ฟ้ากว้างไกลทั่วมองถึง
เมฆพึงลอยเลื่อนเคลื่อนหา
ลมไหวหวิวหวั่นพรั่นพา
เงามืดงำตาเงียบงัน

ฟ้าลมแดดลับดับไป
เรี่ยวจิตแรงใจผกผัน
คิดถึงถาโถมโรมรัน
มิทันป้องปรามห้ามใจ

ม่านฝนห่มฟ้าจากอก
เพียงพกความช้ำก่ำใกล้
รักเองช้ำเองจึงไกล
ความในเร้นลับทับซ้อน

ฝนปรายคลายใจอีกครั้ง