เช้าตรู่ฤดูหนาว เห็นหมอกขาวลอยคว้างกลางเวหา บังทุกสิ่งให้ลับหายจากสายตา ราวกับเล่นซ่อนหาเหมือนเด็กซน แต่พอสายแดดส่องหมอกระเหย เหมือนไม่เคยมีอยู่น่าฉงน พอรุ่งเช้าหมอกอุบัติในบัดดล ซ้ำเวียนวนจนพ้นเหมันตกาล ดุจความชั่วของเหล่าทุรชาติ อยู่ในรูปอำนาจมหาศาล ชุบมือเปิบโกงกินอิ่มสำราญ แล้วบันดาลให้ตนพ้น...