เงียบสงัด ไม่มีวี่แววของมนุษย์โลก แม้แต่กรุงเทพก็ยังไม่ตื่นดี กาเอสเพรสโซ่สีดำควันพวยพุ่งเป็นครั้งที่สองของค่ำคืนกาแฟสีน้ำตาลเข้มทะลักใส่เตาไฟฟ้าประกายไฟสว่างแปร๊บๆตามจังหวะกระเพื่อมของของเหลว ตีสามห้าสิบภารกิจสะสมพอกที่หางของฉันกับเส้นตายในอีกไม่ถึงแปดชั่วโมงข้างหน้า สมองที่หนักอึ้งจนอยากหาหมอนมา...