'อ่อนแอสิ้นดี' 

'ถึงจะเรียนเก่งแต่ก็งั้นแหละนะ' 

'อวดดีนักนะ' 

'ดูสีตาเธอสิแปลกจัง ดูน่ากลัวนะว่ามะ' 

'ไปดึงผมเธอมาสิ เผื่อจะเอามาทำเป็นพู่กันได้นะ ฮ่าๆ' 

       และยังมีมากกว่านั้นคำพูดเหล่านั้นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ มันอยู่ในหัวฉันทั้งหมด ฉันไม่เคยลืมแต่ฉันไม่เคยตอบโต้อะไรกับพูดเหล่านี้ เพราะฉันไม่ได้อยากได้ยินมันอีก ทำได้แค่หนีมันไปเรื่อยๆ ฉันเดินตามทางเข้าโรงเรียนเหมือนกับนักเรียนม.ปลายทุกคน แต่ในเครื่องแบบใหม่ อีกแล้ว หลายหนที่ฉันต้องย้ายโรงเรียนไปไม่รู้กี่ที่เพราะฉันอ่อนแอ อ่อนแอกับคำพูดที่พวกเขาตัดสินฉัน เหมือนฉันไม่มีหัวใจเช้าวันแรกของการเปิดเทอมมัธยมปลาย ฉันย้ายเข้ากลางเทอมของระดับ มิดเดิร์น มันคงจะดูหน้าตกใจที่มีนักเรียนย้ายเข้ากลางเทอมแบบนี้แต่เพราะคะแนนและเกรดของฉันทำเอาผู้อำนวยการตกใจและประทับใจเกินคาด ฉันเข้าที่นี่โดยไม่ต้องสอบเหมือนคนอื่นๆเพราะเกรดของฉันมันสูงสุดกว่าคนอื่นยังไงหละ ดูเหมือนฉันจะหลงตัวเอง จะคิดแบบนั้นก็ได้แต่นี่เป็นเรื่องเดียวที่ฉันภูมิใจกับตัวเองเท่านั่นแหละ เรื่องที่ฉันสามารถชนะคนอื่นๆได้สบายๆ  

"เฮ้เธอหน่ะ มาใหม่งั้นหรอไม่เคยเห็นเธอเลยนะ" ผู้ชายตัวสูงชายเสื้อออกนอกกางเกงผมหยักศกสีดำเข้ามาแตะไหล่ฉันจากข้างหลังทำเอาฉันสะดุ้งนิดหน่อย เขามากับเพื่อนอีก2คนที่แต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยให้เดาอาจจะเป็นรุ่นละมั้ง.... 

"ค่ะ ฉันเพิ่งมาใหม่"น้ำเสียงฉันสั่นเพราะพวกเขาทั้งตัวสูงและตามตัวก็มีกลิ่นของบุหรี่  

"ยังพอมีเวลา ให้ฉันพาเธอไปพบอาจารย์ประจำห้องไหมหละเผื่อเธอไม่รู้"

   

        เขายิ้มแบบไม่ปกติ ฉันไม่แน่ใจว่าต้องไปพบด้วยหรอ? ผู้อำนวยการไม่ได้บอกฉันว่าต้องทำแบบนั้นนี่หน่า แต่โรงเรียนทั้งโมเดิร์นและมินิมอลสุดๆ ตึกเรียนก็น่าเรียนมากๆ นี่อาจจะเป็นธรรมเนียมของโรงเรียนรึเปล่านะแล้วฉันก็ไม่รู้จักใครด้วยสิ แล้วฉันจะเชื่อใจพวกเขาได้หรอ เพราะพวกเขาแต่งตัวไม่เรียบร้อย... 

"คือฉันไม่แน่ใจว่าต้องทำแบบนั้น.." ฉันก้มหน้าแล้วจับข้อมือตัวเองให้แน่นเพราะความกลัว 

"นี่เธอไม่รู้ธรรมเนียมหรอเนี่ย มาๆเดี๋ยวพวกเราจะพาเธอไปเอง เธออยู่คลาสไหนหละจะได้พาไปหาถูกคน" 

"มิดเดิร์นค่ะ" 

"ว้าว ให้ตายสิกลางเทอมจริงหรอเนี่ย เก่งใช่ย่อยนะ มา ตามพวกเรามา" 

        นี่ถือเป็นคำชมรึเปล่านะ...ถึงฉันจะกังวลฉันก็ยังตามพวกเขาไปอยู่ดีที่พวกเขาบอกว่าเป็นธรรมเนียมถ้าเกิดฉันไม่ได้ทำแบบนั้น ผู้อำนวยการอาจจะมองว่าฉันเป็นเด็กเย่อหยิงก็ได้ ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองต้องตกที่นั่งลำบากอีกแน่เพราะถ้าฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ฉันต้องย้ายไปอังกฤษไปอยู่กับครอบครัวแน่ๆ ไม่นะฉันต้องอยู่ให้ได้ ฉันเดินตามหลังผู้ชาย3คนมาตามตึกพวกเขาพาฉันอ้อมตึกเรียนมินิมอลไป2ตึกฉันเดาทุกตึกว่ามันควรจะเป็นตึกของอาจารย์ได้แล้ว แต่ไม่พวกเขาพาฉันมาที่ตึกหลังเตี้ยๆที่เกือบจะท้ายโรงเรียนได้มั้ง แล้วพวกเขาก็หยุดอยู่ที่บรรไดทางขึ้น แล้วหันมามองฉันด้วยสายตา แปลกๆและรอยยิ้มแปลกๆ 

"เธอนี่เด็กดีจังนะ ไม่ปริปากพูดอะไรเลย แบบนี้สิค่อยง่ายหน่อย" คำพูดแปลกๆ

"พวกคุณ  หลอกฉันใช่ไหมคะ" 

 

       สมองอันชาญฉลาดของฉันมันช้าไปหน่อยเพราะเอาแต่เพลินกับบรรยากาศน่าเรียนสุดๆนี่ฉันดันถูก นักเรียนผู้ชายหลอกมาหลังตึกที่ไม่มีใครผ่านมาเลย แล้วเรื่องธรรมเนียมนั่นด้วย ฉันควรจะทำยังไงดี พวกเขาจะทำอะไรฉัน ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกเขานะ นี่มันอะไรกัน!!! พวกเขามองหน้ากันแล้วหัวเราะด้วยน้ำเสียงสะใจสุดๆที่ฉันเดินตามพวกเขามาถึงนี่โดยที่ไม่ปริปากพูดสักคำทั้งที่สงสัยในใจ 

 

"ให้ตายสิน่ารักชะมัด ให้มันจบๆก่อนที่จะเข้าคลาสกันดีกว่า"ผู้ชายผมสีส้มพูดขึ้น 

"ฉันไม่ดูต้นทางให้หรอกนะเร็วๆละกัน"ผู้ชายตัวเตี้ยๆพูดขึ้น 

"เป็นเด็กดีนะ แล้วเธอจะมีความสุข"

   

         ผู้ชายผมสีดำผลักฉันล้มลงพื้น ฉันกลัวมากๆเพราะร่างสูงเดินเข้ามาหาฉันเงาของเขาบดบังตัวฉันมิด ฉันกลัวเกินกว่าจะร้องออกมาน้ำตาเริ่มคลอฉันขยับจนชิดกำแพง ไปไหนไม่ได้เพราะ เขารวบแขน2ข้างฉันไว้เหนือหัวแล้ว กระเป๋านักเรียนของฉันถูกนักเรียนชาย2คนที่เหลือแย่งไปตอนนี้ฉันไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลย ผู้ชายร่างสูงตรงหน้าใช้มืออีกข้างปลดเน็กไทของฉันออกและเขาใช้มือเดียวปลดกระดุมเสื้อฉันออกได้2 เม็ดภายในมือเดียว  น้ำตาฉันไหลอาบแก้มด้วยความกลัวและร้องไห้เพราะเขาคงเห็นเนิ่นออกฉันแล้ว นิ้วเรียวยาวสัมผัสใบหน้าฉันที่อาบด้วยน้ำตาและเลื่อนลงมาจนถึงคางเขาใช้มือช้อนคางฉันให้สายตาฉันอยู่ระดับเดียวกับเขา 

"ดูสวยเหมือนกันนะ ผิวเธอนี่เนียนใช้ได้เลย น้ำหอมที่ฉีดมาวันนี้ก็หอมชะมัด" เขาลดสายตาลงมองต่ำไปเรื่อยจนฉันรู้สึกว่ามันหน้าขยะแขยงสิ้นดี นี่ฉันกำลังจะถูกข่มขืนงั้นเหรอ เปิดเทอมวันแรกของฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้นี่ฉันหนีจากการกลั่นแกล้งมาเจอที่แบบนี้อีกแล้วหรอ น่าสมเพชที่สุดเลยเจนนี่!!!! 

"ไม่นะอย่า...ปล่อยฉันไปเถอะ"ฉันของร้องเขาแต่ดูยิ่งจะทำให้เขายิ่งชอบใจไปใหญ่ 

"ฉันปล่อยเธอแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ" 

"ไม่นะ...ฮึก.....กรี้ดดดดด" 

             ผู้ชายตรงหน้าลุกลำฉันด้วยริมฝีปากเขาที่เขามาคลอเคลียซอกคอฉันด้วยความรุนแรงนี่มันไม่ใช่สัมผัสที่ดีสักนิดฉันพยายามดิ้นแต่เขายิ่งตรึงแขนฉันไว้แน่นมันแน่นเกินไปฉันดินไม่หลุด เสียงของฉันมันเบาเกินไปเบาจนไม่สามารถที่คนอีกตึกจะได้ยิน ฉันนี่มันโง่จริงๆ อ่อนแอ อ่อนแอที่สุดหัวสมองที่ทำให้ชนะคนอื่นในเรื่องที่คนส่วนมากทำกันไม่ได้ทำไมถึงทำให้ฉันมาตกหลุมพลางง่ายๆแบบนี้  ฉันทั้งร้องและร้องไห้ตาพร่ามัวมองไม่เห็นอะไร ชายตรงหน้าเริ่มลุกล้ำด้วยการไล่ปลายนิ้วไปมาที่ขาฉัน ฉันไม่ไหวแล้วนะ ฉันเหมือนกำลังตกนรกทั้งเป็น ฉันกรีดร้องสุดเสียงเท่าที่มีแต่ฉันรู้ดีกว่าไม่มีใครได้ยินและไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย ฉันคิดว่าชีวิตวัยเรียนคงต้องจบลงตั้งแต่วันนี้วันแรกที่ฉัน อยากจะเริ่มต้นใหม่อยู่ดีๆคนตรงหน้าก็ถูกกระชากออกไปเงาที่บดบังฉันหายไปและเห็นแสงสว่าง 

พลั่ก!!! เสียงของการชกต่อยเกิดขึ้นต่อหน้าฉันผู้ชายผมสีอ่อนในเสื้อคลุมสีดำกำลังตะลุมบอนกับคนตรงหน้า มีแต่ฉันที่นั่งพิงกำแพงเงียบๆ คราบน้ำตาที่เต็มแก้มและเรี่ยวแรงที่ไม่เหลืออยู่เลยฉันก้าวออกจากตรงนี้ไม่ได้เลย ฉันไม่เห็นผู้ชาย2คนนั้นแล้วมีแต่กระเป๋านักเรียนของฉันที่ถูกทิ้งไว้แบบนั้นมีแต่ร่างสูงที่นอนกองกับพื้น

"พวกเวรเอ้ย" ชายคนที่ซัดชายร่างสูงสลบคาพื้นพูดก่อนจะใช้ข้อมือเช็ดเลือกที่มมปากตัวเองแล้วถอดเสื้อคลุมดำมาให้ฉันเขาไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋านักเรียกของฉันบนพื้นขึ้นมาแล้วพยุงฉันให้ยืนขึ้น แต่ฉันตัวแข็งทื่อเลยไม่ยอมลุกไปไหนเพราะภาพเมื่อกี้ยังติดตาฉันอยู่ ภาพที่รุ่นพี่คนนั้นทำร้ายฉันด้วยสัมผัสน่าเกลียด 

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาล" 

"ฉันไม่เชื่อนายหรอก" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชาและแววตาที่ว่างเปล่า

"เชื่อฉันเถอะ  ก่อนที่นักเรียนคนอื่นจะมาเห็น เธอเห็นใต้ตึกนั่นไหมนั่นห้องพยาบาลนะ "

    ฉันมองไปตามที่เขาชี้ฉันเห็นเตียงพยาบาลอยู่ไกลๆเขาอาจจะพูดจริงก็ได้ ฉันเลยค่อยๆเกาะเขาเพื่อยืนขึ้น และเขาก็ใช้เสื้อคลุมของเขาสวมให้ฉันเพื่อปกปิกเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยของฉันไว้ แล้วพาไปที่ห้องพยาบาล ในห้องมีผู้ชายผมสีดำตัวสูงในชุดการน์สีขาวและมีป้านห้อยที่บ่งบอกว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ห้องพยาบาล 

"เพย์ตั้นเกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วเด็กคนนี้" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นและสีห้าเขาดูตกใจมาก  

"หนักเลยหละ ช่วยดูแลเธอทีผมต้องกลับไปจัดการเขา" 

   ผู้ชายที่แบกฉันมาพาฉันไปนั่งที่เตียงตอนนั้นฉันถึงได้มองหน้าเขาชัดใบหน้าเขามีแต่รอยแผลเต็มไปหมดมีทั้งพาสเตอร์ปิดแผลและที่มือด้วย หลังจากนั้นเขาก็รีบวิ่งออกไปแล้วเจ้าหน้าที่พยาบาลมาก็เข้านั่งข้างเตียง เขาปรายสังเกตรอบตัวฉันเพื่อดูว่าฉันบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดเพราะกลัวจากเหตุการณ์เมื่อกี้

"ขอโทษทีฉันชื่อเกรย์อยู่ชมรมสุขภาพแล้วเป็นคนเฝ้าห้องพยาบาล ฉันอยู่คลาสไฮน์นะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกฉันแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ" 

คลาสไฮน์หรอรุ่นพี่สินะ 

"ฉันเพิ่งเข้ามาใหม่ อยู่คลาสมิดเดิร์น  ฉันถูกพวกเขาทำร้าย " 

"ตรงไหนหรอ" 

"เขาพยายามจะถอดเสื้อผ้าฉันค่ะ....ฮึก"

        ฉันร้องไห้และจับผ้าห่มแน่น พี่เกรย์คงเห็นจากสภาพแล้วจึงค่อยๆปลอบฉัน และฉันเล่าทุกอย่างให้ฟัง เขาให้ยาฉันให้ได้พักผ่อน ซักพักฉันตื่นมาก็พบว่านี่เย็นมากแล้ว ฉันคงพลาสคลาสเรียนวันแรกไปสินะ พี่เกรย์บอกฉันว่าไม่ต้องห่วงเพราะเปิดเทอมนักเรียนมักจะไม่มีคลาสมักจะทำกิจกรรมในโรงเรียนมากกว่า และอาจารย์ประจำห้องกับผู้อำนวยการรับรู้ว่าฉันอยู่ห้องพยาบาลเพราะพี่เกรย์บอกว่าฉันไม่สบายเพราะนอนน้อย เพื่อให้ไม่เรื่องน่าสมเพชรั่วไหลแต่พอฉันหลับไปนานขนาดนั้นฉันก็ยังไม่เจอเขาคนนั้นเลยคนที่เขามาช่วยฉันไว้ 

"หมอนั่นชื่อเพย์ตั้น อยู่คลาสมิดเดิร์นเหมือนเธอนั่นแหละ ใครก็ตามที่เขาพามาที่นี่ก็มักจะมีบาดแผลทั้งนั้น เธอไว้ใจเขาได้นะ" 

พี่เกรย์หันมายิ้มแล้วเขียนเอกสารต่อ ฉันลงจากเตียงและเดินไปหาเขาเพราะอาการดีขึ้นแล้วเพราะพี่เกรย์คอยปลอบให้ฉันไม่ฟุ่งซ่าน 

"นี่เสื้อของเขา ฉันจะหาเขาเจอได้จากไหนคะ" 

"เธอสวมมันไว้ก่อนแล้วกันพรุ่งนี้ค่อยมาคืนเขาเถอะ หมอนั่นอยู่ไม่เป็นที่หรอกแต่เขาก็มักจะมาที่นี่บ่อยๆ มางีบหลับหนะ" 

"ค่ะ..."ฉันผิดหวังเล็กน้อย 

"เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่หน้าประตูนะ ถ้าเธอยังกลัว ตอนนี้นักเรียนนะจะไปกันเกือบหมดแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นเป้าสายตานะ" 

      พี่เกรย์เดินมากับฉันมาเรื่อยๆจนถึงหน้าประตูเขาบอกลาฉันที่จริงเขาอยากไปส่งฉันแต่เขาติดเขียนรายงานสักอย่างที่ห้องพยาบาลเลยไปส่งไม่ได้แต่แค่นี้ฉันก็อุ่นใจแล้วฉันเดินเรียบกำแพงโรงเรียนมาเรื่อยๆมือกำเสื้อโค้ดสีดำที่ใส่อยู่แน่นเพราะฉันต้องระวังให้มากกว่านี้ แล้วจู่ๆฉันก็ต้องหยุดเดินเพราะมีผู้ชายคนนึงมาขวางหน้าฉัน และเขาก็คือคนนั้น คนที่ช่วยฉันไว้ 

"ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง ยังกลัวอยู่ใช่ไหมหละ"