่งขุนเขา เขาเก่งกาจเรื่องการทะเลาะวิวาทและจับผีฟาดกับพื้น ถ้ากินได้เขาก็ยังกินมันอีกด้วย

          เป็นตัวเอกที่กินดุที่สุดเท่าที่เคยเจอมา กินดุแบบดุจริงๆ กินได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้ ไฟท้ายรถยนต์ก็กัดชิมมาแล้ว ขอบจอทีวีเหรอ เฮอะ รสชาติงั้นๆ พลาสติกเอย หญ้าเอย กระทั่งผีก็กิน แต่เพราะอาจารย์สอนไว้ว่ากินได้เฉพาะผีร้าย ผีที่เคยฆ่าคน ดังนั้นก็มีหลายครั้งที่เว่ยซีโมโหหิว จับผีแล้วยังกินผีไม่ได้ แย่ที่สุด

          แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อเขาได้เจอกับ ซั่วจง หนุ่มลึกลับประวัติไม่ธรรมดาที่คล้ายกับว่าจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงในอดีตของเว่ยซี (?) แต่ที่สำคัญคนคนนี้มีพลังหยางติดตัวหนาแน่นทีเดียว เว่ยซีชอบมาก! พอเห็นเขาก็อยากเข้าไปกัดเข้าไปเลีย สัญชาตญาณนักสู้แบบจ้าวภูเขามันเต้นริกๆ อยู่ในสายเลือด แต่เสียดายที่ไม่เคยสู้ซั่วจงได้สักครั้ง

          กินพลังหยางคนอื่นไม่ได้ไม่เป็นไร เพราะยังไงก็ยังมีของกินที่บ้าน บ้านในที่นี้คือบ้านของเว่ยซีเจ้าของร่างตัวจริงที่ตายไปแล้ว เว่ยซีจ้าวแห่งขุนเขาถูกพาส่งกลับบ้านตระกูลเว่ย ได้เจอกับพ่อ แม่เลี้ยง และน้องชายต่างแม่ ผู้ที่เดิมทีถ้าเป็นปกติคงจะทำให้เว่ยซีคนก่อนต้องทุกข์ตรอมใจไม่น้อย แต่เว่ยซีคนใหม่กลับไม่กลัวใครทั้งสิ้น ตั้งหน้าตั้งตาจะเปิดสำนักไท่ชังในบ้าน ให้พ่อทำหน้าที่รับแขก แม่เลี้ยงทำหน้าที่ขุดดินดูแลสวน ส่วนน้องชายต่างแม่ก็ไปขัดถูป้ายสำนักซะ

          นอกจากนี้เขายังพาศิษย์คนแรกของสำนักกลับเข้าบ้านด้วย คนคนนั้นคือ ถวนเจี๋ยอี้ คนเร่ร่อนที่ได้ติดตามเว่ยซีไปปราบผีงงๆ แล้วก็กลายเป็นศิษย์เอกสำนักไร้ชื่อนี่แบบงงๆ แต่เมื่อปรับตัวได้กับโลกทัษน์ใหม่ ถวนถวนก็ทุ่มเทกับงานที่ทำเป็นอย่างมาก ทำหน้าที่เป็นพีอาร์ประจำสำนักไท่ชัง โพสต์เวยป๋อ เปิดเถาเป่าขายยันต์ เสาะหาธุรกิจใหม่ๆ ให้สำนักตลอดเวลายามเห็นโอกาส

          สุดท้ายในเวลาเพียงสองเล่มหนังสือ สำนักไท่ชังไม่เพียงสามารถมีสมาชิกบัตรสีทองหลายคน ยังสามารถเปิดบ้านผีสิง (ที่มีผีตัวจริงมาหลอกมนุษย์) สำนักงานนักสืบเอกชน (ที่มีผีทำหน้าที่เสาะหาหลักฐาน) และในท้ายเล่มสองยังเป็นบริษัทโมเดลลิ่ง (ที่ส่งปีศาจเข้าวงการบันเทิง) เออ เอาเข้าไปสิ 5555

          เว่ยซีนอกจากเป็นเจ้าสำนักไท่ชังแล้วยังมีพนักงานผีหลายร้อยคนในปกครอง แถมเขายังรับศิษย์คนที่สอง ลู่เชวีย เข้ามาในสำนัก ซึ่งเจ้าหนุ่มคนนั้นก็คือซั่วจงในอีกร่างหนึ่งนั่นแหละแต่ไม่มีใครรู้เฟ้ยยย เว่ยซีชอบลูกศิษย์คนที่สองของเขามากเพราะมีพลังงานหยางเต็มตัวแถมยังมีความสามารถ เว่ยซีรักลูกศิษย์ทั้งสองจริงๆ มีผีให้กินก็ไม่นึกอยากลำเอียง รีบเรียกศิษย์รักมากินด้วยกันตลอด "มากิน!!!" / ชั้น "???"

          อันนี้เล่าแบบคร่าวๆ มากเลยนะ เพราะมันมีอีเว้นท์ปราบผีแล้วจ้างงานผีอยู่หลายพาร์ทซึ่งตลกทุกพาร์ท ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย มีแต่ความขำ แล้วเว่ยซีคือวัตถุโบราณลงเขาสมชื่อ ไม่รู้เรื่องมนุษย์ใดๆ ทั้งสิ้นจนเรียกว่าซื่อหน้าตายเลยล่ะ ซึ่งเราอ่านไปอ่านมาก็แอบสงสัยว่าบทพระนายมันจะคืบหน้าได้ยังไงวะถ้าเว่ยซีเอาแต่คิดอยากจะกินไอ้โน่นไอ้นี่ตลอดเวลาแบบนี้ 5555

          แต่...ครึ่งหลังของเล่มสองมันฮอตมากกกก

          ชั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมมันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาได้แต่มันกินเนื้อที่หลายหน้ากระดาษมาก แบบเออ ก็พลังหยางอ่านะ (หัวเราะแบบมีเลศนัย) แต่คือทั้งสองคนยังไม่ได้ไปถึงขั้นนั้นหรอก แค่เอะอะก็ป้อนพลังหยางผ่านริมฝีปากและเรียวลิ้นกัน คนนึงอยากกิน อีกคนก็อยากป้อน แล้วก็ๆๆ ซั่วเกอยื่นมือเข้าช่วยเหลือเปิดประสบการณ์วัตถุโบราณที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกลางกายตัวเองตอนที่ป้อนหลังหยาง ชั้นแบบโอ๊ยยยย *ปิดหน้า*

*ชั้นตอนอ่านเล่มสอง*

          แล้วจบเล่มสองได้แบบ...แย่มากทุกคน 5555555 มันเป็นซีนแบบคนสองคนมีอารมณ์อีกแล้ว ซั่วเกอก็ดึงน้องเข้าห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปิดประตูดังปัง ถือเป็นการปิดหน้ากระดาษของเล่มสองไปด้วยเลยค่ะ เกิดอะไรขึ้นหลังประตูบานนั้น i'm curious มากค่ะ ใครเป็นคนตัดจบเล่มแบบนี้ ออกมาคุกเข่ารับโทษซะดีๆ ไม่งั้นชั้นไม่ให้อภัย! แงงงงง

          จะลงแดงตายอยากอ่านต่อมาก ซั่วเกอของชั้นน่ะเริ่มรู้ตัวเองแล้วล่ะ แต่อีน้องมันยังแบบฟามรักคืออัลไลอยู่เลย วงวาร เอาใจช่วยนะพ่อพระเอกของเรา *ตบบ่า*

          เหมือนไม่ได้รีวิว แต่เหมือนมาหวีดมากกว่า รายละเอียดปลีกย่อยในเรื่องมันมีเยอะและคิดว่าอ่านด้วยตัวเองจะมีอรรถรสมากกว่าเพราะมันขำมาก อ่านจบแบบว่าอยากอ่านเล่ม 3 ต่อเลย เห็นสำนักพิมพ์บอกว่าจะออกครบในปีนี้แน่ๆ ก็ตั้งตารอแล้วนะ เป็นนิยายสายฮาที่อยากให้ทุกคนลองอ่าน เราชอบมุมมองการมองโลกของเว่ยซีมาก สุดจะน่ารักหน้ามึน ตัวประกอบในเรื่องก็ตลก อย่างถวนเจี๋ยอี้แบบนี้ แล้วก็น้องชายของเว่ยซีด้วย คือแอบอยากให้มีบทมากกว่านี้เหมือนกัน ซุบซิบๆ

twitter : @malavitabb