แล้วจู่ๆทุกสายตาก็จับจ้องมาที่กรณ์ เขาไม่อยากเอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องผีสางเลยจริงๆ “แค่แป๊บเดียวนะ”แต่กลับต้องจำใจตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ แค่ไปดูแป๊บเดียวคงไม่มีปัญหาอะไรในหอพักไม่น่าจะมีผีเยอะมากหรอก…มั้ง “ขอบคุณมากพี่งั้นเดี๋ยวผมไปหาที่โรงอาหารตอนเย็นนะ” เอิร์ลโบกมือให้รุ่นน้องที่เดินจ...

คำขอของลูกชายที่เพิ่งกลับมาอยู่กับครอบครัวได้ไม่ถึงเดือนดังขึ้นกลางวงอาหารที่นานๆทีจะได้ทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา กรณ์บอกด้วยหน้านิ่งๆ ไม่ต่างกับน้ำเสียงผิดกับคนฟังที่ดูเป็นกังวล “เป็นอะไรหรือเปล่า” คนเป็นพ่อเอ่ยถาม เข้าใจว่าการปรับตัวกับครอบครัวใหม่ต้องใช้เวลาที่ผ่านมากรณ์ดูไม่ได้มีปัญหาอะไรน...

ผู้คนและเวลาได้เริ่มทำหน้าที่ของมัน เรื่องการตายของพร้อมถูกพูดถึงอย่างหนาหูมากขึ้นตรีตกเป็นเป้าสายตาและเสียงซุบซิบนินทาบรรยากาศภายในห้องเรียนเอนเอียงมาทางเอิร์ลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนพวกที่เคยจ้องจะหาเรื่องปิดปากเงียบ ถอยห่างไม่พูดจาหรือเหน็บแนมเริ่มรับฟังข้อมูลจากหลายแหล่งเพื่อเลือกทางที่อยากเชื...

จะช่วยนักเรียนที่ตายไปแล้ว หรือจะปกป้องคนผิดเหมือนเดิมครูสุพลลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง 313 ทันที เป็นการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่าไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ กับเรื่องนี้ทั้งสิ้นทั้งคู่มองบานประตูที่ปิดสนิทด้วยความรู้สึกสิ้นหวังหลายเหตุการณ์ที่มีคนใหญ่คนโตอยู่เบื้องหลังเป็นบทเรียนว่าปุถุชนคนธรรมดาไม่สามารถต่...

“ก็ดี”“แล้วกรณ์อะปีใหม่ทำอะไรกับเอิร์ลบ้าง” “อยู่กันคนละที่จะให้ทำอะไร” “คุยกันงุ้งงิ้งเลยดิ” “ไม่มีอะ” “ไม่เชื่ออยากเห็นตอนกรณ์พูดจาหวานๆ อะว่าเป็นไง” กรณ์ส่ายหัวเบาๆ นึกภาพตัวเองตอนพูดจาหวานเลี่ยนไม่ออกเหมือนกัน มีแฟนมากี่คนก็ไม่เคยพูดจาทำนองนั้นกับเอิร์ลที่ไม่ได้เป็นแฟนกันยิ่งแล้วใหญ่ เวลา...

นาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาหกนาฬิกายี่สิบนาทีเร็วกว่าเวลาตื่นปกติอยู่นานโข แต่จะบังคับตัวเองให้หลับอีกรอบก็ไม่ได้แล้ว“ออกมาตอนกลางวันได้ด้วยเหรอ”เจอถามย้อนกลับเข้าให้กรณ์ก็ไม่ทู่ซี้เถียงกลับคนส่วนใหญ่ติดภาพว่าผีต้องออกมาตอนกลางคืนเท่านั้น เขาเองก็ด้วย ซึ่งพร้อมได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเป็นความเชื่อที่ผิดเป...

กรณ์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเสาร์เข็มสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาแขวนผนังอยู่กึ่งกลางระหว่างเลขสิบกับสิบเอ็ด ไม่พบคนที่เคยนอนอยู่เตียงข้างกันเมื่อคืนหายไปอย่างไร้ร่องรอยไม่บอกกล่าว แม้แต่แชตก็ไม่มีส่งมาลุกไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วกลับมาล้มตัวนอนต่อแผนการที่หยุดชะงักเพราะไม่รู้จะทำยังไงทำให้รู้ส...

พร้อมที่ยืนประกบเจ้าของห้องอยู่หลุดขำเมื่อเห็นสภาพเพื่อนรักส่วนกรณ์ที่กำลังสร้างหลักฐานเผื่อถูกเอิร์ลถามก็ตกใจที่อยู่ๆอีกฝ่ายโผล่พรวดเข้ามา “ก็...แถวๆ นี้” กรณ์อ้าง แอบขยำกระดาษที่เพิ่งเขียนเสร็จสดๆ ร้อนๆให้ดูยับจะได้ไม่ผิดสังเกตมาก เจอคำถามที่ยังไม่ได้เตรียมคำตอบกรณ์ก็กวาดสายตาล่อกแล่กพร้อมที่น...

ตอนที่ 8 เอิร์ลนั่งซึมเหมือนคนถูกหักอกท่าทางเหงาหงอยเหม่อลอย ดูน่าสงสารจนกรณ์ไม่กล้าออกปากไล่ให้กลับห้องบอกตามตรงว่ากรณ์เองก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมสำหรับเอิร์ลถึงทำใจได้ยากนัก อาจเป็นเพราะภูมิต้านทานของแต่ละคนมีไม่เท่ากันล่ะมั้งยิ่งคุยกรณ์ยิ่งรู้สึกปวดหัวกรณ์มองอีกฝ่ายทิ้งตัวลงบนเตียงสภาพพร้อมนอนด...

“ต้องกินข้าวให้ตรงเวลาดิ”เอิร์ลบอก เดินขนาบข้างไปกับกรณ์บนทางเดินแคบๆ ของหอพักที่ไร้ผู้คน “โรงอาหารน่าจะเลื่อนเวลาปิดในวันหยุดนะสักสิบโมงกำลังดี” “ถ้าจะกินสิบโมงรอกินตอนเที่ยงไปเลยดีกว่า” กรณ์ปิดปากหาวยังคงสะลึมสะลือระหว่างเดินไปยังบันได ผ่านห้องอื่นๆ ในชั้นที่คนในห้องน่าจะกลับบ้านช่วงวันหยุดกั...

“ที่เพื่อนบอกว่าเธอยังออกจากห้องทุกคืน จริงหรือเปล่า” ครูถาม “ครูเชื่อมันเหรอครับมันชอบแกล้งผมอะ” “ครูดูจากกล้องวงจรปิดได้นะ” “ไม่ได้ไปครับผมไม่ได้ไปก่อกวนเขาแล้ว” “แล้วเรื่องอื่นๆ ล่ะมีอะไรจะบอกครูมั้ย” “เรื่องอะไรครับ"เอิร์ลแกล้งทำหน้าสงสัย “ถ้ารู้หรือวางแผนอะไรอยู่ก็บอกครูมาเถอะ” “ไม่มีห...

ตอนที่ 5 เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือทำให้เอิร์ลสะดุ้งตื่น เขาลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ ความรู้สึกเหมือนถูกกระชากออกจากมิติแห่งฝัน เด็กหนุ่มหันไปมองคนที่นอนเตียงข้างๆ ที่คว้ามือถือไปกดปิดเสียงนาฬิกาแล้วนอนต่อโดยไม่สนว่ากี่โมงแล้ว เอิร์ลก้าวลงจากเตียง ยืดแขนบิดขี้เกียจ มองนาฬิกาบนผนังห้องบอกเวล...

บรรยากาศภายในห้อง 313 แสนตึงเครียด เอิร์ลถูกลากเข้าห้องและบังคับให้นั่งบนเตียงฝั่งประตู ในขณะที่กรณ์ลากเก้าอี้จากโต๊ะเขียนหนังสือมานั่งประกบอยู่ใกล้ๆโดยมีวิญญาณของพร้อมยืนขนาบข้าง คอยส่งสายตาน่าขนลุกเพื่อกดดันไม่ให้กรณ์ทำรุนแรงต่อเพื่อนของตนอีกทีได้คำตอบแสนเย็นชา เอิร์ลก็เงียบไปอีกครั้งน้ำเสียงอันแข...

“ครูครับ ครูสุพล ครู! ตื่น!เกิดเรื่องแล้วครับ!” “เกิดอะไรขึ้นนี่มันกี่โมงแล้ว” “คนที่อยู่ห้อง 313! ครูไปช่วยเขาเร็ว” “อะไร ทำไม” ครูสุพลถามกลับด้วยความงงงวย “ไปดูเร็วเถอะครับเดี๋ยวเขาก็ตายหรอก” ครูสุพลก็รีบวิ่งออกจากห้องพักทันทีกรณ์เคยเชื่อมาตลอดว่าห้อง313 ไม่มีผี ไม่มีสิ่งลี้ลับ ไม่มีวิญญาณของ...

ที่โรงอาหารเช้านี้กรณ์นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวตักไข่เจียวชะอมโปะบนข้าวแล้วส่งเข้าปาก เคี้ยวเอื่อยเฉื่อยอย่างลืมเวลาว่าโรงอาหารใกล้จะปิด กระทั่งเห็นครูสุพลเดินมา กรณ์ก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันทีระหว่างที่พูดครูสุพลก็หยิบมือถือขึ้นมากดกรณ์เผลอชะเง้อมองอย่างสนใจ จิ้มๆ เลื่อนๆ อยู่ไม่นานครูสุพลก็หันหน้าจอมา...