ฉันคือดอกหญ้า ดอกเดิมในวันนั้น ผู้มอดไหม้ภายใต้ความเหน็บหนาวของแสงจันทร์

ผู้ที่ เอนไหวร่ายรำ กับท่วงทำนองสะอึกสะอื้นของจิ้งหรีดร่ำไห้
ทอดกาย หลับใหล หลังม่านน้ำตาอันเป็นนิรันดร์

พลันแสงตะวันยามเช้าได้ทาบทอ ทักทายทุกสรรพชีวิต
ละอองแสงแห่งลมหายใจได้ปรากฏอีกครั้ง
ประกายของดอกหญ้าเพียงน้อยนิด
ก็สว่างไสวไปทั่วดินแดนที่กาลเวลาเอื้อมไปถึง

กลบสิ้นความมืดมิดของ ดวงตะวันสีดำแห่งทิวากาล

จนกว่า โลกทั้งใบในมิติเวลาที่สิบจะสลายเป็นธุลี