ภาพตัดมาที่ป้ากำลังนอนกรนอยู่หน้าโทรทัศน์ ปล่อยให้ฉันดูทีวี แต่ทีวีดูป้า (จะเล่นคำทำไม) ขณะที่กำลังชมการบิ๊วอารมณ์ให้หลอนไปถึงเส้นขนที่ลุกชันบนผิวหนัง คำถามก็ผุดออกมา รายการผีนี่หากินได้ตลอดเลยเหรอ? แม้จะรู้คำตอบประมาณหนึ่งนะว่าเรื่องอะไรที่แบบแปลกพิศวง หาคำตอบไม่ได้ มักน่าสนใจสำหรับชาวไทยหัวใจพุทธเสมอ

แต่ถ้าถามฉันว่าผีหรือวิญญาณมีจริงหรือเปล่า ฉันก็กระอักกระอ่วนที่ตอบอย่างฉะฉาน เพราะมีครั้งหนึ่งอยู่บ้านคนเดียวแล้วได้ยินเสียงคนวิ่งข้างบนบ้าน ทุกวันนี้ยังเป็นปริศนาในใจอยู่ตลอดมา 

.

.

พอเมื่อย้อนกลับไปที่สังคมภายในบ้าน จำความได้ว่าปลูกฝังเรื่องนี้มาตั้งแต่จำความไม่ได้เลย แม่ชอบพูดเรื่องบุญบาป เจ้ากรรมนายเวร สัมภเวสี เจ้าที่เจ้าทาง แล้วอีกเยอะที่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ แกชอบบอกให้ทำบุญ สวดมนต์ ไหว้พระ ชีวิตจะได้เจริญ ตายไปอยู่บนสวรรค์ ยัดๆ ความเชื่อมามากเข้าเรื่อยๆ ทีแรกก็เชื่อและทำตาม แต่มองตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสิ้นเชิง

เคยถามแม่ว่า ทำไมโลกนี้มีมันมีศาสนาย่อยไปหมด ลัทธินู่นนี้ ศาสนาเดียวกันยังมีสายแยกย่อยไปอีก ไม่งงบ้างเหรอว่า ถ้ามีจริงๆ ทำไมที่มีความเชื่อไม่เหมือนกัน คำตอบที่กลับมา ก็ข้างๆ คููๆ จบด้วยว่าแกเชื่อแล้วสบายใจ แถมโกรธไม่คุยด้วยอีก ยังไม่พอ เคยถามอีกว่า ผีต่างประเทศกลัวพระไหม แกก็ด่ากลับมาคนดีๆ เขาไม่มาถามแบบนี้หรอก เป็นงั้นไปอีก วันนี้ก็เลยขอมาขบคิดขำๆ ตรรกะมั่วๆ

.

.

ทฤษฏีคิดมาเอง สมมติว่า คนท้องคนหนึ่ง ได้รับความเชื่อว่าหากเกิดเสียชีวิตตอนนี้ ต้องเป็นวิญญาณที่โครตเฮี้ยนแน่นอน เมื่อตายจริงๆ วิญญาณของเขาจึงกระทำตามความเชื่อที่ได้รับ หรือคำถามที่ว่าผีฝรั่งกลัวพระไหม หากผีฝรั่งตนนั้นได้รับความเชื่อว่าพระคือสิ่งที่ผีกลัว ก็อาจจะกลัวพระ แต่ถ้าผีฝรั่งนับถือคริสต์ มีความเชื่อตามศาสนาคริสต์ก็อาจจะไม่กลัวพระ แต่กลัวพระเจ้าอะไรเทือกนั้น สรุปความคิดตอนมีชีวิตส่งผลต่อการกระทำหลังความตาย 

ซึ่งความมั่วทั้งหมดจะเกิดขึ้นหากชีวิตหลังความตายมีจริง ในโลกที่เต็มไปด้วยศาสนา ความเชื่อมากมาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทั้งหมดคิดว่ามีเหมือนกัน คือวิญญาณ