CHAPTER 20 บทสุดท้ายของสองเราคือนิรันดร์ หากนี่เป็นนิทานเรื่องหนึ่งเรื่องราวของพวกเขาอาจจบลงที่ตรงนั้น การหวนคืนเพื่อเริ่มต้นใหม่แล้วแทนที่ว่างประโยคสุดท้ายว่าอยู่เคียงคู่กันนิจนิรันดร์ ไม่มีการสวมกอด มีเพียงรอยยิ้มที่มอบให้กัน แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลของการละทิ้งซึ่งความสุขแม้เพียงชั่วคราวไปหรอก แล้ว...

CHAPTER 19 สัญญานั้นดั่งสายลมแสนบางเบา นาฬิกาเรือนใหม่ที่แขวนติดผนังเป็นสัญญาณบอกว่าร้านสะดวกซื้อประจำซอยได้กลับมาเปิดให้บริการแล้วในที่สุดการปรับปรุงร้านก็เสร็จสิ้นเสียที หญิงชราผู้เป็นทั้งเจ้าของร้านคนก่อนและเจ้าของนาฬิกาดิจิทัลยืนมองของขวัญวันเปิดร้านที่หล่อนเป็นคนเลือกให้ไพลินเองกับมือทั้งยังได...

CHAPTER 18 แม้นจากลามิอาจลิขิตจิตโง่เขลา ไม่มีแม้น้ำตาสักหยด นิรันดร์ไม่เคยเชื่อเรื่องโลกหลังความตายไม่เชื่อเรื่องนรกหรือสวรรค์ ไม่เชื่อว่าผู้จากไปแล้วจะยังห่วงหาผู้มีชีวิตอยู่ตายไปแล้วย่อมตายไป แต่คำขอสุดท้ายก่อนจะส่งแม่ไปสู่เมรุเผากลับเป็น ‘ขอให้แม่หลับให้สบายไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์นะครับ’ เขาเก...

CHAPTER 17 หมากเกมนี้ขอเดิมพันด้วยชีวิต ราวกับว่าเวลาภายในร้านเดินช้าลงชั่วขณะตั้งแต่ที่ประกาศปิดปรับปรุงติดต่อกันมาหลายวันคงเหมือนกับร่างกายของมนุษย์ที่ได้พักผ่อนแต่แทนที่วันหยุดจะผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วเวลาของร้านสะดวกซื้อกลับคืบเคลื่อนอย่างเชื่องช้า แก้วกุดั่นรู้สึกได้ถึงความสงบผ่อนคลายสถานที่ที่เ...

CHAPTER 16 จากเพิ่มพูนกลับพลัดพรากจากสองเรา สูญเสียการควบคุมโดยสมบูรณ์แล้ว จะปล่อยข้อมูลไปตามที่ขู่เลยก็ได้แต่เขายังต้องการจะคุยกับเทวินอยู่ อยากรู้ว่าหุ่นยนต์ตนนั้นที่มีสถานะเป็นผู้สูญเสียการควบคุมเช่นเดียวกันมีความขลาดอายบ้างหรือเปล่าถึงได้ตลบหลังกันเช่นนี้ คิดว่าตัวเองทำถูกแล้วอย่างนั้นเหรอ “เทว...

CHAPTER 15 เชิดชูไว้เถิดหนอขอเทิดทูน สถานการณ์คับขันบีบบังคับให้เขาต้องเลือกจากที่ไร้ทางสู้อยู่แล้วก็ยิ่งแพ้พ่ายไปกันใหญ่ วินาทีที่หลงคิดว่าพอจะเหลือทางออกอยู่บ้างเขากลับจนตรอกอีกครั้ง หลังจากที่เทวินรับปาก หุ่นลอกเลียนแบบของธาริกม์ที่กำลังแฝงตัวเป็นต้นแบบก็เดินออกจากโกดังไปอย่างง่ายดายง่ายดังเช่นต...

CHAPTER 14 ด้วยใจรักสลักสัญญาที่ดับสูญ “เป็นไงบ้าง” “ติดต่อใครไม่ได้เลย” ทำซ้ำ สุดท้ายก็มาจบลงที่ตรงนี้บนรถของไพลินคันนี้ระหว่างทางเธอก็พยายามติดต่อหาไตรติกับฤดีจะได้แจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นทางนี้ให้รู้แต่กลับไม่มีใครรับสายเลย จึงได้แต่ภาวนาว่าสถานการณ์ทางนั้นจะเรียบร้อยดี ไพลินเอนหลังพิงเบาะเต็มแรงเล...

CHAPTER 13 จงหลบซ่อนอยู่เคียงข้างกันเถิดหนา บ้านหลังใหญ่เงียบเชียบวังเวง แมกไม้โอบล้อมทั้งให้ความร่มรื่นและความมืดทึบในคราวเดียว นิรันดร์เดินลงจากรถ แหงนหน้ามองบ้านที่เพื่อนร่วมงานของเขาเติบโตมา ไพลินจะรู้สึกเงียบเหงาขนาดไหนกันนะเวลาอยู่ในที่ที่ใหญ่โตแบบนี้เพียงลำพัง สมกับเป็นบ้านของคนในองค์กรลับ ป...

CHAPTER 12 กลับมารับความห่วงใยใช่อาดูร ประตูรถเปิดออกก่อนชายหนุ่มจะขึ้นมานั่งอยู่บนเบาะข้างๆ เขา ธาริกม์หันมองใบหน้าถมึงทึงของคนที่กำลังยื่นลูกอมมาให้เขาทำเช่นเดียวกัน นั่นคือยื่นมือไปรับด้วยสีหน้าแบบเดียวกันไม่มีผิด “ผมไม่ได้เลือก” เสียงของชายหนุ่มกระด้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัดซึ่งนั่นทำให้ธาริกม์พอใจ...

CHAPTER 11 ที่ตรงนี้มีผมอยู่ดั่งชื่อตลอดไป นิรันดร์นั่งกอดเข่าอยู่ภายในห้องที่ยิ่งดึกก็ยิ่งเย็นเยียบเงียบสงัดข้างๆ กันคือร่างของชายหนุ่มซึ่งยังคงหลับใหลอยู่บนที่นอนพร้อมทั้งอุปกรณ์ที่เชื่อมต่ออยู่ตรงท้ายทอย ฤดีกลับไปพักหนึ่งแล้วเขาหวังว่าเธอจะได้นอนหลับพักผ่อนเต็มที่ ทว่าตัวเขาเองกลับไม่อาจข่มตาให้...

CHAPTER 10 ได้โปรดฟื้นคืนฝันนั้นได้ไหม ฤดีได้รับสายจากนิรันดร์ตอนกลับถึงห้องพอดีเธอเพิ่งเลิกงาน ยังไม่ได้เอนหลังเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องรีบขับรถออกไปอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแม้จะเป็นคนบอกให้อีกฝ่ายใจเย็น แต่เธอเองก็กังวลอยู่ไม่น้อยที่หุ่นยนต์ในการดูแลแบตฯหมดตอนอยู่ข้างนอก ที่สำคัญ ในสถานะของผู้ห...

CHAPTER 09 โอ้ที่รักแล้วเมื่อไรคุณจะตื่น ฤดีกลัวว่าจะเกะกะจึงขออนุญาตยายเจ้าของร้านพาพนักงานคนใหม่ไปนั่งคุยบนรถของตัวเองที่จอดอยู่ใกล้ๆ แทนเธอเป็นคนระแวดระวังอยู่เสมอ การปรากฏตัวในครั้งนี้จึงสร้างความประหลาดใจให้ชายหนุ่มได้ไม่น้อยเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่ผู้สร้างส่งมาจะเป็นดอกเตอร์ฤดีหัวหน้านักพัฒ...

CHAPTER 08 แม้นผูกพันเพียงผ่านพบที่หลบภัย ห้องอาหารของสถานพักฟื้นอยู่ในอาคารสำนักงานชั้นล่างผนังฝั่งหนึ่งเป็นกระจกมองเห็นทะเลได้ชัดเจน อาหารเย็นมีหลากหลายทั้งสำหรับเจ้าหน้าที่และญาติผู้มาเยี่ยมในส่วนของคนไข้ที่ไม่ว่าจะอาการหนักระดับไหนก็จะมีเจ้าหน้าที่จัดการนำอาหารไปให้ถึงที่พัก “มีอะไรก็พูดมา” เขา...

CHAPTER 07 แด่ความเชื่อ แด่ศรัทธา แด่ผู้เป็นนิรันดร์ ไพลินตกอกตกใจไม่น้อยที่เปิดประตูร้านเข้าไปเจอชายหนุ่มสองคนอยู่ด้วยกันยังดีที่เธอบอกพ่อว่าให้รออยู่ในรถก่อน แล้วเธอจะเป็นฝ่ายไปคุยกับนิรันดร์เองว่าสะดวกเจอกันไหมถ้านิรันดร์ตอบว่าไม่ ไตรติต้องกลับไปในทันที นั่นคือข้อตกลงของสองพ่อลูก “บอกให้เขาเข้าม...

CHAPTER 06 อย่าได้มีคำสัญญาแสนสุขสันต์ มาดีกลายเป็นเจ้าของห้องแถวไปแล้วมันครอบครองอาณาเขตทั้งหมดตั้งแต่ห้องรับรองชั้นล่างไปจนถึงระเบียงห้องพักแทบทุกห้องลูกบ้านที่ออกมาสูบบุหรี่ตรงระเบียงมักจะเห็นเจ้าแมวสีดำเดินนวยนาดไปมาอยู่บ่อยครั้งดูเหมือนทุกคนจะต้อนรับการมาเยือนของผู้มาดี นิรันดร์โล่งใจที่เป็นเช...