วันก่อนขณะที่เราตั้งใจจะออกไปซื้อสติ๊กเกอร์ที่ร้าน sticker land ก็เจอพี่ๆจากมูลนิธิเด็ก...อะไรสักอย่าง เหมือนที่หลายๆคนคงเจอตามสะพานลอยหรือบีทีเอสนั่นแหละ เค้าเข้ามาด้วย energy สดใสมากก เราเลยหลวมตัวเข้าไปยืนฟังว่ามันคืออะไร แน่นอนว่ามันคือการระดมทุน แต่ด้วยเหตุผล "เพิ่งจบค่ะ ยังไม่มีรายได้เลย" ก็ทำให้เรารอดไปได้ 

เราเลยเขียนคำให้กำลังใจน้องๆลงในกระดาษแทน ระหว่างนั้นพี่แกก็ชวนคุยไปเรื่อยว่า "ทำอะไรอยู่ เพิ่งจบหรอ จบคณะอะไรมาคะ บลาๆ" เราค่อนข้างมั่นใจว่าลักษณะการตอบและสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน ลังเล และไม่แน่ใจนั้นถูกสื่อออกไปอย่างชัดเจน ซึ่งเค้าคงรับรู้มันได้ "ไม่เป็นไรน้าา พี่เชื่อว่าน้องๆหลายคนที่จบใหม่ก็กำลังสับสนอยู่" ในใจเราอยากตอบกลับไปว่า 'เชี้ยพี่ ยุคโควิดมันมีข้อจำกัดและ condition อะไรอีกหลายอย่างมากเลย แบบ...' แต่สิ่งที่เราทำคือเงียบและยิ้มให้ผ่านแมส 2 ชั้นนั้น 

หลังจากนั้นพี่แกก็ชวนให้กดไลค์เพจ "ใน facebook หรอคะ?" เราต่อประโยคให้ "ใช่ค่ะ น้องไม่เล่นเฟสหรออ" พี่เค้าถามกลับ "เอ่อ...พอดีว่าเพิ่งลบไปอ่ะค่ะ" พี่แกเลยบอกว่าให้ฟอลโล่วไอจีแทนก็ได้ "พี่เชื่อว่าเดี๋ยวอะไรๆมันจะดีขึ้น น้องจะหางานได้แน่ๆ สายนี้งานเยอะอยู่น้าาา" นั่นคือคำพูดสุดท้าย พอรวมกับเอ็นเนอจี้ที่สดใสและสายตาที่รู้สึกว่าเค้าเข้าใจ เลยทำให้ใจฟูขึ้นมาหน่อย

ใครจะไปคิดว่าวันนึงเดินๆอยูู่แล้วบังเอิญได้ emotional support จากคนแปลกหน้า ที่จู่ๆก็ pop up ขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้ ในขณะที่คนที่เราคาดหวังว่าจะสามารถให้ได้ กลับจมอยู่กับความคิดไม่กี่แบบ จนบางทีก็แทบจะลากให้เราจมไปด้วย ทั้งอีโก้และความไม่ยอมอ่อนข้อนั้น อย่าว่าแต่ emotional support เลย เราทำได้แค่นั่งมองว่าใครจะเป็นผู้ชนะในบทสนทนาแต่ละครั้ง และหลายครั้งเราให้ความเงียบเป็นคำตอบ