เราใช้ชีวิตแบบที่ไม่รู้ว่าทำไมความเศร้ามาหาเราง่ายจัง
โดนอะไรกระทบนิดหน่อยก็มาแล้ว
เคยคิดว่าคงเป็นเพราะเรา sensitive เกินไป
มีช่วงนึงที่เราไม่ชอบความเศร้าเลย
ถ้านึกถึงมันก็เหมือนมีไอดำๆวนอยู่รอบตัว
อยู่กับมันแล้วหมอง ไม่สดใส มีน้ำตา
เรานับมันเป็นความทรมานรูปแบบหนึ่ง
.
มาถึงตอนนี้เราเริ่มติดใจมันเข้าแล้ว
จะหาว่าซาดิสคงไม่ใช่
เรียกว่าเป็นคนดาร์กๆคนหนึ่งละกัน
เราชอบเพราะเราสนุกกับการขยายมัน
หมายถึงว่า......
ถ้าจุดของความเศร้านั้นเล็กมาก
เราสามารถขยายให้เป็นโลกทั้งใบ
แล้วยัดตัวเองไปอยู่ในนั้นได้เลย
.
ตอนอยู่ในนั้นเราสร้างสรรค์อะไรได้ตั้งเยอะ
ไม่ว่าจะเป็นคำคม เขียนหนังสือ เล่นกีต้าร์
เราสามารถอินกับมันได้ในระดับลึกซึ้ง
สามารถนั่งร้องไห้และร้องเพลงกับมันได้
.
อันนี้ไม่ได้หมายความว่าถ้าจะสร้างสรรค์อะไรสักอย่าง
ต้องหาความเศร้ามากระแทกตัวเองนะ
คือมันก็มีข้อดีในรูปแบบของมัน
บางคนที่สดใสมากๆอาจเข้าไม่ถึงมันก็ได้
เพราะมัวแต่วิ่งหนี
แต่อย่างน้อยที่สุดก็คงได้รับด้านเทาๆของมันอยู่ดี
.
เวลาเศร้าก็ลองอยู่กับมันบ้าง
ไม่ต้องหนี ไม่ต้องรีบวิ่งไปหาความสนุก
นั่งข้างๆมัน
ปล่อยให้ตัวเองเศร้าบ้างก็ได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in