1ปี6 เดือนกับการใช้ชีวิตในประเทศอันแสนจะ slow life นิวซีแลนด์ที่รักของฉัน พอเวลาผ่านไปก็ทำให้นึกถึงจุดเริ่มต้นของการเดินทางมายังที่เเห่งนี้ การเดินทางครั้งนี้เกิดจากโครงการ work and holiday Visa แรงจูงใจนั่นไม่ยากเลย เคยไปประเทศออสเตรเลียจากโครงการเดียวกัน เลยแบบ อุ้ยย ไปนิวซีแลนด์ได้ด้วย และพอคนมันเคยได้ออกเดินทางมันจะโหยหาการเดินทางมากขึ้นเรื่อยๆ เลยเอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองกดโควต้าดูก็ไม่เสียอะไร และชอบโครงการนี้มากเพราะใช้ทุนน้อยและคุ้มค่ามากกกกก แต่ แต้มบุญสะสมก็ต้องมีให้มากเช่นกัน (ถ้าใครเคยได้ยินหรือรู้จักโครงการนี้มาบ้างก็คงจะพอนึกภาพออก แต่ถ้าใครที่ไม่เคยรู้จักโครงกานี้มาก่อน google เลยจ้า) การเดินทางครั้งนี้ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไร เพราะเรามีประสบการณ์จากการเดินทางไปออสเตรเลียมาแล้วและสองประเทศนี้เค้าฟิวแบบเป็นประเทศพี่ประเทศน้องกัน เราก็คิดว่าคงต่างกันไม่มากอะไรขนาดนั้น เป็นอะไรที่ชิวในการเตรียมตัวต่างๆ

     ขออธิบายเกี่ยวกับโครงการแบบสั้นๆ ใน1ปีเค้าจะมีโควต้าให้ร้อยห้าสิบคนในการไปนิวซีแลนด์ด้วยวีซ่านี้ และความตลกร้ายก็เกิดขึ้นกับเราในครั้งแรกที่เรากดได้โควต้า ในปีนั้นมันจะแบ่งเป็นสองรอบ รอบแรกกดได้สองร้อยคน อารมณ์แบบตัวสำรองห้าสิบคนไรแบบนั้น แบบประกาศรายชื่อ สองร้อยคนปุ๊บ ทางโครงการก็จะระบุวันว่าให้ลงทะเบียนอีกทีวันไหน แต่รอบนี้จะคัดเหลือแค่ร้อยห้าสิบคนตามจำนวนโควต้า ด้วยความที่คิดว่าตัวเองเป็นคนแต้มบุญเหลือล้น เพราะตอนกดรอบสองร้อยคนก็แอบกดตอนทำงานเน็ตไม่ได้เร็วอะไร ยังกดได้แบบชิวๆ ละก็คิดว่าเราคงไม่เป็นหนึ่งในห้าสิบคนที่ไม่ได้ไปต่อ และมันก็ต้องมีคนที่ อุย ไปไม่ได้ละ ติดนู้นนี่ คือทั้งคิดบวกและความที่หลงแต้มบุญตัวเองซะขนาดนั้น เมื่อความมั่นใจเบอร์แรงได้เกิดขึ้น วันต่อมาเดินไปหา HR และลาออกจากงานที่ฉันรัก (หรือเปล่านะ?) เพื่อออกโบยบินไปในดินแดนแห่งเมฆยาวสีขาว พอวันที่ต้องกดลงทะเบียนอีกรอบก็มาถึง เค้าให้เริ่มลงทะเบียนตอนตีห้า เวลาประเทศไทย ด้วยความที่ชะล่าใจและความมั่นใจผิดเบอร์ ตื่นตีห้าแบบสวยๆ เปิดคอมเข้าเว็บไซต์ตอนตีห้าห้านาที Ohhhh my.......God เต็ม เต็มแล้วร้อยห้าสิบคนภายในห้านาที ณ จังหวะนั้นคือเหงื่อโง่แตกของจริง ทั้งงงทั้งแบบเอ้ย หรือนี่กำลังฝันอยู่ความรู้สึกคือตีกันไปหมดตอนนั้น งานก็ลาออกแล้ว เอาไงต่อละทีนี่ ด้วยผลแห่งการกระทำนั้น เลยต้องลาก่อน Bangkok ขอกลับภูมิลำเนาเพื่อตั้งหลัก และตั้งใจว่ากดโควต้ารอบหน้า กูต้องห้ามพลาด จะไม่มีการมั่นใจในแต้มบุญอะไรอีกแล้ว ฉันจะตามหาร้านอินเตอร์เน็ตที่เน็ตแรงที่สุด และเราต้องได้เจอกันนิวซีแลนด์! พอปีต่อมาทางโครงการได้เปลี่ยนวิธีกดโควต้าเป็นร้อยห้าสิบคนแรกที่กดได้คือได้เลยไม่มีการต้องมากดแย่งชิงจากสองร้อยคนให้เหลือร้อยห้าสิบคนอีกแล้ว หึ หึ หึ และแต้มบุญของฉันก็ยังมีมากมายมหาศาล ตัดภาพมาที่เริ่มจัดกระเป๋าแบบสวยๆ (ไหนบอกว่าจะไม่เชื่อในเรื่องแต้มบุญอีกแล้วไงงงงง)