Fandom: NCT
pairing: Jaemin x Jeno
note: แจมิน as แจ็คกี้
       เจโน่ as เจเดน

         หลังพายุฤดูการสอบว.พ.ร.ส.เคลื่อนตัวผ่านพ้นไปแล้ว ซากนักเรียนชั้นปีที่ห้าแห่งโรงเรียนเวทมนตร์ฮอกวอตส์เดินโซเซออกมาจากห้องโถงใหญ่ด้วยสีหน้าดูไม่จืด ในความเคร่งเครียดที่หลงเหลือตรงหัวคิ้วแฝงร่องรอยความโล่งอกบนใบหน้าเด็กๆทุกคนที่จะได้พักสมองจากการอ่านหนังสืออย่างหนักหน่วงเสียที

         แจ็คกี้ ฮอลแลนด์ แทบกระโดดตัวลอยมาจากห้องสอบใหญ่ด้วยสีหน้าชื่นมื่นกว่าคนอื่น เด็กหนุ่มไม่สนว่าคะแนนว.พ.ร.ส.ของตนจะเป็นเช่นไร เขาไม่ทุกข์ร้อนตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว รอให้ทางโรงเรียนส่งไปรษณีย์นกฮูกถึงบ้านเขาก่อนค่อยว่ากัน

         เพราะตอนนี้จิตใจเขาล่องลอยไปยังห้องสมุดโรงเรียนแล้วน่ะสิ...

        "ขอทางหน่อย"
        แจ็คกี้กล่าวห้วนๆพลางใช้ความว่องไวของซีกเกอร์ทีมสลิธีรินเบียดเสียดกำแพงนักเรียนที่ส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจทะลุไปทางฝั่งซ้ายของระเบียงทางเดิน  แว่วเสียงต่อว่าเขาไล่หลังมาไกลๆ

        พริบตาเดียว แจ็คกี้ก็พาตัวเองมายืนหน้าประตูเหล็กฉลุลวดลายสวยงามขนาดมหึมาทันใจ เขาไม่เคยอยากเฉียดใกล้ห้องสมุดโรงเรียนมาก่อน แต่เมื่อเขาต้องการเติมพลังใจ เด็กหนุ่มรู้เสมอว่าตัวเองควรมาที่ใด

        แจ็คกี้สาวเท้าเข้าไปในพื้นที่สี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุตู้เก็บหนังสือนับพันตู้ กินพื้นที่ปราสาทสองชั้น มีนักเรียนชั้นปีอื่นๆในห้องสมุดนั่งตามมุมสำหรับอ่านหนังสือประปราย  เด็กหนุ่มเคลื่อนตัวเข้าไปตามช่องว่างระหว่างตู้เรื่อยๆ สายตาสอดส่ายหาคนคุ้นเคย กระทั่งแจ็คกี้เห็นใครสักคนกำลังยืดตัวเพื่อจะหยิบหนังสือจากชั้นหนังสือปลายหางตาพอดี  แจ็คกี้กระตุกยิ้ม 

        เห็นเพียงแผ่นหลังก็จำได้ ผมสีดำปีกกา ผ้าคลุมสีดำเหลือบแดงนั่น...

        แจ็คกี้ก้าวฉับๆ ไม่ให้สุ้มเสียงประชิดแผ่นหลัง สอดแขนรวบเอวบางสวมกอด จรดจมูกสูดกลิ่นกายหอมอ่อนๆจากซอกคอขาวที่คุ้นชินจนชื่นใจ

        "เฮ้"  ร่างในอ้อมแขนชะงักงันวินาทีแรกก่อนดิ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้แจ็คกี้ปล่อยตัว ซึ่งเด็กหนุ่มไม่ขัดใจ ยอมลดแขนลง ขยับถอยออกมาเว้นระยะห่างให้อีกฝ่ายหันมาเผชิญหน้ากันได้ถนัด และเมื่อเจเดน สก็อตหมุนตัวกลับมาเจอรอยยิ้มทะเล้นของคนหน้าสวย เด็กหนุ่มเบิกตากว้างนิดๆ แล้วต่อว่าด้วยน้ำเสียงซีเรียส

         "ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าทำรุ่มร่ามเวลาอยู่ข้างนอก"

         คนถูกดุหัวเราะ ไม่สลดสักนิด คิดไว้แล้วว่านักเรียนรุ่นพี่ต้องดุเขาอย่างที่คาดการณ์ไว้ แต่ก็นะ เขาเคยเกรงใจเจเดนซะเมื่อไหร่

         "แสดงว่าอยู่ด้วยกันสองคนทำรุ่มร่ามได้?" ไม่วายยังกวนประสาทให้ใบหน้าขาวๆแดงจัดลามไปถึงหูอีก

         "แจ็คกี้!"
         

         เจเดนใบหน้าร้อนผ่าว แทบจะยกหนังสือในอ้อมแขนข้างขวาฟาดหมอนี่เต็มแรงสักทีสองที แจ็คกี้ชอบทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเองอยู่เรื่อย ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่ร้านหมอใหญ่รั่วหรือเวลานี้ที่สถานะระหว่างพวกเขาเปลี่ยนเป็นคนรักแล้วก็ตาม

         "เบาๆน่า เจย์ นานอยากให้มาดามพินซ์มาไล่เราออกไปจากห้องสมุดตอนนี้เพราะว่านายส่งเสียงดังมากเกินไปรึไง?" แจ็คกี้แกล้งอ้างชื่อบรรณารักษ์สุดโหดประจำห้องสมุด

         เจเดนไม่อยากยอมรับว่ามันได้ผล มาดามพินซ์ยังกับมีเรดาร์จับเสียงดังติดตัวหล่อน ต่อให้ไม่อยากเงียบแต่ต้องจำใจเงียบล่ะนะ เจเดนเม้มปาก มองซ้ายขวาอย่างระมัดระวังแล้วหันมาถอนหายใจใส่แจ็คกี้ทั้งที่ใบหน้ายังขึ้นริ้วสีชมพูบริเวณแก้ม

         "มีอะไร สอบเสร็จแล้วรึไง?"ปลายเสียงตวัดห้วนและลดระดับเสียงลงเบากว่าเดิม

         "ช่าย เสร็จเมื่อกี๊เลย โคตรเหนื่อยอะ เลยมาขอกำลังใจเนี่ย" แจ็คกี้แสร้งทำสีหน้าออดอ้อนให้คนตัวขาวเห็นใจ

         "อ่า.. แล้วสอบเป็นไงบ้าง ทำได้หรือเปล่า?"เจเดนถามกลับ ความตึงเครียดในน้ำเสียงอีกฝ่ายลดลงกว่าครึ่งทันตา สีหน้าเป็นห่วงเข้ามาแทน
         
          "จะว่าได้ก็ได้ จะว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ ฉันเกลียดวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ นายก็รู้"

          "อ้อ วิชานั้น" คนอายุมากกว่ามีหน้าตาแหยงๆเมื่อนึกตามคำพูดแจ็คกี้ "เพิ่งสอบวิชานั้นมาล่ะสิ โอเค ฉันไม่แปลกใจหรอกที่นายดูแย่ขนาดนี้"

          แจ็คกี้ยั้งปากไว้ได้ทัน ไม่อยากบอกหรอกว่าที่หน้าซีด ตาลึกโหลเพราะไม่ได้นอนทั้งคืนเนื่องจากมัวเล่นไพ่แสน็ประเบิดปังกับเอซ่า บัตเตอร์ฟิลด์ รูมเมทในหอนอนสลิธีรินทั้งคืน ไม่เกี่ยวกับข้อสอบวันนี้เลย

          แต่เขาก็ตามน้ำไปนั่นแหละ เผื่อแฟนของเขาจะยอมให้อ้อนแบบถึงเนื้อถึงตัวบ้าง หึ :-)

          "ฉันน่าสงสารใช่ไหมล่ะ" แจ็คกี้แกล้งทำเสียงห่อเหี่ยว  รับสมอ้างสิ่งที่เจเดนเข้าใจผิดเรียกคะแนนจากรุ่นพี่สักหน่อย
เขาน่ะโคตรชอบเวลาที่เจเดนคอยเป็นห่วง มาดูแลเขาชะมัด

         หลังมือของร่างที่เล็กกว่าไม่กี่เซนต์ยื่นมาทาบแก้มตอบของแจ็คกี้

         "ยังไหวนะ?"

         "อือ ไหวดิ" แจ็คกีถือโอกาสเลื่อนมือขึ้นทาบมือเล็กกว่าแล้วจ้องตาลึกซึ้ง "เจอหน้าเจเดนก็หายแล้ว"

         เป็นอีกครั้งที่เจเดนหน้าขึ้นสี

         เขาเขินแจ็คกี้จะบ้าตายอยู่แล้ว

         เด็กหนุ่มรุ่นพี่เม้มปาก ใจเต้นแรงแถมยังหูแดงสุดๆ มือที่แนบแก้มแจ็คกี้อยู่เลยขยับออกมาตีแก้มคนเด็กกว่าให้ร้องซี้ด

         "อู๊ย..." แจ็คกี้สูดปาก ลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ไม่คิดเลยว่าตัวนุ่มนิ่มแบบนี้ มือจะหนักชะมัด

         "ฉันทำอะไรผิดเนี่ย"

         ถามไปยิ้มร่าไป การทำให้อดีตพรีเฟ็กมาดขรึมเสียศูนย์ได้เป็นงานอดิเรกของแจ็คกี้เชียวล่ะ

         "ถ้ายังไม่หยุดพูดฉันจะเรียกมาดามพินซ์" เจเดนชี้หน้าคาดโทษ

         "ยังกับว่าฉันแคร์" พ่อตัวดียักไหล่

         "โอเค้ แพลนที่ฉันจะไปอยู่บ้านนายช่วงปิดเทอมเป็นอันเจ๊ากัน" เมื่อสู้ความหน้าทนของเด็กนี่ เจเดนยกไม้เด็ดมางัด เขาปล่อยให้เด็กตัวแสบอ้าปากค้างก่อนทำท่าจะเดินหนี ทว่าแจ็คกี้พุ่งปราดมาขวางเสียก่อน

         "เฮ้ๆ ใจเย็นๆ ฉันยอมแล้ว" คนผมสีอ่อนยกสองมือชูในอากาศประกอบ "ไม่เอาน่า กว่าพ่อแม่นายจะอนุญาตให้มาค้างบ้านฉันก็ตั้งนาน อย่ามาล้มเลิกง่ายๆสิ"

         เจเดนยิ้มมุมปากอย่างผู้เหนือกว่า "ไม่รู้สิ ขึ้นอยู่กับการทำตัวของนาย"

         "เจย์ ไม่เอาเรื่องนี้มาล้อเล่นดิ" แจ็คกี้หน้าบูดเป็นเด็กกำลังงอแง

         และนั่นทำให้ดวงตาเรียวโค้งเป็นสระอิที่เอาคืนแจ็คกี้ได้

         "รู้ไหมว่าทำหน้าตาแบบนี้มันหน้าหมั่นไส้" เจเดนเอ่ยพลางดีดจมูกคนเด็กกว่าไปหนึ่งที

         ไม่ทันระวังตัว ความเจ้าเล่ห์ปรากฏในดวงตาหวานพร้อมกับการเคลื่อนไหวที่เข้ามาชิดโดยไม่ให้เจเดนตั้งตัว เด็กหนุ่มออกแรงดันให้หลังรุ่นพี่ชนตู้หนังสือเย็นๆ วาดแขนคร่อมไว้ไม่ให้คนตัวเล็กกว่าหลบหนีไปได้ ถือเป็นโชคดีที่ตำแหน่งที่พวกเขายืนอยู่ในซอกลึก แทบไม่มีใครเฉียดผ่าน แต่หากส่งเสียงดัง มาดามพินซ์อาจตรงเข้ามาจับพวกเขาโยนจากห้องสมุดและแจ้งศาสตราจารย์มักกอนนากัลโทษฐานกระทำการล่อแหลมก็เป็นได้

         "จะทำอะไร แจ็คกี้!?" เสียงเข้มงวดเบาแทบเป็นกระซิบ เจเดนตาโต

         แจ็คกี้เข้ามาใกล้เกินไปแล้ว ใกล้จนลมหายใจร้อนๆรินรดจมูก 
        
         ระยะอันตราย

         "รู้ไหมว่าทำหน้าตาแบบนี้แล้วมันน่า 'จูบ' "

         ประโยคเดิมแต่เปลี่ยนคำลงท้ายถูกยกมาพูดล้อเลียนเจเดน นัยน์ตาคมกริบจ้องลึกในนัยน์ตาสีเข้มของอดีตพรีเฟ็กบ้านกริฟฟินดอร์ หน้าผากของพวกเขาแนบชิดกัน ก่อนแจ็คกี้จะลดสายตาลงจ้องปากอิ่มที่แสนหลงใหลอย่างไม่ปิดบัง

         ริมฝีปากเจเดนถูกเม้มเป็นเส้นเรียบตรง เขาเชื่อว่าแจ็คกี้กล้าจูบเขาจริงๆ ไม่ได้มีแววล้อเล่นเหมือนน้ำเสียงของประโยค

         แต่ขอโทษเถอะ เด็กบ้า นี่มันในห้องสมุดนะ!

         "แจ็ค เราไม่ควร.. 'ทำ' ตรงนี้ นายเข้าใจใช่ไหม? ถ้ามีคนเห็น เราถูกจับได้ บ้านถูกตัดคะแนน.."

         "ชี่.. ฉันรู้น่า" แจ็คกี้เถียงเสียงทุ้มต่ำขัดจังหวะคนตัวขาวที่กำลังจะยกกฎระเบียบโง่เง่าขัดจังหวะการกระทำของเรา

         "ฉันดูดีแล้ว ตรงนี้ไม่มีใครมาหรอก ถ้านายไม่ส่งเสียง ไม่มีใครได้ยิน ไม่ถูกจับได้ บ้านไม่ถูกตัดคะแนนด้วย"

         "แต่..."

         "ลองแหกกฎสักครั้งก็น่าตื่นเต้นดีนะ ว่าไหมคุณอดีตพรีเฟ็ก" แจ็คกี้กล่าวชิดเรียวปากสวยและกำลังจะก้มลงปิดมันด้วยปากของเขาเอง

         แกรก!

         แต่ทว่า.. เสียงฝีเท้าจางๆที่กำลังย่ำเข้าใกล้บริเวณชั้นหนังสือถัดจากพวกเขาอยู่เพียงช่องเดียวมันกลับชัดเจนในโสตประสาทของเด็กทั้งสองจนต่างฝ่ายต่างยืนตัวแข็งทื่อ

         เจเดนถอนหายใจอย่างโล่งอก ตรงกันข้าม แจ็คกี้เพียงทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ยังดื้อดึงจะฉกฉวยจูบจากริมฝีปากคนตรงหน้าให้ได้

         ฟึ่บ!

         "ไม่ใช่ตอนนี้..."

         เจเดนพูดขัดขึ้นมาตามด้วยนิ้วชี้ที่จ่อชิดริมฝีปากนุ่มของคนตัวสูงเอาไว้จนเจ้าตัวยู่จมูกลงราวกับเด็กที่ถูกขัดใจ แต่สุดท้ายก็ยอมเบี่ยงตัวให้คนอายุมากกว่าขยับออกมายืนในระยะที่ห่างออกไปเล็กน้อย  แจ็คกี้เห็นรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าของเจเดนจนดวงตาเป็นสระอิ

         "ยิ้มอะไร" เขาถามอย่างไม่เข้าใจพลางเลิกคิ้วขึ้นสูง

         "ขำเด็กที่เพิ่งถูกขัดใจ"เสียงตอบกลั้วหัวเราะ

         แจ็คกี้หรี่ตาลง "เหอะ.."

         แต่เจเดนไม่ปล่อยให้เขาหงุดหงิดนานนักหรอก เพราะเจ้าตัวโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ริมใบหูของอีกฝ่ายและกระซิบคำพูดที่ทำให้ตัวร้ายบ้านสลิธีรินหน้าแดงลามถึงปลายหู

         "อย่าหงุดหงิดน่า ไว้ตอนปิดเทอมนายจะได้มากกว่าจูบแน่นอน..."

end.

ps. ฟิคเรื่องแรกของคู่มินโน่เลย T _ T เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากฟิคด้อมตะวันตกของเราเองค่ะ เป็นเอยูฮอกวอตส์