เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
SCHOOL OF LOVE : GRAYZeya
Chapter.2
  • "ยังกลัวอยู่รึเปล่า?"ผู้ชายผมสีอ่อนที่พิงกำแพงอยู่บอกฉันตาข้างซ้ายของเขาถูกปิดด้วยที่ปิดตาแบบคาด เค้าไปโดนอะไรมาเพิ่มอีกรึเปล่า หรือที่ว่าเขาไปจัดการกับเขาคนนั้น รุ่นพี่ที่พยายามจะข่มขืนฉันงั้นหรอ 
    "ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้ ฉันกลับเองได้ค่ะ" ฉันหลบสายตาเขานิดหน่อยเพราะเขาก็แต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกอย่างเขาดันคาบบุหรี่ไว้ด้วยนี่สิ 
    "งั้นคราวนี้ฉันจะไปช่วยเธอไม่ได้อีกนะ  ให้ฉันไปเป็นเพื่อนเถอะ" เขาเลิกพิงกำแพงแล้วตบบ่าฉันเบาๆ มันรู้สึกจะไว้ใจได้ละมั้งนะถ้าเค้าไม่คาบบุหรี่ไว้แบบนั้น 
    "เออ..เสื้อนี่ของคุณ" ฉันทำท่าจะถอดเสื้อคลุมออกให้เขาแต่เขาห้ามไว้ 
    "ไม่ต้องหรอกเธอใส่มันไว้ก่อนนั่นแหละ  จนกว่าจะถึงบ้านเธอ"เขาพูดขึ้นแล้วฉันก็เออ ออ ตามเขา ทั้งที่ควรจะคือนแต่ว่าทำไมนะฉันชอบที่จะสวมมันซะแล้วเพราะมันอบอุ่นและปลอดภัย 
    "ฉันเพย์ตั้น เราเดินไปคุยไปกันดีกว่าไม่งั้นเธอคงถึงบ้านดึกเอานะ" เพย์ตั้นพูดแล้วก้อผลักฉันเบาๆให้เดินไปพร้อมๆกับเขา พวกเรานั่งรถบัสมาประมาณ10นาทีก็ถึงคอนโดที่ฉันอยู่ ทีจริงฉันออกมาอยู่คนเดียว ทั้งๆที่อ่อนแอขนาดนี้ยังกล้าอยู่คนเดียวอีกนะ ระหว่างนั้นฉันกล้าๆกลัวๆที่จะพาเขาไปบนห้องแต่มันคงจะดูแย่มากๆแน่ๆ เพราะเราเพิ่งรู้จักกันเองฉันเลยพาเค้าไปนั่งที่คาเฟ่ใต้คอนโดที่ฉันมักจะมาที่นี่ประจำ 
    "คุณอยากกินอะไรไหม มันเย็นมากแล้วนะ" 
    "คาเฟ่มีอาหารคาวให้ฉันกินด้วยหรอ" 
    "นั่นสินะคะ...." 
    "เอาของที่เธออยากกินวันนี้มาสักชิ้นแล้วกัน^___^" 
    ฉันสั่งเครปเค้กรสวนิลามา1ชิ้น แล้วก็นมร้อน2แก้วระหว่างรอของมาเสิรฟฉันกังวลที่จะถามเรื่องแผลตามตัวและใบหน้าของเขา ได้แต่จ้องอยู่แบบนั้นจนเขารู้สึกตัวเลยเลิกเขี่ยโทรศัพท์ในมือแล้วสบตากับฉัน 
    "มีอะไรงั้นหรอ" 
    "คะ คือ ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันอยู่ตรงนั้น ฉันตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่มีใครได้ยิน" 
    "แถวนั้นเป็นตึกชมรมต่างๆช่วงเปิดเทอมใหม่ไม่มีใครอยู่แถวนั้นหรอกนะ เพราะประธานชมรมต้องส่งต่อชมรมให้รุ่นน้อง ฉันแวะไปสูบบุหรี่นิดหน่อย เพราะจะได้ไม่โดนอาจารย์จับได้ยังไงหละ" 
    "......" 
    "เจ้าพวกนั้นอยู่คลาสไฮล์หนะ แต่เธอไม่ต้องห่วงพวกมันจะไม่ได้แตะต้องเธออีก" 
    "พวกเขาทำแบบนั้นประจำหรอคะ" 
    "ก็ใช่ แต่กับเธอมันเกินไป" 
    "หมายความว่าพวกเขาทำเรื่องแบบนี้ในโรงเรียนตลอดงั้นหรอคะ!!!" 
    "ก็ใช่อีก แต่ผู้หญิงก่อนหน้าเธอเขาสมยอมหนะสิ" 
    "..." 
    "เธอคงจะคิดว่าทำไมโรงเรียนที่มีระดับขนาดนี้จะมีนักเรียนแบบนี้ใช่ไหมหละ" 
    "...."นี่เขาอ่านใจฉันได้งั้นหรอ 
    "มันมีทุกอย่างในโรงเรียนนั่นแหละ เหมือนที่เธอคิดว่าคนแบบฉันจะใจดีมาส่งเธอถึงบ้านเพราะอยากปกป้องงั้นสิ" 
    "คุณหมายความว่ายังไงคะ? "ฉันเริ่มขมวดคิ้วเพราะเริ่มรู้สึกว่าเขากำลังกวนประสาทฉันอยู่แต่ไม่ได้ผลเขากลับหัวเราะออกมา 
    "ไม่ต้องให้เกรย์บอก  ฉันก็ทำอยู่แล้วน่า  เธอโดนหนักซะขนาดนั้นพวกมันอาจจะกลับมาอีกรอบก็ได้ ฉันไม่อยากให้โรงเรียนฉันเสียชื่อด้วยนะ" 
    "งั้นก็ควรจะให้พวกนั้นออกไปไม่ใช่หรอคะ ไล่ออกหนะ" 
    "นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทำเกินไปนะ แล้วอีกอย่างเราไม่มีหลักฐาน" 
    "ฉัน คุณ  แล้วก็ พี่เกรย์ไงคะ" 
    "มันไม่พอหนะสิ อีกอย่างเกรย์บอกผู้อำนวยการว่าเธอป่วยนะ" 
    "แต่ฉันเกือบจะโดนพวกเขาข่มขืนนะคะ!!" 
    "ฉันรู้ ถึงได้บอกไงว่าพวกนั้นจะไม่แตะต้องเธออีก^__^" เพย์ตั้นเท้าคางและมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนทั้งที่ตาข้างนึกถูกปิดฉันเลยชี้ไปที่ตาของเขา เหมือนเขาจะเข้าใจในทันทีว่าฉันถามว่าอะไร 
    "แผลนิดหน่อย เกรย์ทำแผลให้แล้วหนะ สบายใจได้เพราะเกรย์คือมือหนึ่ง แล้วมันคือหลักประกันว่าพวกมันจะไม่ได้แตะต้องเธออีก" 
    "แล้วอย่างอื่นตรงนั้นค่ะ"ฉันชี้ไปทุกจุดบนตัวของเขาที่เป็นทั้งแผลเป็นทุกอย่าง 
    "นี่คือหลักประกันของชีวิตฉันยังไงหละ^__^"เขายิ้มแล้วของที่สั่งก็มาเสิร์ฟจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะเขาก็นั่งเขี่ยโทรศัพท์ในมือไปเรื่อยจนเรากินทุกอย่างหมด ฉันจ่ายเงินแล้วไปส่งเค้าที่หน้าคอนโด 
    เขาช่างดูมีสเหน่ห์เหลือเกินถึงใบหน้าจะเต็มไปด้วยแผลแต่มันก็ยังดูหล่อเหลา ช่างเย้ายวนใจ เอ้ยยไม่ได้นะเจนนี่-////- 

    "เอาโทรศัพท์เธอมาสิ ฉันจะเมมเบอร์ไว้เผื่อว่าเธอมีปัญหาอะไร" 
    "คุณช่วยฉันมากแล้ว  แค่นี้ก็พอแล้..... " 
    ไม่ทันจบประโยคเขาก็คว้าโทรศัพท์ฉันไปเมมเบอร์แล้วส่งกลับมา 
    "ให้ฉันมารับตอนเช้าไหม" 
    "คือไม่เป็นไรค่ะ ไว้เราค่อยเจอกันที่โรงเรียนดีกว่านะคะ" 
    "งั้นหรอตามใจเธอ ฉันไปนะเจนนี่" 
    "อื้มกลับดีๆนะคะ" หลังจากส่งเขาฉันก็ขึ้นลิฟไปที่ห้องของฉันแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงห้องแสนเงียบที่มีแต่ฉันกับแมวเปอร์เซียขนสีเทาที่ชื่อลูอิส ถ้าวันนี้ฉันไม่มีเขาฉันอาจจะแย่แล้วก็ได้พอนอนมองลูอีสสักพักฉันก็ลืมไปว่าฉันลืมคืนเสื้อโค้ดเขานี่หน่าแย่แล้วทำไงดีหละ คงต้องคืนให้พรุ่งนี้เช้าสินะ แต่ฉันก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมเขาถึงได้มีแผลเยอะแยะแบบนั้นเขาคงมีเรื่องชกต่อยกับใครต่อใครทุกวันแน่ๆแต่ที่ดูๆเขาก็ไม่มีพวกที่ไหนเลยนี่หน่า ฉันควรนอนดีกว่าวันนี้เจอเรื่องมามากมาย ถ้าพ่อแม่ฉันรู้ว่าวันนี้ฉันเจออะไรมาคงโดนย้ายไปอังกฤษแบบเปิดวาร์ปเลยหละ  

    07.00 am 
    ฉันรีบเดินไปห้องพยาบาลของโรงเรียน เพื่อที่จะคืนเสื้อโค้ดให้เขาแต่ฉันเจอแค่พี่เกรย์ที่ยังคงถือเอกสารในมืออยู่ตลอด ฉันเลยฝากไว้กับพี่เกรย์แล้วรีบไปเรียนโชคดีที่เมื่อวานยังไม่มีใครเริ่มบทเรียนเพื่อนๆในห้องไม่ค่อยคุยกับฉันเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างมีเพื่อนที่สนิทที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว แต่ฉันไม่ยักเห็นเพย์ตั้นเลยในห้องเรียนเขาคงแอบไปนอนห้องพยาบาลอีกแน่เลย แต่ฉันทิ้งการเรียนไม่ได้หรอก  
    พอเลิกเรียน ฉันแวะไปที่ห้องพยาบาลเพื่อไปบำบัดกับพี่เกรย์แต่ฉันดันเจอผู้ชายผมสีอ่อนนั่งบนโต๊ะพี่เกรย์พรางคาบบุหรี่เล่นในปากในมือถือโทรศัพท์เช่นเคย 

    "วันนี้เกรย์มีนัดด่วนเธอคงต้องกลับบ้านแล้วหละนะ" 
    รอยยิ้มชวนกวนของเขาส่งมาทางฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นนิดหน่อยเพราะมันน่ารักมากยังไงหละ 
    "อางั้นฉันขอตัว" พอฉันหันหลังกลับแขนใหญ่ๆก็มาคว้าฉันไว้แล้วผู้ชายคนนั้นก็กระซิบลงมาข้างหูฉันว่า 
    "กลับบ้านพร้อมกับฉันไงหละ^^" 
    "...0////0"

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in