ฟ้ากว้างไกลทั่วมองถึง เมฆพึงลอยเลื่อนเคลื่อนหา ลมไหวหวิวหวั่นพรั่นพา เงามืดงำตาเงียบงัน ฟ้าลมแดดลับดับไป เรี่ยวจิตแรงใจผกผัน คิดถึงถาโถมโรมรัน มิทันป้องปรามห้ามใจ ม่านฝนห่มฟ้าจากอก เพียงพกความช้ำก่ำใกล้ รักเองช้ำเองจึงไกล ความในเร้นลับทับซ้อน ฝนปรายคลายใจอีกครั้งฉันหวังล้างใจไถ่ถอน เริ่มร้ายปลายร...