ผมลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งกลางล็อบบี้โฮสเทลที่เวลาประมาณเกือบเจ็ดโมงเช้าพร้อมปลุกเพื่อนๆให้ไปเตรียมตัวได้แล้ว เพราะ Day Tour จะเริ่มประมาณแปดโมงครึ่ง ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินเลย ต้องรีบทำเวลาหน่อยแล้ว 
                            อากาศข้างนอกนั้นไม่สนับสนุนให้เราเที่ยวเอาเสียเลย ลมหนาวที่ไม่เบาลงเลยมาพร้อมกับละอองฝน นอกจากจะทำให้เราหนาวมากแล้วก็ยังรู้สึกแฉะๆเละๆ 
                         ในความเป็นจริงแล้วเราควรจะนั่งแท็กซี่ไปจัตุรัสใจกลางเมือง แต่ด้วยความงกและคิดว่ามันใกล้ ชีพจรจึงลงเท้าอีกครา เราใช้เกือบเป็นชั่วโมงในการไปถึงและหาอะไรกินโดยอาหารเช้าที่เราตั้งใจจะมากินก็คือ Banh Mi ที่อยู่ตรงข้ามโรงแรมทิวลิปตามที่หลายๆรีวิวแนะนำ 
                        พวกเราคิดว่าโรงแรมทิวลิปอยู่รอบๆจัตุรัสเลยเดินมาถึงนี่และค้นพบว่า ไม่ใช่เลย เราต้องเดินกลับไปอีกนิดหน่อยเพื่อไปยังจุดหมาย

หอไอเฟลเกรดมิเรอร์ รวมถึงฌ็องเดอมาร์สเวอร์ชั่นดาลัท

                            จนในที่สุดก็ได้พบเจอโรงแรมทิวลิปและร้านขนมปังที่เป็นที่เลื่องลือ ผมจึงลองสั่งไส้หมูแดง ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ถ่ายรูปนี่หว่าเลยกัดไปแล้วคำนึง ผลออกมาคืออร่อยเหาะ เหมาะแก่การกินทุกมื้อจริงๆ แถมราคายังแสนถูกอยู่ที่ 15000 ดองเท่านั้น
                            เมื่อพบว่าอร่อยจริงก็แปลว่าเรามาถึงร้านที่หลายๆรีวิวกล่าวถึงจริงๆเสียที ลักษณะร้านชั้นล่างเป็นเบเกอรี่ ส่วนชั้นบนเป็นร้านอาหาร 
                        พวกเราคิดว่าแค่banh mi ก้อนเดียวคงไม่พอยาไส้หรอก เลยยกพลขึ้นชั้นสองและทำการสั่งอาหารที่คิดว่าจะอยุ่ในท้องเรายาวไปทั้งวัน ผมเลยสั่งเหนียวไก่ อาหารที่ผมมาข้ามแผ่นดินบินมาและเดินเกือบรอบเมืองเพื่อมากิน สนนราคาที่30000 ดอง … แต่จะว่าไปมันก็ใช้ได้เลย อิ่มท้องได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะโดนลักเหนี่ยวไก่เลย เหยดแหม่ 

ซ้าย-Banh Mi ขวา-เหนี่ยวไก๊ (จะแหลงใต้ไปเพื่อ)

                                 เมื่อท้องอิ่มก็พร้อมเที่ยวได้ทั้งวันแล้ว แต่สายไปเสียแล้ว เพราะ Day Tour ในแต่ละที่ได้เริ่มกันหมดแล้ว เราเลยหวัง Half Day Tour แทน จึงเปิดแผนที่และกรอกไปว่า The Sinh Tourist เราออกเดินทางจากต้นทางไปยังปลายทางที่ห่างเราไปอีกเกือบ2กิโลได้ แม้ว่าเรื่อง Tour จะยังไม่ชัวร์ว่าจะเที่ยวของที่ไหน แต่เราก็ตั้งใจจะซื้อตั๋วรถจากดาลัทไปมุยเน่ในวันรุ่งขึ้น 
จากเมืองที่หลับใหล บัดนี้ได้ตื่นขึ้นแล้ว เสียงแตรรถที่ดังขึ้นและบ่อยขึ้นบ่งบอกถึงเวลาที่ผู้คนเริ่มออกมาใช้ชีวิตกันแล้ว 
                            พวกเรายังเดินไปตามทางที่โทรศัพท์เราบอก จนมาถึงจุดหมาย… แต่ไหนวะ The Sinh เราพบเห็นเพียงแค่โรงแรมที่นึงกับทัวร์เจ้าอื่นที่ไม่ได้เคลมตัวเองว่าเป็น The Sinh เลย เราจึงปรับเปลี่ยนมุมมอง เดินเพิ่มอีกสักนิดก็พบกับเพิงเล็กๆที่มีป้าย The Sinh Tourist 
ด้วยความแปลกใจ เรายังไม่มั่นใจว่าใช่ที่ที่เราตามหารึปล่าว ภาพจำลองในความคิดเราคือตึกใหญ่ๆดูเป็นสำนักงานพนักงานเดินขวักไขว่ แต่สิ่งที่เราพบเจอคงอารมณ์เหมือนเราเจอซุ้มน้ำปั่นชาพะยอมที่มีพนักงานแค่คนเดียว โห…เซอไพรส์เล็กๆ 
                                   เราจัดการซื้อตั๋วรถเช้าวันถัดไปเรียบร้อย เงิน 139000 ดองถูกจ่ายไปให้กับการเดินทางในวันข้างหน้า ส่วน Half Day Tour ที่เหลืออยู่ไม่มีสถานที่ที่เราตั้งใจจะไปเลย 

                               ผมออกมาข้างนอกและตกลงกับเพื่อนว่า นั่งแท็กซี่ ไปแม่งเลยแล้วกัน ประจวบเหมาะที่แท็กซี่ขับผ่านไปแล้วคงเห็นกลุ่มคนต่างด้าวกลุ่มนึงกำลังถกเถียงกันเรื่องเดย์ทัวร์ ไม่แน่ใจว่าลุงแกเค้าเป็น Professor X รึเปล่า ที่อ่านความคิดพวกเราออก แกถอยรถกลับมาแล้วยื่นข้อเสนอ Day Tour ซึ่งเต็มไปด้วยสถานที่ที่เราอยากไปด้วยราคา 700000 ดอง ทั้งทริป 
                                    พวกเราตอบตกลง โดยที่แอบระแวงเหมือนกันว่าคนละ700000รึเปล่าวะ เพราะลุงแกไม่ได้ภาษาอังกฤษเลย แต่เก็บความระแวงไว้ก่อน เราได้เที่ยวอย่างที่แพลนไว้แล้วจริงๆเสียที