ถึงคุณ,
ได้รักคุณมันหวานกว่าสตรอว์เบอร์รี่เป็นไหนๆ
และเราก็อยากอยู่ชิมรสมันไปนานๆ
-- เจของคุณคนเดียว
“ผมไม่ใช่เด็กนะ”
เด็กผมน้ำตาลเข้มตรงหน้าเถียงผมหน้ามุ่ย ใช้ปลายช้อนไอศกรีมชี้หน้าอกผมกลายๆ
เติร์ดเพิ่งย้อมสีผมกลับมาโทนเข้มอีกครั้ง หลายคนมักบอกว่าสีดำขลับ ดูยังไงผมก็ว่าสีช็อกโกแลตความเข้มข้น 70% ชัดๆ
(น่ากิน น่าจูบเหมือนเดิม)
เราอยู่กันที่ชั้นสองของร้านไอศกรีมย่านเยาวราช แต่คนกลับน้อย สวนทางกับวันเสาร์ มีแต่คู่ผม กับสาวอีกคนที่นั่งบาร์ริมหน้าต่าง
“อ้าว” ผมเอื้อมมือไปยีผมเติร์ด ช้อนที่ตักไอศกรีมไว้ชะงักคาแก้วขนาดเล็กของร้าน “วันเด็ก พี่ก็ต้องเลี้ยงไอศกรีมเด็กสิครับ”
“ไม่ใช่เด็ก” เติร์ดส่ายหัวดิก ตักไอศกรีมสตรอว์เบอร์รี่ของร้านเข้าปาก ผมได้แต่หัวเราะ
“ไม่ใช่เด็ก” ผมทวนคำ เอนคอมองเขาอย่างเอ็นดู เอียงตัวไปใกล้อีกฝั่งของโต๊ะแล้วถาม “แล้วยังอยากได้ของขวัญวันเด็กแบบที่อ้อนไว้ไหมละ”
ริมฝีปากชมพูอ่อนตวัดขึ้น เติร์ดกัดช้อนในมือพลางพยักหน้าช้าๆ สายตาแสร้งครุ่นคิดไปอย่างนั้น
“ก็อยาก”
คือคำตอบสั้นๆในเสียงอู้อี้ของเด็กน้อยผู้สูง 180 เซนติเมตรของผม
พอดีกับสาวริมหน้าต่างลุกออกไปจากชั้นสอง ผมจึงถามย้ำ:
“อยากได้ตอนนี้ไหม”
เติร์ดดึงช้อนออกจากปากแทนคำตอบ
ผมลุกขึ้นแล้วโน้มตัวไปใกล้
…เผื่อคุณไม่รู้
จูบรสสตรอว์เบอร์รี่มีอยู่จริง
จูบที่หอม หวาน เปรี้ยวปลายลิ้นนิดๆ
กรุ่นกลิ่นสตรอว์เบอร์รี่ขณะชิมรสปากนุ่มของอีกฝ่าย
…เผื่อคุณไม่รู้
จูบรสสตรอว์เบอร์รี่--
--และคนตรงหน้าผมที่น่ารัก -ิบหาย
นั้นมีอยู่จริง
เติร์ดสะกิดไหล่ผมเมื่อเรายืนอยู่หน้าร้าน เตรียมจะไปแหล่งสุดท้ายของวัน
“พี่เจ พี่เจ”
ผมต้องแพ้กับเสียงๆนี้เรียกชื่อผมอีกเท่าไหร่กันนะ
อยากจะขายบ้านขายรถ เนรมิตสตรอว์เบอร์รี่ให้ทั้งไร่ เพียงขอให้บอก
(...เว่อร์ไปมั้ยมึง)
ผมหันไปหาเจ้าของเสียง แขนโอบเอวเขาเข้ามาใกล้
“ว่าไงครับคนดี”
“เติร์ดว่าเติร์ดเพิ่งเห็น--“
“เห็น?”
“ร้านเขามีกล้องวงจรปิดของชั้นสอง... ไม่ใช่หรอฮะ"
xxxxxx
และ. มัน.
based on a true story ค่ะ
/ปิดคอม.
ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านมากๆ นะคะ
ติชมได้ที่ #kpfic
ทุกเสียงของคนอ่านเป็นกำลังใจกับคนเขียนมากๆเลยค่า
x
ข้าวเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in