pressit.kr
งานเลี้ยงน้ำชายามบ่ายทุกวันอาทิตย์เป็นอะไรที่แสนจะน่าเบื่อเสียเหลือเกิน
เด็กหนุ่มผิวขาวยกน้ำแอ๊ปเปิ้ลไซเดอร์ในแก้วขึ้นมาดื่มพลางมองไปรอบๆอย่างเหนื่อยหน่าย
ทั้งๆที่เป็นฤดูร้อนแต่กลับต้องใส่ชุดสูทผ้าไหมสีดำ ดีที่ช่างตัดชุดยังพอจะใจดีตัดเย็บให้ท่อนล่างเป็นกางเกงขาสั้น
ถึงอย่างนั้นพี่เลี้ยงก็ยังจัดให้ใส่ถุงเท้าคู่ยาวและรองเท้าหนังเงามันปลาบอยู่ดี
เด็กหนุ่มยิ้มดีใจเมื่อหันหน้าไปพบกับเด็กหญิงซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องในงาน ก่อนจะเอ่ยปากชักชวนออกไปเล่นในสวนด้านนอกกัน
ก็ข้างในคฤหาสน์มันอึดอัดจะตายไปนี่หน่า
“อย่าเถลไถลนะเตนล์ พ่อไม่อยากให้ลูกได้รับบาดเจ็บ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณพ่อ แค่ออกไปที่สวนกับโรซี่เอง”
“ลูกน่ะซนจะตายไป ละสายตาได้ซะที่ไหน”
“ขอประทานโทษครับคุณผู้ชาย เดี๋ยวผมจะดูแลคุณหนูเองครับ”
“อย่างนั้นเหรอ เฮ้อ ก็ดี งั้นฝากด้วยแล้วกันนะจอห์น ฝากเจ้าตัวแสบด้วย”
“ครับ คุณผู้ชาย”
เด็กหนุ่มช้อนตาขึ้นมองพ่อบ้านร่างสูงที่ก้าวเข้ามายืนประชิดตัวเขา ริมฝีปากเล็กน่ารักระบายยิ้มออกมา แล้วจึงเรียกให้ลูกพี่ลูกน้องเดินออกไปข้างนอกพร้อมๆกัน
“แล้วจะเล่นอะไรกันเหรอเตนล์”
“ไม่รู้สิ ซ่อนแอบมั๊ย แถวนี้มีที่ให้ซ่อนเยอะเลย”
“เอาสิ ฉันหาเก่งนะ บอกไว้ก่อน”
“งั้นโรซี่เป็นคนหาก่อนแล้วกัน ฉันจะไปซ่อนตัวเอง”
“ตกลง ฉันจะนับหนึ่งถึงยี่สิบแล้วนายรีบไปซ่อนแล้วกันนะ”
“ยี่สิบเองเหรอ ใครจะไปซ่อนทัน โรซี่น่ะนับเร็วจะตาย”
“ไม่รู้ล่ะ หนึ่ง... สอง... สาม...”
“โรซี่!”
เด็กชายเสียงดังขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มต้นเกมแล้ว ขาเล็กทั้งสองข้างออกวิ่งทันทีโดยลืมระมัดระวังว่าหญ้าบริเวณนั้นยังชื้นเพราะฝนหลงฤดูเมื่อเช้านี้
ด้วยการออกตัวที่ไม่ค่อยดีนักทำให้เขาทรงตัวไม่อยู่จนไถลลื่นหน้าคะมำทันที
“คุณหนูครับ!”
“เตนล์!”
“ฮึกกก”
แก้วตาใสเริ่มมีหยดน้ำคลอ ขอบตาแดงรื้นแม้เจ้าตัวพยายามจะห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมา
“ตะ เตนล์ ฉันขอโทษ”
“เจ็บตรงไหนบ้างครับคุณหนู”
“มะ ไม่เป็นไร ฮึก โรซี่ เตนล์ไม่เป็นไร พากลับคฤหาสน์ทีจอห์น”
“ครับ คุณหนู”
พ่อบ้านร่างสูงช้อนร่างของนายน้อยขึ้นมาแนบอก ก่อนจะหันไปบอกเลดี้ตัวน้อยที่ยืนน้ำตาคลอไม่แพ้กันอยู่
“ไม่เป็นไรนะครับคุณโรซี่ เดี๋ยวผมจะพาคุณหนูไปทำแผลเอง ไม่ต้องบอกใครแล้วกันนะครับ เดี๋ยวจะถูกดุกันทั้งคู่ได้”
แค่ยกเรื่องถูกผู้ใหญ่ดุก็ทำเอาเด็กทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะพร้อมใจกันพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว
“กลับห้องกันนะครับคุณหนู”
ถังน้ำใบไม่ใหญ่มากถูกยกมาวางไว้ใกล้เท้าของเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง พ่อบ้านหนุ่มเอื้อมมือไปถอดรองเท้าหนังและถุงเท้าคู่ยาวออกให้อย่างช้าๆ
สองมือของพ่อบ้านยกเท้าน้อยๆน่าทะนุถนอมลงไปจุ่มน้ำในถัง ค่อยๆล้างตั้งแต่ฝ่าเท้าขึ้นไปถึงบริเวณหัวเข่าที่มีรอยแดงๆอย่างเบามือ
“เจ็บมั๊ยครับ”
“ฮื่อ นิดนึง”
“เพราะคุณหนูไม่ระมัดระวังยังไงล่ะครับ”
“ก็... อย่าดุสิจอห์น”
“ดีนะครับที่คราวนี้เป็นพื้นหญ้า”
“อื้อ”
“จำได้หรือเปล่าครับว่าคราวก่อนผมบอกคุณหนูไว้ยังไง”
“จำได้สิ...”
“จำได้ว่ายังไงครับ ไหนลองทวนให้ฟังหน่อย”
“จอห์นบอกว่า ถ้าเกิดเป็นแผลขึ้นมาจะต้องโดนทำโทษ”
“เพราะอะไรครับ?”
“เพราะจอห์นไม่ชอบให้ผิวของเรามีรอยอย่างอื่นนอกจาก...”
“นอกจาก?”
“นะ นอกจาก ...รอยที่จอห์นเป็นคนทำ”
“เก่งมากครับคุณหนู”
“ฮื่อออ”
“เพราะอย่างนั้นก็ต้องถูกทำโทษนะครับ”
“จะทำโทษยังไง จะเจ็บหรือเปล่า?”
พ่อบ้านหนุ่มจัดการยกเท้าของผู้เป็นนายขึ้นมาวางไว้บนเข่าของตนที่มีผ้าขนหนูเตรียมรองรับไว้อยู่
รอยยิ้มถูกจุดขึ้นที่มุมปากอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นคนที่นั่งในระดับที่สูงกว่าเอียงคอมอง ทั้งน่ารักและดูยั่วยวนอย่างไม่รู้ตัว
ถังน้ำถูกผลักออกไปไกลจากเตียงนอน พ่อบ้านหนุ่มยกขาขาวเนียนเบื้องหน้าขึ้นมาก่อนจะกดจูบตั้งแต่เท้าไล่ขึ้นไปจนถึงรอยแดงบริเวณหัวเข่า
กางเกงขาสั้นที่สั้นขึ้นไปอีกยามเมื่ออีกฝ่ายนั่ง แถมยังกว้างพอให้พ่อบ้านหนุ่มไล่จูบต่อจากบริเวณหัวเข่าไปจนถึงขาอ่อนของนายน้อยตัวเล็ก
“อ๊ะ จอห์น...”
เหมือนพ่อบ้านหนุ่มจะไม่สนใจเสียงครางระคนตกใจของผู้เป็นนาย ริมฝีปากของเขาดูดดึงผิวขาวๆด้านในขาอ่อนนั้นเบาๆ ทว่าเกิดรอยแดงสีจางๆดูน่าอาย
“ถ้าคุณหนูดื้อก็ต้องถูกทำโทษนะครับ”
“มะ ไม่ชอบเลย มันรู้สึกวูบๆ ท้อง”
รอยยิ้มจากพ่อบ้านหนุ่มถูกส่งไปให้ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเจ้านายตัวน้อย
“จอห์นยิ้มเหมือนพ่อบ้านในหนังสือที่เคยอ่านเลย”
“หืม ยังไงเหรอครับ”
“ก็ทำหน้าเหมือนกำลังจะกินเรายังไงยังงั้น”
“กิน? กินยังไงครับคุณหนู”
“ก็กินวิญญาณของเจ้านายน่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่ากินยังไง ยังอ่านไม่จบ”
“แล้วอยากรู้มั๊ยครับ”
“มันจะน่ากลัวมั๊ย ฟังดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ เหมือนจะไม่ใช่เรื่องดีเลย”
“ถ้าผมเป็นคนทำ รับรองว่าไม่น่ากลัวแน่นอนครับคุณหนู”
“จริงเหรอ?”
“จริงๆครับ ผมไม่เคยโกหกคุณหนูอยู่แล้ว”
“งั้นก็เอาสิ กว่าจะได้อ่านตอนต่อไปก็อีกนานเลย”
“ผมรอคำสั่งจากคุณหนูอยู่นะครับ แค่เพียงคุณหนูเอ่ยออกมา”
“งั้น... จอห์นกินเราทีสิ”
“ครับ คุณหนูของผม :) ”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in