Fandom: NCT
Pairing: Jaemin x Jeno
Warning: nc, immoral

           เสียงกดออดรัวๆเวลาเที่ยงคืนพร้อมเสียงโหวกเหวกที่ฟังไม่ไดศัพท์ทำเอาคนที่กำลังนั่งทำงานในห้องนอนสะดุ้ง ชายหนุ่มเงยหน้าจากแล็ปท็อป ผินใบหน้าไปทางประตูคอนโด ขมวดคิ้วแน่น

           ใครมาตอนนี้วะ? จะเที่ยงคืนแล้ว ไร้มารยาทชิบหาย เจโน่ ครุ่นคิดอย่างหงุดหงิด

           เจโน่ละมือจากงานตรงหน้า สาวเท้าฉับๆไปยังบานประตูและก่อนที่เขาจะบิดลูกบิดประตูนั้น..

           "เปิดประตู! ลีเจโน่! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!" เสียงทุ้มที่เจโน่จำได้แม่นยำดังทะลุเขามาในห้อง

           หัวใจเขาหล่นวูบ

           นาแจมิน!

           เจโน่ปลดล็อคกลอนประตูอย่างรวดเร็ว บานประตูดีดตัวมาด้านในอย่างแรง ร่างโปร่งพรวดพราดเข้ามา กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกจนเจโน่ต้องย่นจมูก

           ร่างขาวรีบดันประตูปิดและหมุนตัวกลับมาเตรียมต่อว่าชายที่เขาเองเรียกได้ไม่เต็มปากว่าเป็นเพื่อนเสียงขุ่น

           "เป็นบ้าอะไร นาแจมิน!"

           สิ้นสุดประโยค แจมินผลักเจโน่กระแทกบานประตูเต็มแรง เจโน่ไม่ทันตั้งตัว เขาจุกจนตาพร่าหากพยายามปัดป้อง ดันร่างแจมินออกไป แต่แจมินแข็งแรงกว่าเขามากนักแม้ส่วนสูงจะต่างจากเขาไม่กี่เซ็นและแอลกอฮอล์ครอบงำสติก็ตาม กล้ามเนื้อได้รูปภายใต้เสื้อผ้าอีกฝ่ายบอกได้ดีว่าแจมินออกกำลังกายหนักแค่ไหน ตรงข้ามกับร่างนุ่มนิ่มของเขาที่เอาแต่ทำงานและกินขนม ไม่กี่นาทีแจมินก็จัดการตรึงร่างเจโน่ได้สำเร็จ แจมินวาดแขนกักตัวอีกฝ่ายไว้  เจโน่สบตาสีเข้มของคนเมาาอย่างหวั่นใจ

           ผู้ชายตรงหน้าเขาอันตรายเหลือเกิน ยิ่งมีแอลกอฮอล์ควบคุม แจมินยิ่งน่ากลัว..

           คนผมดำเม้มปาก

           "แจมิน ใจเย็นๆก่อนนะ นายกำลังเมา ไปอาบน้ำให้สร่างก่อนแล้วเรามาคุยกัน" เจโน่พยายามตะล่อมเสียงอ่อน 
            
           ทว่า ไม่ได้ผล..

           "มานี่!"

           แจมินไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขากระชากแขนเจโน่ไม่ปรานี ลากร่างคนตัวขาวในชุดนอนมายังห้องนั่งเล่น เหวี่ยงเจโน่ลงบนโซฟายาว

           "อึ้ก.." เจ้าของห้องล้มไม่เป็นท่า ไม่ทันได้ตั้งตัวลุกหนีด้วยซ้ำ แจมินก็ตามมาใช้มือกุมลำคอขาวผ่องของเจโน่กดลงให้นอนอยู่ใต้ร่างตน มือข้างหนึ่งตรึงแขนบางด้วยพละกำลังมหาศาลพร้อมใช้ใช้หัวเข่ากดขาข้างหนึ่งของเจโน่ไว้

            เจโน่อยู่ภายใต้การควบคุมของแจมินโดยสมบูรณ์

            ดวงตาสีน้ำตาลของแจมินที่เคยทอดแววอ่อนโยนยามสบตาเปลี่ยนเป็นความกระด้าง ชายหนุ่มก้มใบหน้าลงมาชิด

            "ฉันทะเลาะกับเหรินจวิ้นอีกแล้ว" ความร้อนรินรดผิวแก้มใสยามคนบนร่างกระซิบ

            เจโน่ร้อนผ่าวบริเวณกระบอกตา เบี่ยงหน้าหนี

            หัวใจถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เจโน่ปะติดปะต่อสาเหตุการกระทำของแจมินครั้งนี้ได้ไม่ยาก

            ทุกครั้งที่แจมินมีปัญหากับคนรัก ที่รองรับอารมณ์ก็คือเจโน่ตลอดมา

            "นายควรไปปรับความเข้าใจกับเหรินจวิ้น" เจโน่ฝืนใจโต้ตอบกลับไป เขาจ้องตาแจมิน "ไม่ใช่มาระบายกับฉัน ฉันไม่ได้มีเวลาว่างสำรับนายตลอดนะ พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าออฟฟิศอีก"

            แจมินส่ายหน้าช้าๆ ฉีกยิ้ม

            "คิดว่าได้เข้ามาในรังรักของเราแล้วฉันจะถอยกลับไปง่ายๆเหรอ ที่รัก"

            "แจมิน อย่า---"

            เจโน่ยังพูดไม่จบ  คนผมชมพูก็ฝังฟันลงบนซอกคอเขาอย่างรุนแรง เจ็บจี๊ดจนต้องร้อง

            "โอ๊ย! ปล่อยฉันนะเว้ย ไอ้เวร!" มือข้างที่ยังเป็นอิสระทุบหลังแจมินดังอั้ก

            แจมินไม่ยอมเสียเวลาถอนริมฝีปาก เขาจัดการรวบสองมือจอมเกะกะของเจโน่เหนือศีรษะด้วยมือเดียว และเปลี่ยนเป้าหมายมาบดขยี้กลีบปากเจโน่อย่างดุเดือด ชายหนุ่มแทรกลิ้นเข้าไปในริมฝีปากบาง ขบเม้ม ดูดดึงจนบอบช้ำ เจโน่พยายามหันหน้าหนีหากไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง น้ำอุ่นๆไหลตามหางตาไม่รู้ตัว

            กระนั้น แจมินใจร้ายพอที่จะใช้เข่าแยกขาเจโน่ให้ขยับออกจากกันและดุนดันเป้ากางเกงบ็อกเซอร์บางแนบเนื้อที่เจโน่สวมอยู่ เจโน่หอบหายใจ ส่วนอ่อนไหวถูกกระตุ้นผ่านผ้าเนื้อบางปลุกอารมณ์ดิบให้ตื่นขึ้น 

            อาการขัดขืนคลายตัว เสียงครางแผ่วๆลอดผ่านจูบที่แจมินป้อนให้ แม้ไม่อยากยินยอม ร่างกายเจโน่กลับโอนอ่อนตามการชักจูงของชายหนุ่มผมชมพู เจโน่ริ่มตอบสนองแจมินตามสัญชาตญาณที่เรียกร้อง

            เสียงริมฝีปากดูดดึงดังขึ้นทุกครั้งที่ใบหน้าปรับเปลี่ยนมุม ข้อมือเจโน่ถูกปล่อยเป็นอิสระ ทั้งยังเลื่อนลงมาโอบรอบคอแจมินให้ร่างกายบดเบียดกันยิ่งกว่าเดิม
.
.
.
.
.
.
            เสียงหอบหายใจของชายสองคนดังแข่งความเงียบสงัดในห้องนั่งเล่นสีทึบทึมของอพาร์ทเม้นต์ใจกลางกรุงโซล

            "อา... จ.. มิน"

            เจ้าของดวงตาคู่สวยที่โค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวยามระบายยิ้มครางชื่อคนที่กำลังกระแทกแก่นกายร้อนเข้ามาในร่างเขา เจโน่สุขสมจนสมองขาวโพลน ใบหน้าขาวแต้มสีแดงจัด

            แจมินก้มลงจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มเป็นรางวัล ชอบชะมัดเวลาที่ได้ยินชื่อตัวเองจากเจโน่ตอนที่เรากำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะแบบนี้ โคตรเร้าอารมณ์เลยให้ตาย
           
            เร้าอารมณ์ในแบบที่คนรักของเขาไม่เคยทำได้...

            แจมินละใบหน้าออกมาแล้วเลื่อนลงพรมจูบอกเปลือย เจโน่ขยุ้มผมสีชมพูที่สีเริ่มเฟดตามระยะเวลาของผู้กระทำด้วยความเสียวซ่านพลางบิดร่างเร่าๆ แจมินจงใจลดความเร็วลงให้ปลายหัวมนกระทุ้งจุดอ่อนไหวในกายเจโน่ช้าๆ แกล้งเหลือบตาดูใบหน้าสวยเบ้หน้าประท้วงเขาอยู่

             เจโน่เม้มปากแน่น ความต้องการไล่ระดับเกือบแตะจุดสูงสุด แต่เขา.. เขาไม่อยากขอร้องแจมินอีกแล้ว

             เพียงเท่านี้เขาก็สมเพชตัวเองจนแทบทนไม่ได้..

             เจโน่หลับตาปี๋หลบหนีสายตาวับวาว เขาเผยอริมฝีปากครางเครือในลำคอ จิกเล็บกับแผ่นหลังของแจมินระบายความทรมาน ต้นขาเกร็งจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ แจมินจิ๊ปากที่อีกคนพยศขึ้นมา ชายหนุ่มเคลื่อนไหวกายเชื่องช้าลงแต่หน่วงหนัก กระซิบเสียงต่ำริมหูคนแก่เดือนกว่า

             "เรียกชื่อฉัน ร้องออกมา เจน"

             ดวงตาคลอน้ำใสลืมตามองหน้าแจมิน เจโน่กล้ำกลืนแทบร้องไห้เต็มที มือบางเลื่อนลงกุมรอบท่อนล่างของตนเพื่อช่วยตัวเองถึงฝั่งฝันโดยไม่ต้องพึ่งคนใจร้าย

             แต่แจมินไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น

             หมับ!

             "เฮ้ อย่าใจร้อนน่า" เสียงยั่วประสาทพร้อมมือแข็งแรงที่ดึงมือเจโน่ออกและตรึงไว้ไม่ไห้ช่วยตัวเองถึงฝั่งฝัน แจมินยิ้มร้ายกาจ สบตาลูกแกะน้อยด้วยสายตาหมาป่าที่พร้อมฉีกร่างเป็นชิ้นๆ

             "แจมิน!" เสียงใสร้องประท้วง พยายามบิดข้อมือออก

             "ทำไมเหรอเจน? เรียกชื่อฉันทำไม"

             แจมินยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ในหัวเขามีวิธีการหลากหลายที่จะทำให้เจโน่ยอมแพ้เขา เร็วเท่าความคิด แจมินถอนแก่นกายออกแล้วยกขาเรียวข้างหนึ่งของเจโน่พาดบ่า ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาใหม่ มือแข็งแรงยึดสะโพกกลมไว้มั่น เริ่มบรรเลงเพลงรักรัวเร็วกว่าเดิมกระทั่งเจโน่ร้องครางไม่เป็นภาษา เจโน่ตัวอ่อนยวบยาบ ร่างกายเขาไวต่อสัมผัสของแจมินอย่างน่าเจ็บใจ 

              เมื่อแจมินปล่อยให้มือของเขาเป็นอิสระ เจโน่เลื่อนมือลงเกาะบ่าแข็งแรงของคนแข็งแรงกว่า จิกเล็บลงเนื้ออีกฝ่ายยามที่รู้สึกใกล้ปริแตกเต็มที่

              แจมินก้มลงบดขยี้ริมฝีปากเจโน่จนแดงช้ำ ในที่สุดร่างบางก็กระตุกปลดปล่อยความสุขสมเปรอะเลอะหน้าท้องตัวเองพร้อมกับความรุ่มร้อนที่ถูกฉีดเติมเต็มความว่างเปล่าของเจโน่จากแจมิน

              ทั้งคู่ขยับตัวสอดประสานกันต่อสักพักก่อนค่อยๆลดจังหวะลงกระทั่งนิ่งสนิท

              แจมินยังฝังกายในความอุ่นของเจโน่ ชายผมชมพูซบศีรษะลงบริเวณซอกคอขาว สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นประจำตัวเจโน่ กลิ่นที่ทำให้ความรู้สึกเขาปลอดโปร่งทุกครั้งที่ได้ชิดใกล้คนคนคนนี้

              "เด็กดี เด็กดีของฉัน"

              แจมินพึมพำพลางหอบน้อยๆก่อนจะหลับไปทั้งสภาพนั้น 

              ทิ้งใครอีกคนนอนนิ่งงัน เนิ่นนาน..

              เจโน่หายใจแผ่ว ลำคอตีบตัน

              ไร้สรรพเสียงใดเล็ดลอดจากริมฝีปากหากทุรนทุรายเหลือเกิน

              และแล้วหยดเลือดก็รินไหลในรูปของเหลวสีใสอาบแก้ม

              เจโน่ขบฟันแน่น มือบางกอดรัดร่างแจมิน คนที่พาเขาขึ้นสวรรค์และผลักเขาร่วงหล่นสู่ก้นเหวในเวลาเดียวกัน
เขาร้องไห้เงียบๆ ซุกใบหน้ากับร่างคนที่เขายื่นหัวใจของเขาใส่กำมือ เพื่อให้แจมินพังมันยับเยินไม่มีชิ้นดี

TBC.