ชีวิตเด็กหอไม่มีทางหนีพ้นความรู้สึกนี้ได้เลย เราเชื่อแบบนั้น
บางเวลาที่รู้สึกว่า อืม ก็มีเพื่อนนะ แต่เหมือนตัวคนเดียว ปัญหาบางอย่างคนรอบตัวก็ไม่สามารถ solve แทนเราได้ อะไรทำนองนั้น
ยิ่งโต ปัญหาก็ยิ่งใหญ่ตามอายุไปด้วย

แต่ด้วยความที่เราก็ต้องหัดเติบโตด้วยตัวเองไปพร้อมๆ กัน
การปฏิเสธความช่วยเหลือจากคนที่รอเราอยู่ ก็เป็นสิ่งที่เราเคยทำ และทำบ่อยมาก
แต่ในยามที่ไม่ไหวจริงๆ ก็มีบ้านนี่แหละที่เป็นที่พึ่งแรกๆ ที่เรานึกถึง
ทุกอย่างจริงๆ นะ กำลังใจ อ้อมกอด ความอบอุ่น (และทุน ถถถถ)
หาแบบนี้ที่ไหนได้อีก สำหรับเราไม่มีที่ไหนให้ได้เท่านี้อะ