"ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้ ฉันกลับเองได้ค่ะ" ฉันหลบสายตาเขานิดหน่อยเพราะเขาก็แต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกอย่างเขาดันคาบบุหรี่ไว้ด้วยนี่สิ 

"งั้นคราวนี้ฉันจะไปช่วยเธอไม่ได้อีกนะ  ให้ฉันไปเป็นเพื่อนเถอะ" เขาเลิกพิงกำแพงแล้วตบบ่าฉันเบาๆ มันรู้สึกจะไว้ใจได้ละมั้งนะถ้าเค้าไม่คาบบุหรี่ไว้แบบนั้น 

"เออ..เสื้อนี่ของคุณ" ฉันทำท่าจะถอดเสื้อคลุมออกให้เขาแต่เขาห้ามไว้ 

"ไม่ต้องหรอกเธอใส่มันไว้ก่อนนั่นแหละ  จนกว่าจะถึงบ้านเธอ"เขาพูดขึ้นแล้วฉันก็เออ ออ ตามเขา ทั้งที่ควรจะคือนแต่ว่าทำไมนะฉันชอบที่จะสวมมันซะแล้วเพราะมันอบอุ่นและปลอดภัย 

"ฉันเพย์ตั้น เราเดินไปคุยไปกันดีกว่าไม่งั้นเธอคงถึงบ้านดึกเอานะ" เพย์ตั้นพูดแล้วก้อผลักฉันเบาๆให้เดินไปพร้อมๆกับเขา พวกเรานั่งรถบัสมาประมาณ10นาทีก็ถึงคอนโดที่ฉันอยู่ ทีจริงฉันออกมาอยู่คนเดียว ทั้งๆที่อ่อนแอขนาดนี้ยังกล้าอยู่คนเดียวอีกนะ ระหว่างนั้นฉันกล้าๆกลัวๆที่จะพาเขาไปบนห้องแต่มันคงจะดูแย่มากๆแน่ๆ เพราะเราเพิ่งรู้จักกันเองฉันเลยพาเค้าไปนั่งที่คาเฟ่ใต้คอนโดที่ฉันมักจะมาที่นี่ประจำ 

"คุณอยากกินอะไรไหม มันเย็นมากแล้วนะ" 

"คาเฟ่มีอาหารคาวให้ฉันกินด้วยหรอ" 

"นั่นสินะคะ...." 

"เอาของที่เธออยากกินวันนี้มาสักชิ้นแล้วกัน^___^" 

ฉันสั่งเครปเค้กรสวนิลามา1ชิ้น แล้วก็นมร้อน2แก้วระหว่างรอของมาเสิรฟฉันกังวลที่จะถามเรื่องแผลตามตัวและใบหน้าของเขา ได้แต่จ้องอยู่แบบนั้นจนเขารู้สึกตัวเลยเลิกเขี่ยโทรศัพท์ในมือแล้วสบตากับฉัน 

"มีอะไรงั้นหรอ" 

"คะ คือ ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันอยู่ตรงนั้น ฉันตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่มีใครได้ยิน" 

"แถวนั้นเป็นตึกชมรมต่างๆช่วงเปิดเทอมใหม่ไม่มีใครอยู่แถวนั้นหรอกนะ เพราะประธานชมรมต้องส่งต่อชมรมให้รุ่นน้อง ฉันแวะไปสูบบุหรี่นิดหน่อย เพราะจะได้ไม่โดนอาจารย์จับได้ยังไงหละ" 

"......" 

"เจ้าพวกนั้นอยู่คลาสไฮล์หนะ แต่เธอไม่ต้องห่วงพวกมันจะไม่ได้แตะต้องเธออีก" 

"พวกเขาทำแบบนั้นประจำหรอคะ" 

"ก็ใช่ แต่กับเธอมันเกินไป" 

"หมายความว่าพวกเขาทำเรื่องแบบนี้ในโรงเรียนตลอดงั้นหรอคะ!!!" 

"ก็ใช่อีก แต่ผู้หญิงก่อนหน้าเธอเขาสมยอมหนะสิ" 

"..." 

"เธอคงจะคิดว่าทำไมโรงเรียนที่มีระดับขนาดนี้จะมีนักเรียนแบบนี้ใช่ไหมหละ" 

"...."นี่เขาอ่านใจฉันได้งั้นหรอ 

"มันมีทุกอย่างในโรงเรียนนั่นแหละ เหมือนที่เธอคิดว่าคนแบบฉันจะใจดีมาส่งเธอถึงบ้านเพราะอยากปกป้องงั้นสิ" 

"คุณหมายความว่ายังไงคะ? "ฉันเริ่มขมวดคิ้วเพราะเริ่มรู้สึกว่าเขากำลังกวนประสาทฉันอยู่แต่ไม่ได้ผลเขากลับหัวเราะออกมา 

"ไม่ต้องให้เกรย์บอก  ฉันก็ทำอยู่แล้วน่า  เธอโดนหนักซะขนาดนั้นพวกมันอาจจะกลับมาอีกรอบก็ได้ ฉันไม่อยากให้โรงเรียนฉันเสียชื่อด้วยนะ" 

"งั้นก็ควรจะให้พวกนั้นออกไปไม่ใช่หรอคะ ไล่ออกหนะ" 

"นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทำเกินไปนะ แล้วอีกอย่างเราไม่มีหลักฐาน" 

"ฉัน คุณ  แล้วก็ พี่เกรย์ไงคะ" 

"มันไม่พอหนะสิ อีกอย่างเกรย์บอกผู้อำนวยการว่าเธอป่วยนะ" 

"แต่ฉันเกือบจะโดนพวกเขาข่มขืนนะคะ!!" 

"ฉันรู้ ถึงได้บอกไงว่าพวกนั้นจะไม่แตะต้องเธออีก^__^" เพย์ตั้นเท้าคางและมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนทั้งที่ตาข้างนึกถูกปิดฉันเลยชี้ไปที่ตาของเขา เหมือนเขาจะเข้าใจในทันทีว่าฉันถามว่าอะไร 

"แผลนิดหน่อย เกรย์ทำแผลให้แล้วหนะ สบายใจได้เพราะเกรย์คือมือหนึ่ง แล้วมันคือหลักประกันว่าพวกมันจะไม่ได้แตะต้องเธออีก" 

"แล้วอย่างอื่นตรงนั้นค่ะ"ฉันชี้ไปทุกจุดบนตัวของเขาที่เป็นทั้งแผลเป็นทุกอย่าง 

"นี่คือหลักประกันของชีวิตฉันยังไงหละ^__^"เขายิ้มแล้วของที่สั่งก็มาเสิร์ฟจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะเขาก็นั่งเขี่ยโทรศัพท์ในมือไปเรื่อยจนเรากินทุกอย่างหมด ฉันจ่ายเงินแล้วไปส่งเค้าที่หน้าคอนโด 

เขาช่างดูมีสเหน่ห์เหลือเกินถึงใบหน้าจะเต็มไปด้วยแผลแต่มันก็ยังดูหล่อเหลา ช่างเย้ายวนใจ เอ้ยยไม่ได้นะเจนนี่-////- 

"เอาโทรศัพท์เธอมาสิ ฉันจะเมมเบอร์ไว้เผื่อว่าเธอมีปัญหาอะไร" 

"คุณช่วยฉันมากแล้ว  แค่นี้ก็พอแล้..... " 

ไม่ทันจบประโยคเขาก็คว้าโทรศัพท์ฉันไปเมมเบอร์แล้วส่งกลับมา 

"ให้ฉันมารับตอนเช้าไหม" 

"คือไม่เป็นไรค่ะ ไว้เราค่อยเจอกันที่โรงเรียนดีกว่านะคะ" 

"งั้นหรอตามใจเธอ ฉันไปนะเจนนี่" 

"อื้มกลับดีๆนะคะ" หลังจากส่งเขาฉันก็ขึ้นลิฟไปที่ห้องของฉันแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงห้องแสนเงียบที่มีแต่ฉันกับแมวเปอร์เซียขนสีเทาที่ชื่อลูอิส ถ้าวันนี้ฉันไม่มีเขาฉันอาจจะแย่แล้วก็ได้พอนอนมองลูอีสสักพักฉันก็ลืมไปว่าฉันลืมคืนเสื้อโค้ดเขานี่หน่าแย่แล้วทำไงดีหละ คงต้องคืนให้พรุ่งนี้เช้าสินะ แต่ฉันก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมเขาถึงได้มีแผลเยอะแยะแบบนั้นเขาคงมีเรื่องชกต่อยกับใครต่อใครทุกวันแน่ๆแต่ที่ดูๆเขาก็ไม่มีพวกที่ไหนเลยนี่หน่า ฉันควรนอนดีกว่าวันนี้เจอเรื่องมามากมาย ถ้าพ่อแม่ฉันรู้ว่าวันนี้ฉันเจออะไรมาคงโดนย้ายไปอังกฤษแบบเปิดวาร์ปเลยหละ  

07.00 am 

ฉันรีบเดินไปห้องพยาบาลของโรงเรียน เพื่อที่จะคืนเสื้อโค้ดให้เขาแต่ฉันเจอแค่พี่เกรย์ที่ยังคงถือเอกสารในมืออยู่ตลอด ฉันเลยฝากไว้กับพี่เกรย์แล้วรีบไปเรียนโชคดีที่เมื่อวานยังไม่มีใครเริ่มบทเรียนเพื่อนๆในห้องไม่ค่อยคุยกับฉันเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างมีเพื่อนที่สนิทที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว แต่ฉันไม่ยักเห็นเพย์ตั้นเลยในห้องเรียนเขาคงแอบไปนอนห้องพยาบาลอีกแน่เลย แต่ฉันทิ้งการเรียนไม่ได้หรอก  

พอเลิกเรียน ฉันแวะไปที่ห้องพยาบาลเพื่อไปบำบัดกับพี่เกรย์แต่ฉันดันเจอผู้ชายผมสีอ่อนนั่งบนโต๊ะพี่เกรย์พรางคาบบุหรี่เล่นในปากในมือถือโทรศัพท์เช่นเคย 

"วันนี้เกรย์มีนัดด่วนเธอคงต้องกลับบ้านแล้วหละนะ" 

รอยยิ้มชวนกวนของเขาส่งมาทางฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นนิดหน่อยเพราะมันน่ารักมากยังไงหละ 

"อางั้นฉันขอตัว" พอฉันหันหลังกลับแขนใหญ่ๆก็มาคว้าฉันไว้แล้วผู้ชายคนนั้นก็กระซิบลงมาข้างหูฉันว่า 

"กลับบ้านพร้อมกับฉันไงหละ^^" 

"...0////0"