เสียงริมฝีปากสองคู่สัมผัสกันร้อนเร่าภายในอพาร์ทเม้นต์ส่วนตัวของฮวังเหรินจวิ้น จุดอุณหภูมิเย็นๆรอบตัวให้สูงขึ้นถนัดตา

         เจโน่ถูกร่างเล็กกว่าดันถอยหลังชนกำแพงห้องครัวจนหัวกระแทกผนังแล้วทาบริมฝีปากลงมาหน่วงหนัก 

         ใช่ คุณไม่ได้ตาฝาดหรอก ลีเจโน่กำลังจูบกับฮวังเหรินจวิ้นในที่พักของชายหนุ่มเชื้อสายจีนตอนนี้

         เจโน่ขยุ้มคอเสื้อเหรินจวิ้น ชายชาวจีนใช้ลิ้นรุกเร้ามาในโพรงปากของเขา บดขยี้ริมฝีปากจนเจโน่แน่ใจว่าลีแฮชานต้องจับตัวเขามาซักไซ้ถึงที่มาของสีแดงช้ำบนปากเขาแน่นอน แต่แล้วไงล่ะ เจโน่ช่างแม่งทุกสิ่ง เขาสนใจเพียงจูบรุนแรงที่พวกเขามอบให้แก่กันและกันเวลานี้เท่านั้น

          พวกเขาจูบกันราวกับว่าวันพรุ่งนี้จะไม่มาถึง

          จูบกันราวกับว่าหากเสียเวลาผละออกแม้แต่นิดเดียวโลกจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

          ความรู้สึกมากมายถูกถ่ายทอดผ่านสัมผัสลึกซึ้ง มากล้นเสียจนเจโน่เป็นฝ่ายต้องดันตัวเองออกมาก่อนเนื่องจากหายใจไม่ทัน

          "พ.. พอก่อน"

          เจโน่ส่งเสียงตะกุกตะกักพลางสูดอากาศเข้าปอด มือยันแผ่นอกเหรินจวิ้น เขาหลบสายตาที่เป็นประกายวิบวับของชายเชื้อสายจีนยามเหรินจวิ้นจ้องหน้าเขา มือของเหรินจวิ้นประคองเอวเขาไว้

          "ฉันคิดถึงนายแทบบ้า เจโน่"

          สิ้นคำพูด ริ้วสีแดงระบายเต็มแก้มใสของเจโน่อย่างน่ารัก ชายหนุ่มชาวเกาหลีหน้าร้อนผ่าวเพราะความอาย เหรินจวิ้นเป็นคนพูดตรงเช่นนี้เสมอ รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม
           
           บางทีก็เก็บความรู้สึกไว้หน่อยก็ได้ไหม ไอ้บ้าเหรินจวิ้น

           นึกย้อนไปถึงสักยี่สิบนาทีที่แล้ว เหรินจวิ้นนัดเจโน่มาที่อพาร์ทเม้นต์ของตนหลังจากพวกเขาทั้งคู่เลิกงาน เจโน่ถูกต้อนรับด้วยอ้อมแขนแข็งแรงรัดตัวเขาไม่ให้หลบหนีและจูบทักทายยาวนานหลายสิบนาทีก่อนได้เปิดปากเจรจากัน

           ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเหรินจวิ้นจะเก็บแรงมหาศาลภายใต้รูปร่างที่ใครต่างมองว่าตัวเล็ก น่ารัก แต่เจโน่รู้ว่าจริงๆแล้วไม่ใช่สักนิด...

           "นายนัดฉันมาเจอเพื่อบอกเรื่องแค่นี้?" เจโน่เลิกคิ้วถามกลับ

           "เปล่า" เหรินจวิ้นส่ายหน้า

           "คืนนี้มาค้างกับฉันนะ เจโน่"

           สายตาจริงจังของเหรินจวิ้นมีแววเว้าวอน เจโน่เงียบไป 

           "แจมินจะ.. จะไม่ว่าเหรอที่นายไม่อยู่กับเขาคืนนี้" เหมือนคลำหาเสียงตัวเองเจอ เจโน่เอ่ยชื่อบุคคลที่สาม เขาอยากจะดีใจที่อีกฝ่ายชวนให้นอนด้วยกัน แต่ความปวดหนึบกระจายแผ่ซ่านในอกเมื่อเขารู้ดีว่าเหรินจวิ้นเป็นอะไรกับแจมิน

            ผู้ชายทั้งสองคนเป็นคนรักกัน แล้วเขาล่ะ ยืนอยู่ตรงไหนในความสัมพันธ์แสนยุ่งเหยิงนี้

            "แจมินจะว่าอะไรได้ มันไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อย แต่ถึงจะว่าฉันก็ไม่แคร์" น้ำเสียงและสีหน้าของชายชาวจีนหมายความตามที่พูดจริงๆ

            หน้าอกของเจโน่ทวีความปวดเมื่อเหรินจวิ้นเอ่ยประโยคต่อไป

            "คนที่ฉันแคร์มีแค่นายคนเดียว"

            ลมหายใจร้อนๆของเหรินจวิ้นเคลื่อนเข้าใกล้ เจโน่หลับตาลงรับจูบรอบที่นับไม่ถ้วนจากอีกฝ่าย นึกรังเกียจตัวเองจับใจขณะที่ความทรงจำหลั่งไหลท่วมตัวเขา












              ความสัมพันธ์บิดเบี้ยวจนจำเค้าเดิมไม่ได้ระหว่างลีเจโน่กับฮวังเหรินจวิ้นมีอายุราวหกเดือน

             วันนั้นฝนตกหนักคล้ายท้องฟ้ากำลังจะถล่ม

             เจโน่ที่เปียกโชกทั้งตัวจนเส้นผมสีเข้มแนบลู่แก้มเปิดประตูอพาร์ทเม้นต์ส่วนตัวของตนเอง เขาพบว่าประตูไม่ได้ล็อค ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ก่อนออกไปออฟฟิศเขาแน่ใจว่าจัดการล็อคประตูเรียบร้อย แจมินที่มีกุญแจสำรองห้องเขาไม่ได้เป็นคนไขประตูแน่ๆเพราะรายนั้นส่งข้อความมาบอกเขาว่ากำลังเดินทางไปพักผ่อนแถบยุโรปกับครอบครัวอาทิตย์นี้

             แล้วใคร?

             ชายหนุ่มหมุนลูกบิดประตูพร้อมดันมันให้เปิดออก ไฟในที่พักของเขาสว่างจ้า เจโน่ก้าวเท้าเข้าไปอย่างระแวดระวัง

             และภาพของคนที่นั่งกอดอกบนโซฟาที่รับแขกสาปให้เจโน่ตัวแข็งเป็นหิน

             ชายหนุ่มรูปร่างสันทัด ผมสีน้ำตาลเข้ม สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ยี่ห้อหรู ดวงตาเรียวคู่นั้นจ้องเขม็งตรงมายากจะตีความหมายออก ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรงก่อนจะเผยอเอ่ยทักทายเขาด้วยคำธรรมดาสามัญเหมือนทักเพื่อนทั่วไป

             'สวัสดี'

             เจโน่ใช้เวลายาวนานหลายวินาทีกว่าจะควานเสียงตัวเองเจอ

             'สวัสดีครับ' เขานึกขอบคุณที่เสียงไม่สั่นจนน่าสมเพช

             ชายเชื้อสายจีน คนรักของแจมิน หรือมีชื่อว่าฮวังเหรินจวิ้น คนนั้นเคลื่อนกายตรงมาหาเขากระทั่งจมูกเจโน่จับกลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยจากตัวอีกฝ่ายได้

             เจโน่เผลอกลั้นหายใจ ความหวาดกลัวตรึงขาเขา ในหัววิ่งวุ่นด้วยความคิดยุ่งเหยิง

             เหรินจวิ้นมาทำอะไรที่นี่?

             หรือเหรินจวิ้นจับได้เรื่องความสัมพันธ์เขากับแจมินแล้ว?
 
             หรือเหรินจวิ้นจะมายุติเรื่องของเขาและให้เขาออกไปจากชีวิตแจมินซะ

             หรือ....

             พลันความคิดทั้งหมดหยุดชะงักลง

             และฮวัง เหรินจวิ้นทำให้เจโน่ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างในคืนนั้นคืนเดียวผ่านร่างกายแข็งแรงใต้เสื้อผ้าที่ปกปิดความเย้ายวนนั่นไว้ ปากสีชมพูที่ฝังร่องรอยแทนที่สีกุหลาบเดิมที่แจมินฝากไว้บนตัวเขาก่อนหน้านี้

             เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พร่าเบลอราวกับมีหมอกปกคลุมความคิดเจโน่ แต่มันไม่ได้ดำเนินด้วยการบังคับจากเหรินจวิ้นแน่นอน เจโน่มั่นใจ

             ชายชาวจีนจูบทับรอยสักแถวขาอ่อนด้านในของเจโน่อย่างชำนิชำนาญ เรียกเสียงครางหลุดออกมาจากปากคนตัวขาวได้ในที่สุด

             ทุกอย่างเกิดขึ้นและจบลงบนโซฟาตัวนั้น

             รุ่งเช้า เจโน่ได้เรียนรู้เพิ่มอีกอย่างว่าแจมินกับเหรินจวิ้นไม่ได้มีความสัมพันธ์กันอย่างที่เขาเข้าใจ หมายถึง ทั้งคู่ไม่ได้เป็นคู่รักหวานฉ่ำอย่างที่แสดงออก พวกเขาระหองระแหงกันมานานเต็มที

             หลายคืน หลายครั้ง อพาร์ทเม้นต์ของเจโน่เปิดรับคนอีกหนึ่งคน คืนที่ไม่มีแจมิน เจโน่ค้นพบว่าเขากับเหรินจวิ้นมีอะไรเหมือนกันหลายอย่าง พวกเขาใช้เวลาเรียนรู้กันผ่านภาษากาย

             เหรินจวิ้นและเจโน่เข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ หุบเหวลึกในก้นบึ้งจิตใจถูกเหรินจวิ้นเติมเต็มอย่างที่แจมินไม่เคยทำได้ เราสองคนเหมือนคนหลงทางที่เดินทางมาเจอกันด้วยความตั้งใจของเหรินจวิ้น

             แน่นอนว่าทุกอย่างถูกเก็บเป็นเรื่องของเราสองคน มองตาก็สื่อถึงใจ เหรินจวิ้นเงียบ เจโน่รูดซิปปากสนิท ไม่มีใครพูดอะไร

             ความสัมพันธ์ลับหลังแจมินดำเนินเรื่อยมา





            

             "อื้อออ เหรินจวิ้น พ..พอแล้ว"

              เจโน่ทุบอกคนเอาแต่ได้เบาๆ พลางแงะมือปลาหมึกที่บีบบั้นท้ายเขาจนรู้สึกเจ็บ

              เหรินจวิ้นยอมถอนใบหน้าออกตามคำขอร้อง ดวงตาสีน้ำตาลหยุดนิ่งที่ใบหน้าขาว เส้นริมฝีปากเรียบตรงเหมือนวันนั้นอีกครั้ง

              ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวในช่องท้องเจโน่ เขามีลางสังหรณ์แปลกๆ

              เมื่อเหรินจวิ้นขยับริมฝีปาก

              "ฉันตัดสินใจได้แล้ว"

              เจโน่กลั้นหายใจ

               "ฉันจะเลิกกับแจมิน"

FIN.