01

-       เสื้อคลุม

( ซือเฉิง x หย่งชิน )

 “ ซือเฉิง! ”  ความเงียบสงบของหอคัมภีร์สำนักเว่ยซานถูกทำลายลงสิ้นด้วยเสียงโหวกเหวกจากผู้มาเยือนใหม่เสียงเรียกขานนามที่น้อยครั้งนักจะได้ยิน ใครเล่าจะหาญกล้าเอ่ยนามนี้ จะเป็นใครได้อีกหากไม่ใช่เขาคนนั้นคิดถึงตรงนี้ร่างสูงก็ละสายตาจากม้วนคัมภีร์ในมือดวงตารีเรียวจดจ้องไปยังผู้มาใหม่ในอาภรณ์สีดำสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีชาด เสื้อคลุมแสนคุ้นตาที่สะบัดพลิ้วยามร่างนั้นเคลื่อนไหว

            “ ท่านกำลังรบกวนเวลาอ่านคัมภีร์ของข้า หย่งชิน ”  แม้จะถูกเจ้าของนามซือเฉิงเอ่ยตำหนิแต่กระนั้นใบหน้านั้นก็หาได้แสดงทีท่าสำนึกแต่อย่างใด ผู้มาใหม่ยังคงแย้มยิ้มราวกับถูกใจมิหนำซ้ำยังต่อปากต่อคำกลับมาได้อย่างหน้าตาเฉย      

“ เช่นนั้นยามไหนเล่าจึงจะไม่รบกวนเจ้าวันๆข้าก็เห็นเจ้านั่งคร่ำเคร่งอยู่กับคัมภีร์เหล่านี้ตลอด ” ร่างอรชรผิดชายชาตรีว่าอย่างนั้นขณะสะบัดชายผ้าคลุมขดตัวลงนั่งประจันหน้าผู้คร่ำเคร่งยกสองแขนขึ้นรุกรานโต๊ะอักษร เท้าคางจ้องอย่างสบายอารมณ์     

“ ไม่มีธุระอื่นใดให้ทำหรอกหรือถึงได้มาก่อกวนข้า?” ม้วนบันทึกในมือวางลงกับโต๊ะไม้แม้จะไม่สบอารมณ์ที่ถูกรบกวนแต่สีหน้าก็หาได้แสดงท่าทีหงุดหงิดรำคาญแต่อย่างใดใบหน้านั้นยังคงเรียบเฉย น้ำเสียงยังคงเรียบนิ่ง เฉยชาอีกเช่นเคย เห็นดังนั้นหย่งชินจึงคลี่ยิ้มบาง

“ ธุระ? ที่ข้ามาหาเจ้านี่ไม่เรียกว่าธุระหรอกรึ?”

“ แล้วท่านมีธุระอันใดกับข้าคุณชายหลี” คุณชายหลียกยิ้มเมื่อได้ยินคำถาม ดวงตากลมโตสุกสกาวราวกับได้ฟังถ้อยคำถูกใจ

“ อยากพบหน้า ”

“ ? ” คุณชายรองตระกูลต่งเลิกคิ้วเล็กน้อย แม้มิได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดแต่หย่งชินรับรู้ได้ว่าต่งซือเฉิงกำลังสงสัย

“ข้าหมายความตามนั้นทุกคำซือเฉิง ”  

“ หน้าข้ามี.. ”

“ อยากพบ ”

“ พบข้า? ”

“ ใช่น่ะสิ ”

“ เหตุใดจึงต้องอยากพบ”

“ เพราะข้าจำต้องไปแล้วซือเฉิง ครั้งนี้ข้ามาเพื่อกล่าวคำลา ” สิ้นคำนั้นความเงียบพลันโรยตัวเข้าโอบอุ้มคนทั้งสอง หนึ่งเงียบนิ่งด้วยเฝ้ารออีกหนึ่งเงียบงันด้วยเหตุใดสุดยากจะคาดเดา

“ เช่นนั้นเอง ” แม้จะรู้ดีแก่ใจแต่สุดท้ายก็ยังอดคาดหวังไม่ได้ดวงตาที่เคยสุกสกาวของหลีหยงชิ่นไหววูบยามได้ฟังคำนั้น นี่ข้ากำลังจะจากไปไกลแท้ๆไม่คิดจะทัดทานหรือถามไถ่เลยสักนิดหรือไร

“ ไม่มีของแทนใจเลยหรือ?” น้ำเสียงนั้นแปลกไปกว่าทุกที ไร้ซึ่งทีท่าหยอกเย้าดั่งเช่นที่เป็นมาตลอดแต่กลับฟังดูคล้ายกำลังเว้าวอน

“ ไม่มี ”

“ อ้อ.. ”  หยงชินหลุบตาลงต่ำ  " เช่นนั้นข้าคงต้องขอลา " พูดทิ้งท้ายอีกครั้งพลางขยับกายหมายจะลุกขึ้น ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เคลื่อนกายไปไหนฝ่ามือหนาของคนตรงหน้าก็เอื้อมมาจับชายเสื้อคลุมของเขาเอาไว้เสียก่อน

“ รักษาตัวให้ดี ” น้ำเสียงนั้นยังคงเรียบนิ่ง ทว่าดวงตาที่มองสบมากลับแฝงไว้ด้วยความนัย มือของซือเฉิงขยับเคลื่อนจัดเสื้อคลุมสีชาดที่อีกฝ่ายสวมใส่ให้เข้าที่ดั่งเช่นทุกครั้งที่เคยทำ

“ เสื้อคลุมนี้ข้ายังอยากได้คืน ”  

เพียงเท่านั้นรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นบนดวงหน้างาม 

แม้ครั้งนี้มีเหตุให้จำต้องลา แต่ด้วยสัญญา ภายภาคหน้าคงมีโอกาสได้หวนคืน

" เขาเว่ยซานจะรอเจ้า "

ดั่งเช่นที่เจ้าของแท้จริงแห่งเสื้อคลุมสีชาดเฝ้ารอนกนางแอ่นให้หวนกลับมา..