“ข่วนเลย ๆ”
“ไม่ข่วนหรอกน่า”
ฮวางจื่อเทาเอ่ยแย้งโอเซฮุนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ บนเตียงพร้อมเจ้าแมวขนสีอ่อนอีกหนึ่งตัว
เทาเคลื่อนมือหนาผิวสีน้ำผึ้งไปลูบหัวเจ้าตัวเล็กบนตักของอีกฝ่ายช้า ๆ ก่อนจะถูกรวบไว้ด้วยสองขาหน้าเล็ก ๆ ราวกับมันกำลังให้ความร่วมมือเซฮุน
“เอาเลย ๆ กัดเลย”
หมั่นไส้
ชายหนุ่มจากจีนพูดกับตัวเองในใจก่อนจะเลื่อนศีรษะจากไหล่บางของอีกคนขึ้นไปงับเป้าหมายเบา ๆ ซึ่งก็คือใบหูของโอเซฮุน
แล้วใบหูขาว ๆ นั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“ยาห์! ฮวางจื่อเทา!”
เซฮุนแหวขึ้นเสียงดัง ทว่าก็ไม่ได้สะทกสะท้านคนขี้แกล้งแต่อย่างใด
อย่างกับแมว... ฮวางจื่อเทาคิด
No. 6 #fictober
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in