A sunflower ravaged by storms— Petals stooped, drenched in water drops— Rotten roots chokedin the coldmud— Drooping underthe sun. ...

There is a poem I hope to never have to write. One of the fallen, unripened fruit— One of the barren, pulsating field— One of the panoramic forestedveil— One of the finished, determined mind. ...

maybe iam a reflection in a puddle, mimicking someone else—mindlessly, misshaped by a fallen leaf, melted away on one summer day. i am here, but then again, i am not. ...

What would the residual flower feel, Seeing all the departures, One by one, Picked, Chosen, Loved, Seeing eyes glancing at them, But not long enough, Not fond enough To forge the bond of hearts Seeing the vitality of day dims along with that of theirs, Door locked, Empty racks, Dark room, Loud s...

"Mirror, mirror, on the wall— Show me what's inside," I call. "A little bit of bliss A little bit of blues A little bit of lust, A little bit of rage, Maybe a tinge of sunshine But overall A little grey tangled thing."...

Who would have known That this hand-sized Realm Could hold a perpetual Storm, Raging in a foul day, A soul-warming Sunshine, Bathing all in a blissful way, And a reason-purging Fire, Burning through the serene Forest, A bone-chilling Drizzle from the blazing Sky, Reviving the charred Fortress....

Solitude is A sole flower, Growing alone, Enriched by nutrients Of the fertile field. Omission is A sole flower, Dying alone, Unpicked, at the Florist's closing hour....

จะมีบ้างไหมหนอ ที่ที่เป็นของฉันจริง ๆ ที่ที่หัวใจของฉันจะได้พักพิงจากทุกสิ่งที่เป็นไป ตั้งแต่ตอนนั้นที่ดวงวิญญาณในอีกฝั่งฟากโลกของฉันจากไป ฉันไม่เคยมีความสุขอีกเลย ฉันไม่เคยสัมผัสได้ถึงมันอีกเลย แม้ผ่านไปหลายผืนฟ้า ผ่านเลยเวลา นับเกินนานกว่าที่เข็มนาทีและเข็มชั่วโมงซ้อนทับกัน ฉันยังคงเฝ้ารอ และเ...

ฉันยังคงเป็นเพียงผู้เดียว ที่อยู่ตรงนี้ ในที่ที่ฉันค่อย ๆ มอดไหม้ ไปพร้อมความเหน็บหนาวภายใน เป็นเพียงผู้เดียว ที่ไม่อาจเปล่งเสียง สำเนียงใด เป็นเพียงผู้เดียว ที่ต้องจมกับเวลาที่เคยมีตลอดไป เมื่อไรกันเล่าที่ดวงวิญญาณร่ำไห้นี้ จะแตกสลายไปจากหัวใจที่ผุกร่อนของฉันเสียที เพื่อมัน จะเป็นการปลดปล่อยทุกสิ่...

ฉันคือดอกหญ้า ดอกเดิมในวันนั้น ผู้มอดไหม้ภายใต้ความเหน็บหนาวของแสงจันทร์ ผู้ที่ เอนไหวร่ายรำ กับท่วงทำนองสะอึกสะอื้นของจิ้งหรีดร่ำไห้ ทอดกาย หลับใหล หลังม่านน้ำตาอันเป็นนิรันดร์ พลันแสงตะวันยามเช้าได้ทาบทอ ทักทายทุกสรรพชีวิต ละอองแสงแห่งลมหายใจได้ปรากฏอีกครั้ง ประกายของดอกหญ้าเพียงน้อยนิด ก็สว่าง...

เธอเป็นใครกันหนอ ดวงวิญญาณในอีกฟากโลกของฉัน ในดวงตานั้น มีน้ำตารื้นอยู่ไหมหนอ ในพันธนาการแห่งเวลา ส่งผลถึงเธอบ้างไหม โอ้... ดวงวิญญาณในอีกฝั่งฟากโลกของฉัน ...

There, they glow, Sunflowers Under the monsoon sun. There, it blows, Tempest In the new-moon sky. When the same sun rises, All sunflowers lie, Drowned In the sky's dew. ...

IT crawls on my legs. IT crawls on my arms. IT crawls on the bed. IT crawls on the floor. When i turn on the light, IT's gone. Left only the profound Smell, That crawls— Every night. ...