เพลงนี่ฟังครั้งแรกตอนที่เพิ่งจบมัธยมหกได้ไม่กี่เดือน ทั้ง ๆ ที่รู้สึกว่ามันน่าจะออกมานานแล้ว

เพลงไม่รักแต่คิดถึงของวงเฉลียง (เก่ามั้ยไม่แน่ใจ รู้แต่รุ่นพ่อ และเพิ่งจัดคอนเสิร์ตผ่านไปไม่นานมานี้) เขียนขึ้นมาโดย ดี้ นิิติพงษ์ ห่อนาค ในปี 2537 เพื่อแสดงในคอนเสิร์ตแก้คิดถึง เพื่อหาทุนช่วยเหลือเด็กขององค์การยูนิเซฟ 

ส่วนเราเอามาฟังตอนที่คิดถึงเพื่อน เป็นยังไงล่ะวันที่ฟัง

น้ำมูก น้ำตา ไหลเต็มสิครับ ถามได้

คนอื่น ๆ อาจจะคิดว่า บ้าบอ ฟังเพลงแล้วร้องไห้ ขี้แยชะมัด สารพัด แต่ถ้าได้ลองมีเรื่องราวเบื้องหลังกับเพลงนั้นแล้วก็อาจจะร้องไห้เหมือนกันก็ได้นะจ๊ะ 

เพลงนี้เราไม่ได้ตั้งใจจะเปิดฟังบิ้วท์อารมณ์ตัวเองอะไรหรอก แต่ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ฟังเพลงเฉลียงวนมาหลายวันแล้ว ก็มีแต่เพลงเดิม ๆ ฟังบ่อยมาก แต่ก็ไม่เบื่อ คืนนั้นประมาณสี่ทุ่มกว่า ใกล้จะเข้านอนแล้ว (เมื่อก่อนเป็นเด็กอนามัยชะมัด) แล้วยูทูปก็สุ่มเพลงนี้มา ประกอบกับเพื่อนลงรูปแคปชั่นว่าคิดถึงเพื่อนที่โรงเรียน น้ำตาใส ๆ ค่อยๆหยดแหมะลงบนมือตัวเอง จากนั้นก็ยาวเลยจ้า

ซักพักหลังตั้งสติได้ (คิดว่านะ) ก็ทวีตไปหาเพื่อน ส่งแชทเฟสไปหา ก็มันคิดถึงนี่นา แล้วพอเพื่อนตอบกลับมา ก็ร้องไห้อีกรอบ (สรุปคือร้องจนไม่มีช่วงหยุดเลย ทำไมเมื่อก่อนขี้แงขนาดนี้ก็ไม่รู้) มันเป็นความรู้สึกที่อยากกอดเพื่อนเอาไว้มาก ๆ ไม่อยากจากเพื่อนไปเลย แต่ทำยังไงได้ล่ะ ก็โต ๆ กันแล้วมั้ย แล้วพอเพื่อนรู้ว่าเราร้องไห้ ก็ปลอบกันใหญ่ พังเลยจ้า ร้องไห้หนักกว่าเดิม กว่าจะตั้งสติได้จริง ๆ ก็ผ่านไปแล้วเกือบชั่วโมง

ทำไมถึงร้องไห้

ก็เพราะอิแค่ประโยคนี้นี่แหละ