มือใหญ่ค่อย ๆ บีบโลชั่นลงบนฝ่ามือของตนจนได้ปริมาณพอเหมาะ ก่อนจะเดินไปหาคนน้องแล้วจับมือเรียวแห้งกร้านของอีกคนมาไว้ในมือตน เนื้อครีมชุ่มชื้นไปทั่วทั้งมือของซึงชอล มือที่ใหญ่กว่าจัดการลูบไล้ครีมให้ซึมซับไปกับผิวบริเวณมือทั้งของตนเองและของซึงกวาน “นี่ทาครีมให้หรือลวนลามกันแน่เนี่ย” แล้วไอ้รอย...

เหมือนแมว... คนอะไรจะเหมือนแมวได้ขนาดนี้ “อย่าหยุดดิ...” เจ้าแมวที่นอนหันหลังขดตัวกลมอยู่ข้างๆ กันเอ่ยขึ้น พลางจับมือของเขาที่เพิ่งละจากกลุ่มขน(ผม)สีเข้มให้กลับไปลูบดังเดิม ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้หันกลับมามองสักนิดแต่กลับจับมือเขาไปวางแม่นเสียยิ่งกว่าอะไร ผิวนุ่มนิ่มที่ไม่ต่างจากขนฟู ๆ อีกทั้งเสี...

เจ้าแป้นพิมพ์งี่เง่า 'ชอบคุณครับ' เขาไม่ได้ตั้งใจจะพิมพ์คำนี้สักหน่อย คนแก้มกลมบ่นกับตัวเองในใจพลางรัวนิ้วลงแป้นพิมพ์ ทว่าก่อนที่ซึงกวานจะได้กดส่งไป เสียงแจ้งเตือนก็ดังขัดขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าอีกฝ่ายส่งข้อความกลับมาแล้ว ติ๊ง 'เหมือนกันครับ' 'ชอบ' "...." งี่เง่า งี่เง่าที่สุ...

"ฮยอง... เบาเสียงลงหน่อย" ซึงกวานกลับไปสนใจหนังสือบนโต๊ะตรงหน้าต่อ หลังจากคนที่เล่นเกมอยู่บนเตียงเงียบเสียงไป "...." แล้วเสียงดังโวยจากการเล่มเกมแพ้ของซึงชอล ก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงกระซิบแผ่วที่ดังขึ้นข้างใบหูของคนน้อง "ได้สิ" ลมหายใจอุ่น ๆของซึงชอลกำลังเป่ารดข้างใบหูของซึงกวาน… ก่อนใบหูนั้...

ริมฝีปากหยักของซึงกวานที่จรดลงกับน้ำอัดลมสีเข้มนำพาความซ่าส่งต่อมายังริมฝีปากของคนพี่ ซึงชอลรับเอาทุกความหวานจากอีกคนไว้ทั้งสิ้น ฝนพรำ ๆ... น้ำอัดลมเย็น ๆ... กับก้อนในอกข้างซ้ายที่เต้นระส่ำ… เสียงหอบหายใจไม่เป็นจังหวะนำพาความคิดของพวกเขาเตลิดไปไกล "ถ้าฮยองซื้อนมมา มันก็คงไม่ซ่าบาดลิ้นขนา...