“อึก เบาหน่อยฮยอง...” เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดจากสปริงใต้เตียงสะกิดให้ฮวางจื่อเทาปรามอีกคนเสียงแผ่ว พอได้ยินอย่างนั้น ปาร์คชานยอลที่กำลังคุมเกมอยู่ ก็นึกเคืองเพื่อนข้างห้องขึ้นมาตงิด ๆ หากวันก่อนไม่มีโน้ตบนประตูว่าให้เบาเสียงเวลาทำกิจกรรมอย่างว่า เขาก็คงใส่ไม่ยั้งได้แล้วล่ะ สงสัยต้องซื้...

'คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขา ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเขาและให้เกียรติเขาชั่วชีวิตของคุณหรือไม่' 'รับครับ' คำตอบรับพร้อมรอยยิ้มของฮวางจื่อเทาในวันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของโอเซฮุน กระทั่ง... 'เราเลิกกันเถอะ' '....' ราวกับโลกหยุดหมุน ซึ่งตรงข้ามกับหัว...

ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าคุณร้ายให้ผมถอยออกมาให้ห่าง แต่ไม่รู้สิ... ความอบอุ่นจากอ้อมแขนจากอ้อมกอดของฮวางจื่อเทา เสียงหัวใจที่เต้นตึกตักของอีกคนยามที่เขาสวมกอด จื่อเทาเป็นทั้งสรวงสวรรค์และแดนใต้ดินของเขา อีกคนเหมือนมีหลุมลึกพร้อมให้เขาดำดิ่งลงไปเรื่อย ๆ เทามักทำให้เขาหายใจไม่ออกราวกับล่องลอยอยู...

“เทา! ช็อกโกแลตนี่กินได้ไหม” “กินได้ แต่เหลือให้ผมด้วยนะ!” ชานยอลหยิบช็อกโกแลตจากฝาข้างตู้เย็นก่อนจะเดินไปหาต้นเสียงที่ตะโกนมาจากโซฟาหน้าทีวี เมื่อถึงที่หมาย คนตัวสูงก็เชยคางจื่อเทาที่จับจ้องทีวีอยู่ขึ้น ประกบริมฝีปากลงแล้วบีบแก้มอีกฝ่าย พร้อมใช้ลิ้นผลักช็อกโกแลตในปากตนเข้าไปในโพรงปากของค...

‘ดีมากเลยเซฮุน’ ‘เจ๋งสุด ๆ’ ‘เซฮุนเก่งจังเลย’ ‘น่ารักมากฮุนนา’ ...นั่นคือคำชมที่โอเซฮุนมักจะได้รับจากฮวางจื่อเทา คำชมที่มาพร้อมกับการลูบหัวของเขาเบา ๆ เหมือนเป็นรางวัล “ยอดไปเลยเซฮุน” อีกละ “เฮ้ย! เยี่ยม-----” “หยุดชมฉันได้แล้ว ฮวางจื่อเทา” “...หืม?” เซฮุนแย้งก่...

อากาศที่แผ่นดินใหญ่เริ่มลดลงเรื่อย ๆ สักพักคงติดลบหลายองศา และคงจะนำพาหิมะให้ตกลงมาสู่ผืนโลก โอเซฮุนกำลังนอนขดตัวราวกับแมวตัวใหญ่อยู่ข้าง ๆ ฮวางจื่อเทา และเปรียบผ้าห่มเป็นขนฟู ๆ ที่ไม่ได้ช่วยให้หนาวน้อยลงเลยสักนิด “เทา...” “หืม...” “หนาว” “....” “กอดเราแน่น ๆ หน่อย” จื่อเทายิ้มบางก่อนจะ...

โอเซฮุน ผิวขาวเนียนราวกับน้ำนม แววตากลมใส ริมฝีปากอวบอิ่ม ร่างบางอันหอมหวน หวง ไม่อยากให้ใครเห็นทั้งนั้น ผมคิดหาวิธีอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็รู้แล้ว ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ตอนนี้ช่างงดงามเสียเหลือเกิน ผมอุตส่าห์คิดว่าการรัดคอจะให้รอยแผลน้อยที่สุด แต่มันกลับช้ำขึ้นมาซะได้ ผมก...

โอเซฮุนไม่ชอบสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าแฟนเก่า เพิ่งเลิกกันก็จริง... ...แต่เมื่อไหร่จะลืมได้วะ แล้ววันนี้มันวันซวยอะไรถึงต้องมาเจอแฟนเก่าอย่างฮวางจื่อเทาที่นี่ด้วย ไม่ใช่แค่นั้น แต่เมื่อกี้ไอ้หมาบ้าตรงหน้าเขาเพิ่งประทับจูบลงบนริมฝีปากลงมา แล้วตอนนี้มันยังกักเขาไว้ในอ้อมแขนที่มันสร้างขึ้นในห้อ...

ควันสีเทาพวยพุ่งขึ้นคละคลุ้งไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่มีคนสองคนอยู่ ไม่มีใครพูดอะไรออกมากระทั่ง… “ขออีกมวนหน่อย” “พอได้แล้วมั้ง” “ไม่ต้องมาพูดนายหมดไปกี่มวนแล้วฮวางจื่อเทา” “….” “จะให้ไม่ให้” “....” ฮวางจื่อเทาไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองคนตรงหน้าด้วยสายตาเป็นเชิงให้ขยับเข้าไปใกล้ โอเซฮุ...

หวาน หวานเหมือนลูกกวาด ไม่สิ... อาจจะหวานกว่าซะด้วยซ้ำ น่าแปลก... ทั้ง ๆ ที่ฮวางจื่อเทาคนนี้ไม่ชอบของหวาน แต่โอเซฮุนกลับทำให้เขาหลงยิ่งกว่าอะไร ริมฝีปากอิ่มตรงหน้าดูนิ่มราวกับมาร์ชเมลโล่กำลังเชิญชวนให้จื่อเทาเข้าไปใกล้ ใกล้... จนห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือกั้น... สายตาที่สอดประสานคล้ายกำลังสื...

เรียวลิ้นร้อนของปาร์คชานยอลกำลังเอาเปรียบริมฝีปากหยักของฮวางจื่อเทาอยู่ ทว่าปากสวยของเทาต้อนรับอีกคนอย่างดีพร้อมโต้ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มือที่ประคองใบหน้าชานยอลไว้กำลังเกลี่ยแก้มนั้นแผ่วเบา เสียงจาบจ้วงดังกึกก้องไปทั่วดึงให้อารมณ์และความรู้สึกของทั้งสองพุ่งสูงขึ้นเหมือนกับบรรยากาศร้อนแรงตอ...

“ข่วนเลย ๆ” “ไม่ข่วนหรอกน่า” ฮวางจื่อเทาเอ่ยแย้งโอเซฮุนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ บนเตียงพร้อมเจ้าแมวขนสีอ่อนอีกหนึ่งตัว เทาเคลื่อนมือหนาผิวสีน้ำผึ้งไปลูบหัวเจ้าตัวเล็กบนตักของอีกฝ่ายช้า ๆ ก่อนจะถูกรวบไว้ด้วยสองขาหน้าเล็ก ๆ ราวกับมันกำลังให้ความร่วมมือเซฮุน “เอาเลย ๆ กัดเลย” หมั่นไส้ ชายหนุ่มจากจี...

“คิดถึง…” เสียงที่อีกคนเอ่ยขึ้นพาให้หัวใจของฮวางจื่อเทาพองโตไม่ใช่น้อย “...แคนดี้” แต่ก็แทบจะเหี่ยวทันทีที่เสียงปลายสายอย่างโอเซฮุนพูดต่อ “แล้วพ่อแคนดี้ล่ะ?” “ก็นายไงถามแปลก ๆ” “ไม่ได้ถามว่าพ่อแคนดี้คือใคร แต่ถามว่าไม่คิดถึงพ่อแคนดี้บ้างหรอ?” “.... ” “.... ” “คิดถึงดิ...ถามโง่ ๆ” ...

ฮวางจื่อเทาก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ทำไม ทำไมต้องทำให้ตัวเองเปียกด้วย เขาอาจจะเห็นมาจากละครน้ำเน่าหลาย ๆ เรื่องไหมก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ทั้งเขาและโอเซฮุนกำลังบังฝนโดยใช้ร่มคันใหญ่ ที่ไม่ใหญ่พอจะให้ชายสองคนอยู่ใต้ร่มคันเดียวกันได้ และทั้ง ๆ ที่มันเป็นร่มของเขา แต่มันกลับถูกใช้ป้องกันฝนให้คนข้...

คิดถึง... คิดถึงฮวางจื่อเทา... คิดถึงคนที่มักจะคลอเคลียเขาไม่ห่างราวกับแมวติดเจ้าของ คิดถึงเสียงโวยวายหากเจ้าแมวนั่นถูกแกล้ง คิดถึงผิวสีน้ำผึ้งนุ่มลื่นยามที่เขาสัมผัส คิดถึงแก้มเนียนในตอนเขินมักขึ้นสีระเรื่อจนถึงใบหูที่เต็มไปด้วยต่างหู คิดถึงอ้อมกอดก่อนจูบของเรา คิดถึงริมฝีปากหยักนั่นที...