เป็นหนึ่งในวลีโดนใจอันดับต้นๆ ของเรา กล่าวโดยอาจารย์ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาการเขียนเรื่องสั้นท่านหนึ่ง

เราตั้งใจฟังเพลงนั้นดีๆ อีกครั้ง นับรวมวันนี้แล้วน่าจะเป็นครั้งที่สาม ด้วยความอยากรู้ว่า เราพลาดอะไรไปหรือเปล่า แต่ก็คิดว่าคงไม่ได้พลาดอะไรมากไปกว่าการฟังครั้งแรก เพลงนั้นพูดถึงคนดี คนดีที่ทำความดี ไม่ว่าจะไม่มีใครเห็น ไม่ว่าจะถูกต่อว่า ถูกติฉินเช่นไร คนดี ก็จะ ทำความดี อยู่วันยังค่ำ

แล้ววลีนั้นก็ดังลั่นในหัวเราซ้ำๆ ตลอดที่ฟังเพลงนี้

เพราะอะไร? 

เพราะเราถูกหล่อเลี้ยงหล่อหลอมมาบนสังคมโลกที่บอกเราว่า มีโจรในคราบพระ มีนักฆ่าในชุดสูท ?

ถ้าอย่างนั้นลองคิดกลับกันล่ะ, สมมติเราอยู่ในยูโทเปียอันสงบสุข ที่ซึ่งทุกคนพูดความจริง สังคมแห่งการไว้เนื้อเชื่อใจอย่างบริสุทธิ์ แล้วอยู่ๆ วันหนึ่งก็มีคนเดินมาตรงหน้า บอกกับเราว่า "เฮ้ สวัสดี เราเป็นคนดีนะ" --- เราจะรู้สึกอย่างไร

เราจินตนาการไม่ออกเลย

มันพานทำให้เรานึกถึงตัวเองที่ช่วงนี้ไม่ค่อยฟังเพลงรัก ประเภทเพลงที่บอกว่ารัก พร่ำๆ ซ้ำๆ เราว่ามันน่ารำคาญมากกว่าน่าเชื่อ น่าจะเข้าหลักการเดียวกัน น่าจะเข้าสู่ข้อกังขาเดียวกันของหลายๆ คนที่ว่า การบอกรักกันทุกวัน ก็ไม่ได้หมายความว่าเรารักกันเสมอไป, ถ้าจะให้เลือกเพลงรัก เราคงชอบอย่างเพลง Sometimes when we touch มากกว่า Nothing's gonna change my love for you. (จะช่วยมีเพลงทศวรรษนี้บ้างไหมเนี่ย) คือการพรมคำว่ารักมากๆ จนเนื้อตัวเราเปียกโชกไปด้วยน้ำลายคำรัก มันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเสมอไป (ถ้าจะดี ก็คงแค่ช่วงแรกๆ เพราะหลังจากนั้น มันก็วัดกันที่การกระทำ) ก็คงเหมือนกับคนดี เหมือนกับความดี ยิ่งโฆษณาสรรพคุณความดี มันก็ยิ่งน่าสงสัย

แต่ทุกวันนี้ เราอยู่ในสังคมที่มีเพลงเห่กล่อมทุกวัน จากคนที่บอกว่า พวกเขาเป็นคนดี และที่ว่ามาตั้งแต่ต้นนั่น ก็คือความรู้สึกส่วนตัวของเรา, เราว่าเขารู้นะ เขาคงรู้ว่าโลกนี้มีความกังขาในความดีอยู่จริง เหมือนกับที่มีคนกังขาในพระเจ้า ไม่อย่างนั้นเขาจะแต่งเพลงตัดพ้อน้อยใจเสียขนาดนั้นทำไม, 

มันไม่แปลกถ้าเขาจะรู้ แต่มันแปลกที่เขาตัดพ้อเรา เหมือนวางอำนาจบางประการอยู่เหนือเรา ทำให้เรารู้สึกผิด ผิดที่ไม่เชื่อว่าเขา เป็นคนดี

หรือคนดีจะขี้ใจน้อย ? 

และที่เราไม่เข้าใจเขา ก็เพราะว่าเราไม่ใช่คนดี ?