"เมื่อเรา “เงินเราหาย...ตั้งแต่ต้นเดือน” เราต้องใช้เงินวันละ ร้อยแปดสิบบาทต่อวัน"

HIGHLIGHTS

     -      เปเงินให้ขรีี้

                หลังตบะแตก ใช้เงินเกินไปสองร้อยแปดสิบบาท ..“ตบะแตก ครั้งที่ 2”.. อิ่ม+++++แถมนอนสบายหายห่วง zzzzzzzzzzภาพนอนzzzzzzzzzz มะต่อ...เสียงรถวิ่งรอดผ่านห้อง มากระทบโสตประสาท เรากำลังเคลิ้มหลับ แต่เสียงนั้นดังพอให้สะดุ้งตื่นตามสัญชาตญาณสิ่งแรกที่ทำ คือ หันมองแสงเช้าที่สาดส่องรอดหน้าต่างมา มากระทบที่นอน เราเอื้อมมือไปหาโทรศัพท์ เพื่อดูเวลา

                “เชี่ย เจ็ดโมงยี่สิบ”

                ใช่ครับ เช้าวันใหม่เรานอนตื่นสาย สงสัยเกิดจากกินอิ่มจนเปื่อย เอาไงทีนี้ คำนวณเวลา "ทันรถไฟฟรีอยู่" ถ้าตัดกิจวัตรประจำวันบางอย่างออก  งดอาบน้ำ แต่แปลงฟัน ล้างหน้า งดรีดผ้า งดรดน้ำต้นไม้ และงดนอน ความคิดเหล่านี้ถูกคำนวณโดยฉับพลัน ตัดภาพมาอักทีเรา เดินเร็วสลับวิ่ง เพื่อให้ทันรถไฟฟรี สุดท้ายทันครับแบบพอดีเปะมาก (เมื่อวานเราไม่ได้อาบน้ำตอนเช้า เป็นอะไรที่น่าเกียจมากๆ ฮ่าๆ ก็คนรีบนะได้โปรด)

                เรายื่นอยู่บนรถไฟ เพิ่มเติมคนเยอะกว่าเดิม แรกๆ ดูร่างกายปกติ พอถึงสถานีคลองตันเท่านั้นแหละ ภาวะปวดท้องเริ่มออกอาการ “เอาแล้วไง พิษจากกินเยอะเมื่อคืนแน่นอน” รถไฟเริ่มออกชานชาลา เราเริ่มออกอาการกระวนกระวาย ท้องเริ่มปั่นปวนรุ่นแรง แต่ยังพอทนได้ขออย่าเจอแรงสะเทือนให้วัตถุสีเหลือง เลื่อนลงไปถึงรูทวานก่อนถึงออฟิศแล้วกัน

                “กรึกๆ พูดไม่ทันขาดคำรถไฟชักกระกุ๊กไป สามครั้ง วัตถุสีเหลืองเลื่อนไปสามนิ้ว เศร้าแปบ”

                “โอ๊ย มันค่อยๆ ถูกแรงโน้มถ่วงกดลงมาถึงรูทวานแล้ว เมื่อไหร่จะถึง จะไม่ไหวแล้ว” ความเลวร้าย ตอนนี้คือ จะทันไหม เมื่อรถไฟถึงมักะสัน เรารีบลงเดินเร็วลงไป MRT เพื่อจะเป็นคนแรกๆ ของขบวนรถไฟฟรีไปขึ้นก่อนใคร ภาพตัดมาที่ใต้ดินฝั่งคนทางแอร์พอตลิ้ง ตัดหน้าเราไปซะงั้น แถวยาวมากจะให้ต่อแถวซื้อเหริญตอนนี้นะ ไม่แน่นอน

                เราเริ่มทนไม่แล้ว วัตถุสีเหลืองเข้ามาใกล้รู้ทวาน ใจคิดหาทางออก หนึ่ง ไปเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด รู้แต่ มศว. ใกล้สุดแต่เราต้องเข้างานสายนะ (เวลาตอนนี้ เจ็ดโมงห้าสิบหน้า / ห้ามเกินสายแปดโมงสิบหน้า) ส่วน สอง พี่วิน วัดใจไปเลยขรี้แตกบนวินดีกว่าขรี้แตกบนรถไฟฟ้าวะ แถมเข้างานทนด้วย งั้นวิธีสองง่ายสุดไปหาพี่วินกัน ภาพตัดมาทีี่คนต่อแถววินอยู่ ห้าคน

                “โอ้ย พวกพี่มาต่ออะไรกันตอนนี้  ปวดขรี้คร๊าบ” เขาต่อแถอยู่แล้วใช่ปะจะหัวร้อนทำไมฮ่าๆ ตอนนี้ใกล้แล้วนะ ใกล้ได้ขึ้นวินแล้วเหรอ!!! ป่าวใกล้ไหลแล้ว ขรี้นะ ตึ้งโป๊ะ!!! มาตลกอะไรตอนนี้ชีวิตจะขรี้แตกเหมือนlสมัยเด็กอยู่แล้ว 

                “พี่ครับ ไปสุขุมวิท” ในใจ ขอเร็วๆ นะพี่

                ไม่ต้องบอกพี่วินก็จัดให้ ปาดหน้าปาดหลัง เลี้ยวซ้าย ขวา อย่างชำนาญ เราตอนนี้นะเหรอ วัตถุสีเหลือง ถึงด่านหน้าแล้ว แต่ดีที่วัตถุสีเหลือง ไม่มีกุญแจเปิดประตู สิ่งที่วัตุทำได้คือ พังประตู เอาหนึ่ง สอง สาม พัง เอาอีก หนึ่ง สอง สาม พัง...

            เรา : ใจเย็นๆ นะพี่ขรี้ได้ออกทุกหมดนะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะ 

ขรี้ : ไม่เอา เราอึกอัด อยากออกแล้ว ทนไม่ไหว้แล้ว เอา หนึ่ง สอง สาม พัง

เรา : ขรี้อะไรคุยยากชะมัด พี่คร๊าบขออีกแค่หนึ่งนาทีนะ ใกล้ถึงแล้ว

ขรี้ : ไม่เอา เราอึกอัดแล้ว เอาหนึ่ง สอง สาม พัง

ดีนะเราใช้กุญแจตรา LOSO คุณภาพดี และแล้วเราก็ถึงออฟิศ อย่างสวสัดิภาพ  แต่วัตถุหลังวิ่งพังไม่สำเร็จเปลี่ยนมาใช้วิธีวางระเบิดประตูแทน

เรา : เท่าไหร่ครับพี่

วิน : ห้าสิบาทครับ

 เรา : ...(เราจ่ายด้วยความเร็ว)

วิน : น้องเงินทอน (พี่วินค่อยๆ หาเศษเงินอย่างช้าๆ ตัดมาที่เราเราประตูจะถูกระเปิดอยู่แล้ว)

เรา : "ในใจคิด เร็วหน่อยครับ ทุกวินาทีมมีค่า"....ขอบคุณมากครับ

เปิดประตูเข้าออฟฟิศ รีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำอย่างเร็ว “ขรี้ : ชนวนพร้อมจุด 20 19 18 17” สลับมาที่เรา วิ่งอย่างสุดกำลัง เปิดประตูห้องน้ำ “สรรค์เราแล้วฮ่าๆ ไม่ทันระเบิดหรอก นะคุณขรี้…ภาพแพนเข้าหาประตูห้องน้ำ ให้เห้องน้ำวะ” เอาแล้วไง เรายืนเศร้าด้วยความหมดหวังในใจคิดเห้องผู้หญิงดีไหม

จะเข้าห้องน้ำเหรอ ชั้น สองว่าง "แม่บ้าน"

วิ่งอย่างเร็ว “ขรี้  5 4 3” เราเปิดประตูห้องน้ำพร้อมปลดกางเกง “ขรี้ 2 1 ปั๊งๆๆๆ จากวัตถุเป็นก้อนถูกระเบิดเป็นเศษน้ำกระจาย จบ.

สรุป รักแท้ แพ้ขรี้ สูญเงินให้เพราะขรี้ ไปห้าสิบบาท ทานข้าวเช้าไป สี่สิบบาท ข้าวเที่ยงไปสี่สิบบาท ตอนเย็นเราก็ไม่ทันรถไฟฟรีอีกเช่นเคยเพราะมัวแต่ขรี้ ต้องขึ้นรถไฟกลับสามสิเอ็ดบบาท แถมซื้อข้าวช่วงเย็นอีก สี่สิบบาทอีก ยอดเงินทั้งหมด “สองร้อยหนึ่งบาท” ขาดทุนอีก ยี่สิบบาท (ยอดขาดทุน ร้อยยี่สิบเอ็ดบาท) จบข่าว.